در مطلب پیشین لنزک «۶ نکته راجع به فوکوس که احتمالاً نمی دانید اما باید بدانید – قسمت اول» به ۳ نکته مهم در مورد فوکوس که معمولا آشکار نیز نیستند، اشاره کردیم. در ادامه به ۳ نکته بعدی خواهیم پرداخت.
فوکوس می تواند با زوم کردن لنز تغییر کند
فوکوس با دقت در زوم پایین کار سختی است، مخصوصاً در زمانی که قابلیت Live View وجود نداشت. برای مقابله با این مشکل، عکاسان معمولاً بر روی سوژه تا آخرین فاصله کانونی زوم می کنند و در این شرایط بر روی سوژه فوکوس می کنند، و سپس با کم کردن زوم کادر را آنطور که می خواهند می بندند و عکس می گیرند.
هنوز هم اگر از لنز های Parfocal استفاده می کنید، می توانید برای فوکوس کردن از این تکنیک استفاده کنید. Parfocal لنز های زومی هستند که با تغییر دادن فاصله کانونی آنها فوکوس تغییر نمی کند.
مشکل اینجاست که اکثر لنز های AF ای که این روز ها ساخته می شوند Varifocal هستند، و این لنز ها با تغییر دادن فاصله کانونیشان فوکوس را از دست می دهند. با این لنز ها اگر زوم کنید، بر روی سوژه فوکوس کنید و زوم را برگردانید آن قسمتی که بر روی آن فوکوس کرده بودید از فوکوس خارج می شود.
این مسأله در فیلم برداری هم وجود دارد، وقتی زوم می کنید فوکوس تغییر می کند و این فوکوس برای چشم بیننده واضح است.
وقتی از سوژه ای ثابت عکاسی می کنید، چند انتخاب برای مقابله با این مشکل دارید: بعد از اینکه زوم را تغییر دادید دوباره فوکوس کنید ( کار ساده ایست! ) یا می توانید حالت فوکوس خودکار AI Servo AF / Continuous AF را فعال کنید تا دوربین خود به صورت خودکار با تغییر کردن فاصله کانونی فوکوس را تغییر دهد.
اکثر سنسور های فوکوس خودکار بر روی خطوط افقی بهتر فوکوس می کنند
اکثر دوربین های DSLR، سنسور های فوکوس خودکار به صورت خطوط عمودی دارند. این سنسور ها ( نقاط فوکوس خودکاری که در Visor می بینید ) تضاد رنگی را در خطوط عمودی محاسبه می کنند. جالب است که بدانید این خطوط عمودی بر روی خطوط افقی که آنها را قطع می کنند بهتر می توانند فوکوس کنند.
خیلی از نقاط مرکزی فوکوس خودکار در دوربین ها از سنسوری با نام Cross-type استفاده می کنند، این سنسور ها تضاد رنگی را هم در خطوط عمودی و هم در خطوط افقی بررسی می کنند. این نقاط دقت بالاتری دارند، البته تنها زمانی به این شکل عمل می کنند که از لنزی با دیافراگم باز استفاده شود. دوربین های گران قیمت چند نقطه فوکوس خودکار با سنسور Cross-type دارند، و شاید سنسور های فوکوس خودکار قوی تری برای محاسبه خطوط مورب هم داشته باشند.
اگر فوکوس خودکار دوربین شما با مشکل مواجه است، پشت سر هم بر روی سوژه ای فوکوس کنید ( کاری که با نام «Hunting» – «شکار» معروف است )، و سپس دوربین را ۹۰ درجه بچرخانید. هر خطی که قبل از چرخاندن دوربین با خطوط عمودی سنسور موازی بوده با این کار با آن خطوط عمودی فوکوس خودکار برخورد دارد، که این امر امکان فوکوس کردن بر روی آن سوژه را بیشتر می کند.
بعد از اینکه توانستید بر روی سوژه فوکوس کنید، می توانید با تغییر دادن فوکوس لنز به حالت دستی، دوربین را چرخانده و به حالت اولیه برگردانید، حواستان باشد در زمان چرخش دوربین، نباید دوربین جلو یا عقب برود.
فوکوس کردن روی فاصله Hyperfocal می تواند در گرفتن عکس هایی واضح تر به شما کمک کند
عکاسان منظره معمولاً از تکنیک Hyperfocal برای فوکوس استفاده می کنند تا بتوانند کنترل بیشتری بر روی عمق میدان عکس داشته باشند.
عمق میدان ( یا عمق محدوده فوکوس ) با چندین چیز تغییر می کند؛ فاصله کانونی لنز، اندازه سنسور داخل دوربین و مقدار دیافراگم انتخاب شده. اما این که شما در کجا فوکوس کرده اید هم تأثیر بسیار بالایی در عمق میدان عکس دارد.
عمق میدان از نقطه ای که بر روی آن فوکوس کردید هم به سمت دوربین و هم به سمت خارج از دوربین ادامه دارد. وقتی بر روی نزدیک ترین سوژه در یک منظره فوکوس می کنید، تمام قسمت های جلو تر از نقطه فوکوس با خارج شدن از عمق میدان از دست رفته محسوب می شوند.
با فوکوس کردن به صورت دستی بر روی نقطه ای دورتر ( فاصله Hyperfocal ) می توانید سوژه های نزدیک تر را داخل محدوده عمق میدان قرار دهید، و همچنین مقدار بیشتری از پس زمینه را واضح ثبت کنید.
در مطلبی قبلاً فاصله Hyperfocal و نحوه محاسبه آن برای دوربین ها و لنز های مختلف را بیان کرده بودیم.
منبع
برگرفته از: Digital camera world
لطفا نظرتان در مورد مطلب را در اینجا مطرح نمایید. اگر سوالی دارید، در بخش پرسش و پاسخ مطرح نمایید.