آموزش عکاسی پرتره – قسمت ۲

ممکن است این طور به نظر برسد که روزهای بسیار روشن و آفتابی تابستان برای عکس های پرتره بیرون فوق العاده هستند ولی همین شرایط می تواند باعث ایجاد نتایج بسیار ضعیفی در عکس شود. وقتی خورشید در بالاترین مکان خود در آسمان است، سایه های نامطلوبی در قسمت بینی، گونه ها و همین طور در زیر چشم ها ایجاد می شود.

چگونه نور عکس طبیعی تر به نظر برسد:

مهم است بدانید که نگاه کردن مستقیم به نور زیاد باعث می شود که مدل شما لوچ به نظر برسد و نتیجه در عکس جالب نخواهد بود. این نکات را برای استفاده بهتر از نور به کار بگیرید:

یک مکان سایه دار بیابید

یک راه حل ساده این است که مدلتان را در یک مکان سایه دار جای دهید. فراموش نکنید که تنظیمات تراز سفیدی (WB) را بایستی در این شرایط بررسی کنید. اگر پس زمینه تصویر هنوز در نور زیاد قرار دارد باعث می شود که پوست سوژه آبی تر به نظر برسد، چون دوربین در تنظیمات تراز سفیدی به جای سایه، تراز سفیدی روز را انتخاب می کند.

منتظر آسمان نیمه ابری بمانید

اگر محل سایه دار وجود نداشت و آسمان کمی ابری بود می توانید منتظر بمانید تا خورشید در پشت ابر قرار بگیرد در این صورت یک ملایم کننده طبیعی نور (در اینجا ابر ها مثل یک سافت باکس بزرگ عمل می کنند) دارید.

در شرایط ناپایدار بایستی سریع تر عمل کنید و همینطور بررسی کنید تا نوردهی عکس مناسب باشد.

بیشتر از روشنایی و یا تاریکی پس زمینه، باید از تنظیم نوردهی مناسب مدل مطمئن شوید.

نور را پخش کنید

اگر ابر برای ملایم کردن نورهای تند و خشن وجود نداشت، می توانید با به کار گرفتن یک پخش کننده نور (diffuser) بین مدل و خورشید اثر دلخواه تان را ایجاد کنید. پخش کننده نوری که به کار می برید می تواند یک پارچه سفید مات و یا یک وسیله که فقط برای این منظور ساخته شده است باشد.

کاربرد این روش برای عکاسی پرتره سر و شانه ها بسیار مناسب است، ولی برای عکس های پرتره نیمه یا تمام قد پیدا کردن وسیله پخش کننده با طول مناسب تقریباً غیر ممکن به نظر می رسد.

حتی برای گرفتن عکس های پرتره سر و شانه ها داشتن یک همکار علاقمند برای نگه داشتن وسیله پخش نور لازم است.

عکاسی به سمت نور

برای داشتن یک عکس کاملاً متفاوت، مدلتان را پشت به نور خورشید قرار دهید و به سمت روشنایی عکس بگیرید. شما نباید نوردهی را کاهش دهید (under-exposure)، چراکه پس زمینه روشن نورسنج دوربین را گول می زند. جبران نوردهی را یک تا دو پله افزایش دهید.

رفلکتور ها

اگر در بعضی قسمت های صورت مدل سایه ایجاد شد و یا به طور ساده اندکی تاریک به نظر رسید، یک راه ساده به کار بردن یک رفلکتور برای افزایش نور می باشد. شما می توانید از سطوح طلایی، نقره ای و یا سفید که هر یک نور را طور خاصی منعکس کرده و اثرات متفاوتی دارند استفاده نمایید.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد رنگ های مختلف رفلکتور ها به این اینفوگرافیک لنزک مراجعه نمایید.

( عکس بدون رفلکتور)

در میان سه نوع رفلکتور، نوع سفید آن لطیف ترین و ملایم ترین نتیجه را دارد. طلایی شبیه به نوع نقره ای است اما اثر گرم تری در عکس ایجاد می کند که برای پرتره ها بسیار مطلوب تر است.

(عکس با رفلکتور سفید)

( عکس با رفلکتور نقره ای)

رفلکتور خود را در جهت مخالف منبع نور قرار دهید با این کار قسمت های تاریک مدلتان را روشن و سایه های زشت تصویر را محو می کنید، در این صورت نتیجه کار بسیار عالی و حرفه ای خواهد بود.

مهارت یافتن در تنظیم عمق میدان در پرتره های خارج از ساختمان:

مقداری از عکس که از جلو تا انتها شارپ و واضح است، حس و حال عکس را رقم می زند. استفاده از عمق میدانی (DOF) کم عمق، که فقط بخش کوچکی از پرتره در فوکوس است، حواس بیننده را روی قسمت های شارپ عکس (سوژه اصلی) متمرکز می کند. اگر عمدا مقدار بیشتری از صحنه را واضح و شارپ نگه داریم، حس و حال محیط اطراف سوژه را بیشتر به تصویر خواهیم کشید. پس انتخاب با شماست، پس زمینه مات و سوژه در مرکز توجه یا صحنه کمی شارپ تر و نشان دادن کمی از محیطی که سوژه در آن قرار دارد به بیننده.

از آن جایی که سه عامل برای تنظیم عمق میدان در عکس ها وجود دارد ( دریچه دیافراگم، فاصله کانونی و فاصله شما از سوژه ) برای حصول نتیجه دلخواه باید تمرین و تکرار کرد. در زیر اثرات این عوامل کلیدی بر روی عکس ها را توضیح می دهیم:

دریچه دیافراگم

یکی از ساده ترین روش های کنترل عمق میدان تغییر دریچه دیافراگم مورد استفاده می باشد. برای داشتن عمق میدان کم، بایستی یک دریچه دیافراگم باز تر (عدد f کوچک) مثلاً f/2.8 یا f/4 را انتخاب کنید. برای اینکه قسمت های بیشتری از تصویر در فوکوس باشند باید دریچه دیافراگم بسته تر باشد (عدد f بزرگ) مثل f/11 یا f/10.

لنز های پرایم (ثابت) با امکان داشتن دریچه دیافراگم وسیع، عمق میدان کم ژرفایی را فراهم می کنند که این ویژگی باعث شده این لنز ها برای گرفتن عکس های پرتره بسیار ایده آل باشند.

فاصله ی کانونی:

اگر بقیه تنظیمات ثابت باقی بمانند، لنز هایی با فاصله ی کانونی طولانی تر، پس زمینه را بیشتر از لنزهایی با فاصله ی کانونی کوتاه تر تار می کنند. سعی کنید فاصله کانونی را چیزی بین ۵۰mm-70mm انتخاب کنید، در این صورت پس زمینه خارج از فوکوس قرار می گیرد.

عکاسی با فاصله زیاد از سوژه:

آخرین مورد تاثیر گذار در عمق میدان، فاصله از سوژه مورد عکاسی می باشد. هر چه فاصله سوژه عکاسی از شما بیشتر باشد قسمت های بیشتری از تصویر از سمت جلو به عقب در فوکوس قرار خواهند گرفت، در حالی که هر چه به سوژه نزدیک تر باشید قسمت های کمتری از عکس شارپ و در فوکوس خواهند بود.

( استفاده از لنز ۸۵mm و یک دریچه دیافراگم با عدد f/2 یک عمق میدان کم را ایجاد کرده است )

بنابراین هر چه به سوژه نزدیک تر باشید ایجاد عمق میدان کم راحت تر است. فاصله شما از سوژه توسط فاصله کانونی لنزی که استفاده می کنید تعیین خواهد شد و دیگر این که چه مقدار از سوژه را می خواهید در عکس قرار دهید.

( با همان تنظیمات دریچه ی دیافراگم و لنزهای قبلی ، به سادگی با نزدیک تر شدن به سوژه عمق میدان کمتر شده است )

نمایش اثرات عمق میدان کم در عکس پرتره کلوزآپ یا سر و شانه ها بسیار راحت تر از زمانی است که می خواهید عکس تمام قد بگیرید.

به یاد داشته باشید که با لنزهایی با فاصله کانونی طولانی تر نیز به سادگی می توان یک عمق میدان کم ایجاد کرد ولی نزدیک شدن بیش از اندازه به سوژه باعث ایجاد اثرات نامطلوب در عکس می شود.

برای اینکه تاثیر این سه عامل بر عمق میدان را بهتر متوجه شوید به مطلب «عمق میدان را عمقی یاد بگیرید» لنزک مراجعه نمایید.

بهترین مدهای فوکوس برای عکس های پرتره در محیط های باز خارج از استودیو:

در تمامی عکس های پرتره، در نهایت یکی از چشم ها حتماً شارپ تر به نظر می رسد، و زمانی که عمق میدان کمی را به کار می برید فوکوس دقیق در این ناحیه بسیار مهم است.

تا زمانی که سوژه ثابت است، می توانید از مد های فوکوس اتوماتیک و یا دستی استفاده نمایید. مد اتوفوکوس مورد نظر تان که ممکن است مدone-shot یا مد تکی (single) باشد را انتخاب کنید، همچنین برای قفل کردن بر روی تنظیمات لازم کافی است شاتر دوربین را تا نیمه فشار دهید و اجازه دهید دوربین بر روی چشم ها فوکوس کند.

برای سوژه های در حال حرکت، بایستی دوربین را روی مد اتوفوکوس متوالی (servo یا continuous autofocus) ست کنید. سپس دنبال کردن سوژه توسط دوربین بسیار راحت خواهد بود، اما اگر اتوفوکوس متوالی با یک عمق میدان کم همراه شود بدست آوردن فوکوس شارپ بر روی جسم در حال حرکت بسیار مشکل خواهد بود.

برای داشتن بهترین نتایج، نقطه فوکوس را خودتان انتخاب کنید، بنابراین این نقطه بستگی به این خواهد داشت که چشم های سوژه در کدام نقطه از کادر عکس قرار بگیرد. این روش کار سریع تر از زمانی است که نقطه فوکوس مرکزی را برای فوکوس به کار می برید، فوکوس می کنید، سپس کادربندی را تغییر می دهید و عکس می گیرید.

منبع

برگرفته از: Digital camera world