عکس چیست؟ راه های مختلفی برای پاسخ به این سوال ساده وجود دارد، اما در اصطلاحات انتزاعی پایه از منظر نورپردازی، هر عکس ترکیبی از هایلایت ها یا قسمت های روشن و سایه هاست. تنها علت این که ما عمق و بُعد را می بینیم، در واقع سایه است. درک سایه ها در رشد ما به عنوان یک عکاس بسیار مهم است.

داشتم عکسی که امسال در نیویورک گرفتم را ویرایش می کردم و فکر کردم شاید جالب باشد نگاهی به عکس های قدیمی ام بیاندازم و ببینم من و نوع عکاسی ام چه تغییری کرده ایم. من اولین بار سال ۲۰۱۲ از این مکان بازدید کردم، بنابراین این فرصتی عالی برای یک مقایسه بود. ظاهر دو تصویر کاملا با هم متفاوت است و از نظر من پیشرفت بسیار زیادی در کیفیت حاصل شده، که باعث شد به این فکر کنم که چرا چنین فاصله زیادی بین سال ۲۰۱۲ و ۲۰۱۴ وجود دارد.

در عکس های منظره ای که می گیرم سعی نمی کنم به بیننده نشان دهم که این مکان ها چه شکلی هستند، بلکه سعی می کنم نشان دهم که چه حسی دارند. استفاده از نوردهی های طولانی برای رمزگذاری المان زمان در تصاویرم، کلید دستیابی به این هدف بوده است. وقتی از بینندگان می پرسم هنگام مشاهده تصاویر من چه کلماتی به ذهنتان خطور کرد؟ پاسخ های معمول شامل کلماتی مانند «آرام، آرامش بخش، آسودگی، و ذن» هستند.

برای اکثر ما، ردپای فعالیت های انسانی در عکس هایمان حواس پرت کننده و اغلب ناخوش آیند است. با این حال، برخی از عکاسان المان های انسانی را به عنوان بخشی از منظره در کادرهای خود می گنجانند.

عکاسی منظره زندگی مرا متحول کرد. نه تنها نحوه نگرش من به دنیای فیزیکی را کاملا تغییر داد (آن را بهتر کرد)، بلکه نحوه تجربه و ارتباط من با آن را نیز عمیقا دگرگون کرد. می دانم که اینها کلمات بزرگی هستند. و بسیار جدی و عمدی از آنها استفاده می کنم.