چاپ عکس

در قدیم، بحث دیجیتال اصلا مطرح نبود، یعنی عکس به صورت پیکسلهای جدا روی سنسور دیجیتال ثبت نمی شد. بلکه عکس بر روی فیلم حساس به نور به صورت “پیوسته ” ثبت می شد.* این یعنی چیزی معادل رزولوشن بی نهایت (البته به صورت تئوریک)، که با بزرگنمایی هم افت کیفیت پیدا نمی کرد. برای چاپ عکس با ابعاد بزرگ، تصویر نگاتیو را توسط دستگاه آگراندیسمان بزرگ نمایی کرده و بر روی صفحه بزرگی که قبلا با ماده حساس به نور آغشته شده بود، می تاباندند

*فیلم دوربین در واقع یک رول آغشته به محلولی از کریستالهای میکروسکوپی هالید نقره است. هالید نقره حساس ماده ای حساس به نور است. با تابیدن نور به فیلم، بسته به میزان نور دریافتی به کریستالها، تغییر شیمیایی رخ داده و عکس بر روی فیلم ثبت می شود. با این توضیحات می توان گفت که اندازه دانه های کریستال در رزولوشن فیلم تاثیر گذار است. اما : ۱) اندازه این کریستالها بسیار ریز و میکروسکوپی است، و محیط شیمیایی محلول را می توان محیطی تقریبا پیوسته محسوب کرد. ۲) افزایش اندازه دانه های کریستال در محلول، موجب افزایش حساسیت فیلم می شود (معادل افزایش ایزو). در این صورت، با ظاهر کردن عکس، اثر دانه های درشت تر کریستال به صورت اثر “دانه فیلمی” (film grain) ظاهر می شود، که به نوعی معادل با افزایش نویز تصویر است. (بر خلاف حالت دیجیتال، که افزایش اندازه هر المان پیکسلی موجب کاهش رزولوشن و پیکسل پیکسل شدن تصویر میشود).