۱۰ نکته عکاسی پرتره با چراغ های نئون

چراغ های نئون نور منحصر به فردی دارند که می تواند عکس های خیره کننده رنگارنگ و درخشان ایجاد کند. اما همین ویژگی هایی که باعث می شود برای چشم انسان جادویی به نظر برسند، می تواند عکاسی از آنها را نیز دشوار کند. در این مطلب ده نکته برتر برای گرفتن بهترین نتیجه از عکاسی پرتره با چراغ های نئون را با شما به اشتراک خواهم گذاشت.

از رنگ های مکمل استفاده کنید

چراغ های نئون در انواع رنگ ها موجود هستند. من متوجه شده ام که استفاده از رنگ های مکمل یک راه عالی برای ایجاد کنتراست رنگ در عکس های شماست. آبی و نارنجی، بنفش و زرد، قرمز و سبز – همه در چرخه رنگ در مقابل یکدیگر قرار دارند که معمولا بهترین تضاد رنگ ها را ایجاد می کنند.

به عنوان یک نکته فرعی سریع، گاز نئون واقعی یک درخشش نارنجی مایل به قرمز ایجاد می کند. گازهای مختلف مانند هلیوم، آرگون و زنون برای ایجاد رنگ های دیگر علائم «نئون» مانند نارنجی، بنفش، و آبی استفاده می شوند. برای جلوگیری از هر گونه سردرگمی بی مورد در این مقاله، ما همچنان به همه چراغ های گازی چند رنگ «نئون» خواهیم گفت.

بیشتر بیاموزید: آموزش استفاده از رنگ در عکاسی [۵ نکته مهم]

از چراغ های نئون زرد استفاده نکنید

به عنوان یک قانون شخصی، من از علائم زرد اجتناب می کنم. استفاده از هر علامت تک رنگ (درست مانند یک منبع نور پوشیده شده با یک ژل) به شکلی ظاهر خواهد شد که انگار تراز سفیدی شما در عکس هایتان نادرست است. تنظیم تراز سفیدی رنگ زرد، حتی وقتی با یک رنگ مکمل ترکیب می شود، می تواند سخت باشد و من هیچ وقت نتیجه آن را دوست نداشتم. هرچند توصیه می کنم خودتان آن را امتحان کنید، آن وقت خیلی زود رنگ های مورد علاقه برای کار کردن را پیدا خواهید کرد.

برای سوژه خود نوردهی کنید، نه چراغ ها

سوژه شما بدون شک باید مهم ترین بخش عکس شما باشد، چه یک کوه باشد، چه یک سگ، فنجان قهوه، یا در مورد پرتره، یک شخص. متاسفانه، عکاسانی هستند که توصیه می کنند شما باید پرتره های خود را به اندازه چیزی که من آن را چهار تا پنج پله یا استاپ کم یا ناکافی نوردهی (underexpose) کنید، تا هایلایت های خود را حفظ کنید. هایلایت هایی که به هر حال بعدا در پس پردازش آنها را می سوزانند (جزئیات هایلایت ها یا قسمت های سفید از دسته رفته و به اصطلاح بریده یا clipped می شود).

هنگامی که شما در یک استودیو عکاسی می کنید، آیا برای صورت سوژه نورسنجی می کنید یا برای لامپ استروب (فلاش) خود؟ پاسخ به نظر من کاملا واضح است.

اگرچه من مخالف کم نوردهی کردن به اندازه شاید یک استاپ نیستم، اما در این کار زیاده روی نکنید. این امر شما را از تصاویر نویز دار دانه دانه و در نتیجه نیاز به استفاده از کاهش نویز بیش از حد در پس پردازش، نجات می دهد.

لنزک: نمودار هیستوگرام (histogram) یک نمایش گرافیکی از پیکسل های نوردهی شده در عکس شماست. در نمودار هیستوگرام عکس، برخورد و چسبیدن قله ها به ابتدا یا انتهای نمودار نشان دهنده از دست رفتن جزئیات یا بریده شدن (clipping) است. برای آشنایی با نمودار هیستوگرام و نحوه تفسیر آن برای کمک به نوردهی تان و آشنایی با اصطلاحات بالا مثل نوردهی ناکافی یا بیش از حد مقاله «آموزش خواندن و تفسیر هیستوگرام در عکاسی دیجیتال» را مطالعه نمایید.

هایلات ها را نسوزانید، نور اضافه کنید

احتمالا می گویید «هی تی جی، این برخلاف چیزی است که در نکته شماره سه گفتی، اینطور نیست؟» خب نه، نه لزوما. بیش از هر چیز دیگری، در طول جلسه عکاسی به هیستوگرام خود توجه کنید.

اگر چنین تفاوتی بین منبع نور و سوژه شما وجود داشته باشد، این می تواند فرصتی عالی برای اضافه کردن نور بیشتر به صحنه شما باشد. این نور اضافی می تواند به سادگی یک رفلکتور برای پر کردن سایه ها یا حتی یک استروب یا اسپیدلایت کوچک باشد.

مطمئن شوید که چشم ها در فوکوس باشند

هنگامی که چشم ها در فوکوس باشند، پرتره شما در فوکوس است. برعکس، وقتی چشم های سوژه شما خارج از فوکوس باشند، کل تصویر خارج از فوکوس است. همه ما این جمله معروف را شنیده ام که «چشم ها پنجره روح هستند»، و این مسئله به خصوص برای پرتره ها صادق است.

قبل از گرفتن عکس وقت بگذارید تا مطمئن شوید که چشم های سوژه شما واضح و شارپ هستند. هیچ چیزی بدتر از این نیست که به خانه بروید و متوجه شوید که همه عکس ها بر روی نوک بینی یا گوش ها فوکوس شده اند.

هایلایت های خود را در پس پردازش از بین نبرید

این نکته کلا در مورد پس پردازش است. من صدها عکاس جدید را می بینم که به داخل نرم افزار پس پردازش منتخب خود می پرند، و اولین کار آنها این است که اسلایدر هایلایت را تا ۱۰۰- می کشند.

علت این که این کار برای عکاسی با نور نئون بسیار مضر است این است که داده های حاوی درخشش دوست داشتنی نور نئون شما مستقیما در هایلایت ها قرار می گیرند. خواهید دید که با بازی کردن با اسلایدر هایلایت، می توانید میزان درخشش علامت نئون خود را تنظیم کنید. چرا باید از آن علائم نئون درخشان به زیبایی عکس بگیرید و در پس پردازش هر گونه حس زندگی را در آن از بین ببرید؟

نور و سوژه خود را در کنار یکدیگر قرار دهید

هرچه بتوانید سوژه خود را به منبع نور نزدیک تر کنید، و هرچه بیشتر با آن تعامل داشته باشد، پرتره شما بهتر خواهد بود. این یک قانون کلی در عکاسی است که هرچه نور شما به سوژه نزدیک تر باشد، نور نرم تر خواهد بود. هرچه سوژه شما بیشتر با نور «تعامل» داشته باشد و با در نظر گرفتن نور در ذهنش ژست بگیرد، رنگ های بیشتری به شیوه های منحصر به فرد روی سوژه شما تاثیر می گذارند.

سرعت شاتر خود را مدیریت کنید

علائم نئون نیز مانند لامپ های دیگر سوسو می زنند؛ معمولا در یک فرکانس به اندازه کافی بالا که جریان مداومی از نور برای چشم انسان است… اما برای دوربین شما نیست! عکاسی از یک علامت نئون را در سرعت شاتر ۱/۵۰۰ ثانیه امتحان کنید، خواهید دید که دوربینتان پرش (سوسو) های زشتی تولید می کند که معمولا با نوارهای تیره بزرگ در میان عکس های شما نشان داده می شود.

من سعی می کنم سرعت شاترم را روی ۱/۱۲۵ ثانیه یا کمتر نگه دارم. این عدد ممکن است بسته به نرخ تازه سازی علامت نئون کمی متفاوت باشد، اما جای خوبی برای شروع است. اگر دستتان می لرزد، ممکن است لازم باشد از یک سه پایه، مونوپاد، یا یک دیوار محکم استفاده کنید تا به تثبیت دوربین شما کمک کند.

حال که صحبت از تثبیت دوربین و لرزش دست شد، مطالعه این دو مطلب را از دست ندهید:

۵ نکته برای عکاسی دوربین در دست بدون سه پایه

۶ تکنیک برای کاهش لرزش دوربین هنگام عکاسی بدون سه پایه

بیش از حد ویرایش نکنید

عکس های خود را در پس پردازش نابود نکنید، اما به هیچ وجه منظورم این نیست که پرتره های خود را تنظیم (اصلاح) نکنید. من این روند را در بین بسیاری از عکاسان می بینم: Highlights -100، Shadows +100، Clarity +100، و سپس پوشش تمام نویزهایی که ایجاد کرده اید با Luminance Noise Reduction +100.

تمام عکس های RAW ذاتا به کمی تنظیم نیاز دارند، اما مراقب باشید که حس زندگی را از یک پرتره نئون که در حال حاضر زیبا هست، نگیرید. یک قدم به عقب بروید، بعدا با نگاهی تازه برگردید و از خودتان بپرسید «آیا من کاری کردم که این تصویر بهتر به نظر برسد یا بدتر؟»

از لنزهای پرایم سریع استفاده کنید

همه ما عاشق لنزهای پرایم سریع هستیم! عکاسی در مقادیر دیافراگم بازتر مانند f/1.4، f/1.8 یا f/2، اجازه ورود بیشترین مقدار نور را به داخل لنز و در نتیجه سنسور (یا فیلم) شما می دهد. به یاد داشته باشید، هرچه نور بیشتری از لنز خود دریافت کنید، نیاز به ایزوی پایین تری دارید، که به معنی عکس های کم نویزتر است!

عمق میدان کم نیز یک ظاهر نرم و رویایی بوکه ایجاد می کند که برای تاکید بر درخشش نورهای نئون عالی است. من متوجه شده ام که «نقطه مطلوب» شخصی من حدود f/2 تا f/2.8 است. مطمئنا، لنز من ممکن است در شارپ ترین حالت خود نباشد، اما با فوکوس مناسب (نکته #۵) و یک دست ثابت، به اندازه ای که نیاز داریم شارپ خواهد بود. تا زمانی که چشم ها در فوکوس باشند، بقیه پس زمینه می تواند به شکل یک بوکه زیبا مات شود تا مکمل نور نئون باشد.

لنزک: منظور از لنز سریع (fast lens) لنزی است که گشودگی دیافراگم یا حداکثر دیافراگم بالایی داشته باشد (دیافراگم آن خیلی باز شود – مثل f/1.2) که نتیجه آن ورود نور بیشتر و امکان انتخاب سرعت شاتر سریع تر است. از این رو به این لنز ها، لنز های سریع گفته می شود.

نکته اضافی برای پرتره های نئون!

من به لنزهای پرایم نیکون ۳۵mm، ۵۰mm، و ۸۵mm خودم «سه گانه لنز پرتره» می گویم. اگر بخواهم به یک جلسه عکاسی پرتره بروم، این ها حداقل لنزهایی هستند که من در کیفم خواهم داشت.

همانطور که در نکته قبلی بحث کردیم، لنزهای پرایم سریع برای ورود نور بیشتر به داخل دوربین عالی هستند. من معمولا از ۳۵mm برای گرفتن عکس های تمام قد از سر تا نوک پا استفاده می کنم. برای پرتره های کمر به بالا، از ۵۰mm استفاده می کنم، که عمق میدان کمی کمتر و یک بوکه عالی به من می دهد. از اسلحه بزرگ (۸۵mm f/1.4) برای عکس های بسته سر و شانه، و در مواردی که بخواهم همه چیز را در پشت سوژه ام مات کنم، استفاده می کنم.

نویسنده: جی تی آرمسترانگ (JT Armstrong)