در روزهای آغازین عکاسی، عکاس ها هیچ انتخابی به جز عکاسی سیاه و سفید نداشتند. سپس در سال ۱۹۳۶، «کوداکروم» (Kodachrome) عکاسی رنگی را به جهانیان هدیه کرد. ولی عکاسی سیاه و سفید منسوخ نشد و در عوض رونق گرفت. عکاسی سیاه و سفید جدید، در بهترین حالت، هنر تلقی می شود و بسیاری از عکاسان از آن به عنوان خالص ترین نوع عکاسی یاد می کنند. پس چرا عکاسی سیاه و سفید اینقدر تحسین برانگیز شده است؟ یکی از دلایل آن، این است که رنگ ها حواس را پرت می کنند. آنها توجه را از جلوه های بصری عکس دور می کنند؛ بافت ها، تضادها، اشکال، فرم ها و نور ها. یک عکاس سیاه و سفید باید بداند که چگونه همه این موارد را در عکس خود لحاظ کند تا عکسی به یاد ماندنی داشته باشد.

دلیل دیگر این است که عکاسی رنگی در حد متوسط آن بسیار فراگیر شده پس عکاسی سیاه و سفید می تواند تنوع ایجاد کند.

از دید هنرمندانه: عکاسی رنگی واقعیت را تشریح می کند. در حالی که عکاسی سیاه و سفید واقعیت را تفسیر می کند.