آموزش ۱۱ نکته برای عکاسی خیابانی کاندید کلوزآپ

عکاسی خیابانی آسان نیست. اعصاب، و هماهنگی بین دست و چشم شما را می آزماید، و خدا می داند که من آنقدر «لحظه های» زیادی را از دست داده ام که نمی توانم آنها را بشمارم، اما رضایت ثبت آن کسری از ثانیه که در آن همه چیز دست به دست هم می دهند، ارزش همه این ها را دارد. در این آموزش عکاسی خیابانی، ۱۱ نکته برای ثبت عکس های خیابانی کاندید به صورت کلوزآپ یا از نزدیک مطرح شده است.

نکته #۱: اگر یک دکه موز فروشی دیدید، نزدیک آن بپلکید 😎

این مقاله به طور خاص بر نکاتی تمرکز دارد که به شما کمک می کنند تا دوربین خود را تا حد ممکن به اشخاص نزدیک کنید، بدون این که متوجه شوند. این قطعا تنها راه انجام عکاسی خیابانی نیست، اما روش بسیار موثری است، و به شما کمک می کند تا جهان اطراف خود را به طور بی وقفه ثبت کنید. و اگر به طور اتفاقی گیر افتادید، فقط لبخند بزنید و به کاری که انجام می دهید اعتراف کنید. وقتی با مردم روراست باشید، از این که اکثر افراد چقدر خوب عکاسی خیابانی را درک می کنند، شگفت زده خواهید شد.

اکنون محض اطلاع، من از یک دوربین Canon SLR نسبتا سنگین استفاده می کنم. در درجه اول به دلیل این که نمی توانم از عهده خرید Leica M9 برآیم و Fuji X100 هنوز عرضه نشده، اما با این حال طی سالها راه هایی برای برخاستن و نزدیک شدن با آن بدون جلب توجه را کشف کرده ام.

نحوه نگه داشتن دوربین

سرعت عمل کلید کار است و این که شما دوربین خود را چطور نگه می دارید می تواند تفاوت زیادی در کار شما ایجاد کند. من دوست دارم بند دوربین را به جای دور گردن، دور مچ دستم بپیچم. مانور دادن با دوربین به این شکل بسیار آسان تر است و همچنین به شما اجازه می دهد تا در صورت لزوم به راحتی «از سطح لگن عکس بگیرید».

هنگام راه رفتن در یک خیابان، معمولا دوربین را در مقابل خودم و با زاویه ۴۵ درجه نسبت به محور افقی و عمودی، با انگشت آماده بر روی تریگر، نگه می دارم. به این ترتیب، اگر اتفاق ناخودآگاهی بیفتد، بدون این که سوژه ای که می خواهم از او عکس بگیرم متوجه شود، به راحتی می توانم دوربینم را در موقعیت مناسب قرار دهم.

عکاسی از سطح لگن

واقعیت این است که اگر لازم نیست دوربین را از قفسه سینه خود بالاتر بیاورید یا از میان منظره یاب نگاه کنید، عکاسی از یک شخص بدون این که متوجه شود بسیار آسان تر است، مگر این که یک رنج فایندر (rangefinder) بسیار کوچک داشته باشید.

مزیت عکاسی از سطح لگن با بند دوربین پیچیده شده به دور مچ دستتان این است که به ضمیمه بازوی شما تبدیل می شود. با این کار لازم نیست از روبروی خود عکس بگیرید و می توانید به سمت طرفین یا حتی رو به عقب عکاسی کنید. می توانید در حالتی که با یک یا هر دو دست دوربین را نگه داشته اید از سطح لگن عکس بگیرید، اما یک دست آزادی بیشتری برای گرفتن دوربین به هر سمتی که می خواهید به شما می دهد. فقط بازوی خود را مستقیما رو به پایین در کنار خود نگه داشته و سپس زاویه دوربین را رو به بالا و در هر جهتی که صحنه در حال وقوع است تنظیم کنید. سپس، در صورت نیاز می توانید بازوی خود را بالا بیاورید یا آرنج خود را کمی خم کنید تا کادر دقیق را به دست آورید، اما با احتیاط عمل کنید.

از یک لنز پرایم واید استفاده کنید

من لنز ۳۵mm (یا ۲۰mm در یک دوربین کراپ سنسور) را ترجیح می دهم. هنگامی که شما از سطح لگن عکس می گیرید، باید به عکس گرفتن با دوربین بدون نگاه کردن از میان منظره یاب عادت کنید. لنز پرایم – دارای فاصله کانونی ثابت – به شما اجازه می دهد تا به راحتی نتیجه را پیش بینی کنید و با کمی تمرین در نهایت به یک عادت تبدیل خواهد شد. لنز واید برای این کار مناسب است، چون به شما اجازه می دهد تا نزدیکتر شوید در حالی که بخش بیشتری از یک صحنه را ثبت می کنید و این واقعا بیننده را به اعماق جریانات در حال وقوع می برد.

همچنین، لنزهای پرایم واید معمولا بسیار سبک و کوچک هستند، مانور دادن با آنها بسیار آسان تر است و خیلی کمتر از لنزهای زوم بزرگتر جلب توجه می کنند.

زاویه پایین و کمی مورب

مزیت دیگر عکاسی از سطح لگن این است که می توانید افراد را از یک زاویه بسیار پایین ثبت کنید. من اغلب ترجیح می دهم عکاسی کاندید را از یک زاویه نزدیک (کلوزآپ) و پایین انجام دهم، چون افراد را کشیده تر نشان داده و باعث می شود که سوژه کادر را پر کند. واضح است که این مسئله برای هر موقعیتی صدق نمی کند، اما اکثر مواقع ترجیح شخصی من این است.

زاویه کمی مورب، به خصوص برای تصاویر پرتره عمودی، می تواند بسیار دلپذیر باشد. این زاویه به عکس انرژی بخشیده و به شما اجازه می دهد تا مقدار بیشتری از محیط اطراف خود را ثبت کنید. یک هدایتگر برای چشم ایجاد می کند تا وارد عکس شده و آن را همانجا نگه می دارد، و بین سوژه و محیط اطرافش جابجا می کند.

یک بازیگر باشید (و ارتباط چشمی برقرار نکنید)

به عنوان یک عکاس خیابانی، می توانید از بازیگری نفع زیادی ببرید. شما می توانید نقش یک توریست مات و مبهوت را بازی کنید، که غرق در اتفاقی است که آن طرف خیابان در حال وقوع است، یا شاید کسی که گم شده و باید یک لحظه بایستد تا خودش را جمع و جور کند، اما قطعا نباید کسی باشید که به نظر می رسد می خواهد عکس بگیرد.

من دوست دارم طوری رفتار کنم که انگار دارم قدم میزنم و رویاپردازی می کنم و محو در محیط اطرافم شده ام، و به چیزی در خلاف جهت آنچه که می خواهم از آن عکس بگیرم نگاه می کنم. من مسیرم را به شکل درست با سوژه تلاقی می دهم و سپس می ایستم انگار که دارم خودم را جمع و جور می کنم یا یک چیز جالب دیده ام. زاویه بدن من اغلب رو به سمت سوژه نیست، در حالی که دوربینم در سطح لگن و رو به بالا به سمت او قرار دارد. سپس یک یا دو عکس می گیرم و از آنجا می روم، انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده است.

مهم تر از همه این است که هیچ وقت سر خود را مستقیما رو به سمت سوژه نگیرید، یا بدتر از اون، با او ارتباط چشمی برقرار نکنید! چیزی در مورد ارتباط چشمی وجود دارد که باعث می شود آن شخص فورا متوجه شما شود. حتی اگر کسری از ثانیه هم باشد، شما را لو خواهد داد.

گام فریبنده

گاهی اوقات توقف کردن امکان پذیر نیست. سوژه خیلی واضح به نظر می رسد. اما در عین حال شما باید کاملا توقف کنید تا عکس بگیرید. مهم نیست سرعت شاتر شما چقدر سریع باشد، اگر در حال عکس گرفتن کمی حرکت کنید، احتمالا خراب خواهد شد.

بنابراین حرکتی به نام گام فریبنده وجود دارد (یکی از حرکات بسکتبال – در هنگام دریبل گول زدن حریف با طرز دویدن). این در واقع فقط یک توقف بسیار سریع در گام کامل است، تقریبا مثل این که برای یک لحظه در وسط حرکت یخ بزنید و بی حرکت بمانید. این کار احتمالا برای هر کسی که واقعا به شما توجه کند کمی مسخره است، اما آنقدر سریع اتفاق می افتد که هیچ کس متوجه نخواهد شد. هنگامی که آن را امتحان کنید متوجه خواهید شد که من چه می گویم، البته عادت کردن به آن به کمی تمرین نیاز دارد.

برای تغییر سریع تنظیمات دوربین خود آماده باشید

من اغلب در مُد دستی عکس می گیرم، چون دوست دارم قبل از گرفتن این نوع عکس ها نوردهی را خودم تنظیم کنم. هنگام نزدیک شدن شما واقعا نمی دانید دوربین چگونه قرار است یک موقعیت را بخواند و این اغلب به نوردهی های آشفته و نادرست منجر می شود. با این حال، برای عکاسی با مُد دستی در خیابان، باید به آن عادت کنید، چون اگر به طور ناگهانی از یک خیابان آفتابی به یک خیابان سایه دار بروید، باید یادتان باشد که تنظیمات خود را تغییر دهید. من معمولا دو تنظیمات نوردهی کلی آفتابی و سایه دار را در ذهنم نگه می دارم و بین آنها جابجا می شوم.

اما چه می شود اگر اتفاقی ناگهانی بیفتد؟ مثلا دارید در یک خیابان آفتابی راه می روید، تنظیمات به خوبی تنظیم شده اند، که ناگهان به سمت راست خود نگاه می کنید و متوجه دو قفل ساز در یک ون بسیار تاریک می شوید، که یکی از آنها انگار غش کرده و دیگری دارد سیگار خود را روشن می کند؟ آن لحظه خاص در حال وقوع است! خب در این حالت، من فورا دوربین را روی مُد اولویت دیافراگم قرار می دهم، که از قبل آن را با یک مقدار دیافراگم پایین تنظیم کرده ام. با وجود این که در این مُد شما کمی از عمق میدان را از دست می دهید، اما در هر دو شرایط نور شدید یا تاریک با یک سرعت شاتر متناسب و به اندازه کافی سریع، می توانید با آن کار کنید. این کار را با مُد اولویت شاتر هم می توانید انجام دهید.

لباس های تیره بپوشید

این کار به شما کمک می کند تا با پس زمینه درآمیزید و جلب توجه نکنید.

پس زمینه خود را از قبل آماده کنید

این مورد کمی از حوزه آنچه که تا کنون در مورد آن صحبت کردم خارج است، اما به هر حال میلیون ها روش مختلف برای گرفتن یک عکس خیابانی عالی وجود دارد. به دنبال یک پس زمینه جالب بگردید و سپس منتظر بمانید تا فرد مناسبی وارد صحنه شما شود. صبور باشید، ممکن است مدتی طول بکشد.

عکس بالا از نزدیک (کلوزآپ) نیست، اما من چند ساعت منتظر ماندم تا فرد مناسبی در موقعیت مناسب بایستد و در نهایت پاداش این انتظار را گرفتم.

این تمرین همچنین به شما اجازه می دهد تا قبل از این که آن شخص وارد صحنه شود در موقعیت درستی قرار گیرید، بنابراین می توانید از میان منظره یاب نگاه کنید! فقط کاری کنید که به نظر برسد دارید از پس زمینه عکس می گیرید.

برخی از بهترین عکس های خیابانی به جای این که کشف شوند، برنامه ریزی شده بودند. مکان مناسب را پیدا کرده و منتظر بمانید تا لحظه مورد نظر اتفاق بیفتد.

تاری و حالت دانه دانه (نویز) و سیاه و سفید

در این عکس، از آنجا که می خواستم فوکوس دوربین بر روی استند دکه فروشنده خیابانی باشد که رویش نوشته بود NUTS یا آجیل (برای تاکید بر کیفیت «پرمغز» این گروه کردشگران در حال بحث کردن)، به این معنی بود که نمی توانستم افرادی که در پیش زمینه بودند را کاملا شارپ به دست آورم. این کاملا عادی است و گاهی اوقات باید چیزی را قربانی کنید. در این مورد، فکر می کنم با عکاسی در حالت سیاه و سفید، این کار جواب داد.

من به عنوان یک عکاس خیابانی، از تاری و حالت دانه دانه شدن خیلی کمتر از بسیاری افراد دیگر واهمه دارم. واقعیت این است که صحنه مورد نظر شما همیشه روشن نیست، شما به یک سرعت شاتر به اندازه کافی سریع نیاز دارید و امکان استفاده از سه پایه را ندارید. با یک ایزوی بالا اغلب کمی تاری، فوکوس نرم جزئی یا حالت دانه دانه خواهید داشت.

این فقط نظر شخصی من است، اما من فکر می کنم که این نوع عکس ها در حالت سیاه و سفید خیلی بهتر به نظر می رسند. شما واقعا می توانید چیزی را که در حالت رنگی وحشتناک به نظر می رسد با ایجاد یک نسخه سیاه و سفید خوب از آن، به یک عکس عالی تبدیل کنید. از این گذشته، عکاسی خیابانی وابسته به محتوای عکس است، و حالت سیاه و سفید اغلب به تمرکز بر آن کمک می کند.

کادر را با سوژه پر کنید (و از کراپ کردن نترسید)

بزرگترین انتقاد من از عکاسان خیابانی زمانی است که یک عکس با یک سوژه بسیار جالب را می بینم، اما با این حال عکاس تصمیم گرفته که از کل خیابان عکس بگیرد و چیزی که قرار بوده کل عکس باشد، تنها بخش کوچکی از کادر شده است.

کادر را با چیزی که مهم است پر کنید و بقیه چیزها را حذف کنید. کمی فضا برای تخیل باقی بگذارید.

همچنین، با داشتن یک لنز پرایم و سوژه هایی که به سرعت حرکت می کنند، همیشه نمی توانید در حال حرکت در یک جای عالی باشید یا زاویه مناسب را ثبت کنید. از کراپ کردن یا بهبود زاویه عکس در پس پردازش نترسید. این عکاسی منظره نیست که در آن همیشه بتوانید قبل از گرفتن عکس، همه جوانب را برنامه ریزی کنید. شما باید به استفاده از ابزار کراپ عادت کنید، حتی اگر فقط برای یک اصلاح جزئی باشد.

فقط به یاد داشته باشید که سخت ترین بخش عکاسی خیابانی بیرون رفتن از در خانه است. لحظه ها همه جا در حال وقوع هستند، اما شما باید آنجا باشید و جسارت به خرج دهید تا بتوانید آنها را ثبت کنید. همین حالا بیرون بروید و به سوژه ها نزدیک شوید!

نویسنده: جیمز ماهر (James Maher)