۷ چیزی که من از پابلو پیکاسو درباره عکاسی یاد گرفتم

ارنست هاس، یکی از عکاسان مورد علاقه من می گفت ما باید از هر چیزی و هر جایی الهام بگیریم. گوش دادن به موسیقی، نگاه کردن به نقاشی ها و مجسمه ها، و خواندن کتاب ها، تخیل شما را عمیق تر تغذیه می کند، تا این که فقط به کار عکاسان دیگر نگاه کنید. در ادامه این مطلب با ما همراه شوید و برای عکاسی خود الهام و انگیزه بگیرید و ببینید نقل قول های پابلو پیکاسو چه چیز هایی می توانند به عکاسان آموزش دهند.

من فکر می کنم این درست است. بررسی کار نقاشی که من عاشقش هستم به اندازه کاوش یک شهر جدید در هنگام طلوع آفتاب غنی و پرمایه است. گشتن در میان یک جنگل و عکاسی از نور خورشید از میان درختان نیز همینطور است.

ذهن ما یک جانور گرسنه است. هر روز حدود ۶۰ تا ۷۰۰۰۰ فکر از سر ما می گذرد، و اکثر آنها افکار مشابهی هستند که ما دیروز (و روز قبل از آن) داشتیم. این ترسناک است. می بینید که زندگی کردن ناخواسته و بدون هدف چقدر می تواند آسان باشد.

ما می توانیم تصمیم بگیریم که به همان افکار دیروز فکر کنیم، یا می توانیم ذهن خود را با ایده های جدید تغذیه کنیم – چه این ایده ها بصری یا حسی باشند، و چه کلمات یا موسیقی.

هنرمندی که با کار و ایده های خود الهام بخش من بوده، پابلو پیکاسو است. هنگامی که او درباره روند کار هنری حرف می زد، بسیاری از باورهای اصلی من درباره عکس گرفتن را بیان می کرد.

او هیجان و عناصر اصلی یک زندگی خلاقانه را به من یادآوری می کرد، که من در شلوغی زندگی، اغلب آنها را فراموش می کنم.

امروز می خواهم برخی از ایده های پیکاسو را به اشتراک بگذارم که در سفر عکاسی من فوق العاده الهام بخش و تاثیرگذار بودند.

«هنر گرد و غبار زندگی روزمره را از روح انسان پاک می کند.» – پابلو پیکاسو

این نقل قول از پیکاسو به طور خلاصه بیان می کند که چرا من زندگی ام را به عکاسی اختصاص دادم. چرا اجازه دادم تقریبا تمام چیزی باشد که هستم.

چیزی در مورد عکاسی وجود دارد که عمیقا روح مرا تحریک می کند. من هنگام عکس گرفتن بیشتر از انجام اکثر کارهای دیگر احساس زنده بودن می کنم.

بازی کردن با بچه هایم یا حرف زدن با پسر نوجوانم در نیمه شب در مورد چالش هایی که با آنها روبروست، احساس هدفمندی مشابهی به من می دهد. با این حال، کارهای دیگر به ندرت با احساسی که من از خلق تصاویر پیدا می کنم، مطابقت دارند.

عکاسی، حرفه تایید زندگی است. این کار باعث می شود من احساس کنم که تنها روی سطح زندگی اسکیت بازی نمی کنم – عجله برای نوشتن ایمیل ها و پر کردن فرم ها.

البته، هیچ کدام از این فعالیت ها اشکالی ندارند، اما آیا واقعا باعث می شوند احساس زنده بودن کنید؟

همه ما باید زندگی کنیم و کارهای کسل کننده ضروری را انجام دهیم، اما، می توانیم یک جای خالی در زندگی خود برای انجام کارهایی که رضایت عمیق تری در ما ایجاد می کنند نیز باز کنیم.

«الهام وجود دارد، اما باید شما را در حال کار کردن پیدا کند.» – پابلو پیکاسو

این نقل قول از پیکاسو می گوید: عکس بگیرید، حتی وقتی حس و حالش را ندارید، حتی وقتی فقط عکس های به دردنخور می گیرید. تنها راه به دست آوردن تصاویر فوق العاده این است که به کار خود ادامه دهید.

شما هیچ وقت نمی دانید نور چه موقع ممکن است به طور چشمگیری تغییر کند، و صحنه پیش روی شما را به طرز عجیبی زیبا کند. یا یک غریبه جذاب ممکن است از مقابل شما بگذرد و کار غیر معمولی انجام دهد!

با وجود این که من یک عکاس حرفه ای هستم، اما گاهی اوقات مانند هر فرد دیگری کارم را به تعویق می اندازم. مثلا قصد دارم برای عکاسی بیرون بروم اما بچه هایم حواسم را پرت می کنند یا بعد از یک وعده غذایی سنگین بیش از حد خسته می شوم.

من متوجه شده ام که اگر آن بیرون نباشم، هیچ وقت نمی فهمم چه تجربیاتی، و در نتیجه چه عکس هایی را از دست می دهم. این مانند اتلاف دیوانه وار زندگی به نظر می رسد.

دست از کار نکشید. به جستجو برای صحنه های عالی، افراد جالب، یا یک منظره زیبا ادامه دهید. بروید و هر چیزی که شما را خوشحال و هیجان زده می کند را پیدا کنید.

«هنر، حذف چیزهای غیر ضروری است.» – پابلو پیکاسو

من در کارگاه های آموزش عکاسی ام به هزاران عکس نگاه می کنم. چیزی که دائما می بینم این است که افراد تصاویر را بیش از حد پیچیده می کنند. هنگامی که عکس های شما بیش از حد پیچیده باشند، سوژه خود را به درستی تعریف نمی کنید (نشان نمی دهید).

ایده های ترکیب بندی زیادی وجود دارند که می توانید برای تعریف (نشان دادن) سوژه خود از آنها استفاده کنید. به عنوان مثال، قانون یک سوم، ایجاد پس زمینه های تمیز برای پرتره ها و تجزیه جهان به المان های متعدد.

مفهوم کلی در همه این ایده ها در مورد ترکیب بندی، حذف تمام چیزهای غیر ضروری است.

عکاسی فرآیند انتخاب چیزهایی است که می خواهید در کادر قرار دهید، و چیزهایی که می خواهید از آن حذف کنید. عاقلانه است که ترکیب بندی خود را ایجاد کنید، سپس به آن نگاه کرده و فکر کنید. چه چیزی در اینجا مناسب نیست؟ چه چیزی را باید حذف کنم؟

به عنوان مثال، یک اشتباه رایج که بسیاری از عکاسان مرتکب آن می شوند این است که گوشه های کادر را بررسی نمی کنند. جالب است که افراد اغلب وقت زیادی را صرف ترکیب بندی سوژه خود می کنند، اما دور تا دور کادر، به خصوص گوشه ها را بررسی نمی کنند تا ببینید همه چیز در جای مناسب قرار دارد یا نه.

بنابراین، عکس گرفتن فقط این نیست که «چه چیزی را در کادر جای دهم؟»، بلکه «چه چیزی را از کادر حذف کنم؟» نیز هست.

بیشتر بخوانید: ۱۰ مقاله برتر آموزش ترکیب بندی عکاسی

ایجاد احساس در تصاویرتان

«نقاشانی هستند که خورشید را به یک نقطه زرد رنگ تبدیل می کنند، اما نقاشان دیگری هم هستند که با کمک هنر و هوش خود، یک نقطه زرد رنگ را به خورشید تبدیل می کنند.» – پابلو پیکاسو

همین امر برای عکاسان هم صدق می کند. شما می توانید از هر چیزی عکس بگیرید، و کاملا واقعی به نظر برسد. با این حال، وقتی به عکس خود نگاه می کنید چه احساسی دارید؟

عکس گرفتن از یک صحنه، بدون ایجاد هیچ گونه حسی که بیننده بفهمد بودن در آن شهر گرم و مرطوب، نگاه کردن به آن چهره، یا بافت ساختمان هایی که ثبت می کنید چه احساسی دارد، بسیار آسان است.

عکاسی از یک صبح زمستانی سرد ساده است. با این وجود، انتقال احساسی که ایستادن در یک زمین مه آلود دارد، با سرمایی که به صورتتان می خورد و حس عمیق ترس و وحشت وقتی مه به دور زمین می پیچد – این یک مهارت کاملا متفاوت است.

در نهایت، موفقیت هر عکس بسته به این است که آیا تاثیری بر روی بیننده می گذارد یا نه. تنها سوالی که باید از خودتان بپرسید این است که «آیا این تصویر احساسی را منتقل می کند؟»

هر چیزی که ما می بینیم تاثیرگذار نیست؛ بلکه وقتی چیزی را می بینیم که دوست داریم، دوست نداریم، یا لذت بخش، یا ناراحت کننده است، احساسی که در بدن ما ایجاد می شود، تاثیر گذار است.

احساسات چیزهایی هستند که ما به یاد می آوریم. تصاویری که هیچ احساسی ندارند، فورا فراموش می شوند.

«من همیشه کاری را انجام می دهم که نمی توانم انجام دهم، تا شاید یاد بگیرم چطور آن را انجام دهم.» – پابلو پیکاسو

یکی از چیزهایی که مرا در مورد پدر بودن شگفت زده کرد این بود که بچه های کوچک چقدر زود به این فکر می رسند که «من در حال حاضر نمی توانم این کار را انجام دهم، پس هیچ وقت نمی توانم آن را انجام دهم.»

زمانی که اجازه دهید این فکر وارد ذهنتان شود، می تواند به سرعت قارچ رشد کند تا وقتی که کاملا متقاعد می شوید که نمی توانید کاری را انجام دهید. هرگز.

من این مسئله را در فرزندانم می بینم، و آن را در مشتری های ۷۰ ساله ای که به کارگاه های من می آیند هم می بینم. باید بگویم که، «من نمی توانم این کار را انجام دهم، پس هرگز قادر به انجام آن نخواهم بود» یکی از مخرب ترین افکار برای عکاسی شماست.

البته، افرادی که فوبیای تکنولوژی دارند ممکن است هیچ وقت به ماهرترین عکاسان زنده تبدیل نشوند. اما می توانند بر این تصور نسبت به خودشان غلبه کرده و شایستگی و اعتماد به نفس کار با دوربین را به دست آورند. من بارها اثبات این مسئله را دیده ام.

یکی از هیجان انگیزترین ایده هایی که متوجه شده ام در سال های اخیر از جامعه علمی بیرون می آید، ایده انعطاف پذیری عصبی است.

به جای این باور قدیمی که وقتی وارد بزرگسالی می شویم، مغز ما «ثابت» و غیر قابل تغییر می شود، اکنون می دانیم که مغز کاملا تغییر پذیر است.

در واقع، ما در هر نقطه ای از زندگی، می توانیم افکار و باورهایی که در مورد خودمان داریم را از نو بسازیم.

«کسی که فکر می کند می تواند، و کسی که فکر می کند نمی تواند، هر دو درست فکر می کنند.» – کنفسیوس

به همه کارهایی که باور دارید نمی توانید در عکاسی خود انجام دهید فکر کنید، و بیرون بروید و آن باورها را به چالش بکشید.

اگر فکر می کنید نمی توانید عکاسی خیابانی انجام دهید، اما دوست دارید آن را امتحان کنید، این کار را انجام دهید!

اگر فکر می کنید هیچ وقت بر مُد دستی مسلط نمی شوید، در مورد آن بخوانید. هر چقدر می توانید بیرون بروید. هزاران اشتباه مرتکب شوید. در نهایت به آن خواهید رسید.

اگر شما هم مثل من فکر می کنید که «من یک عکاس طبیعت نیستم، اما دوست دارم آن را امتحان کنم»، بروید و کمی از وقت خود را در طبیعت بگذرانید. آزمایش کنید، بازی کنید و چیزهای جدید را امتحان کنید.

تا وقتی که با دید «من می توانم» به هر چیزی نزدیک شوید، احتمالا موفق خواهید شد.

دنیا پر از ایده است

«یک قطعه از گرد و غبار کیهانی هر روز روی سر شما می افتد… ما با هر نفس، کمی از داستان آفرینش خود، گذشته و آینده سیاره خود، رایحه و داستان های جهان اطراف خود، و حتی دانه های زندگی خود را استنشاق می کنیم.» – پابلو پیکاسو

البته، عکاسی به عنوان یک تمرین تکنیکی آغاز می شود. شما باید از یک دستگاه استفاده کنید، که اغلب یک کامپیوتر کوچک در آن قرار دارد. دستگاهی که از آن استفاده می کنید را باید به طور کامل بشناسید. حداقل تا جایی که با استفاده از آن راحت شوید.

عکاسی پیوند تکنیک و خلاقیت است. بخش خلاقانه عکاسی از یک مکان متعالی در درون شما می آید که منحصر به فرد است.

دید خلاقانه شما از هر چیزی که شما را تبدیل به آنچه هستید کرده است، جریان می یابد – تجربیات شما، زندگی شما، آنچه دوست دارید و آنچه دوست ندارید.

همچنین از دنیای اطراف ما می آید؛ از احساس تاریخی که وقتی در میان خیابان های یک شهر قدیمی راه می رویم، تجربه می کنیم؛ از هیبت نگاه کردن به یک درخت پانصد ساله باشکوه.

جهان یک سطح صاف نیست. ما به هر جایی که نگاه می کنیم، آن «لحظه»، آن آب و هوا، آن زمان از روز را می بینیم. همچنین می دانیم که هر چیزی که در حال حاضر می بینیم، در عرض چند ساعت می تواند تغییر کند.

اکثر مردم آنقدر ذهنشان را قفل کرده اند و بر خودشان تمرکز دارند که ذهن خود را به روی اسرار جهان باز نمی کنند.

داستان ها و ایده هایی در اطراف ما وجود دارد که می توانند در عکاسی الهام بخش ما باشند، می توانند ایده ها و ماجراجویی های جدیدی را در ما برانگیزند.

تمام کاری که باید انجام دهیم، توجه کردن و متعهد شدن به قدرت شگفت انگیز عکاسی است.

«فقط کاری را که حاضرید قبل از مرگ انجام نداده باقی بگذارید، به فردا موکول کنید.» – پابلو پیکاسو

من هرچه بزرگتر می شوم، احساس می کنم که نیاز دارم چیزهای بیشتری از خودم بخواهم. به طوری که تا پایان هر روز می خواهم عمیقا و واقعا از خودم راضی باشم. نه فقط برای خرسندی، یا برای این که لیست کارهایی که باید انجام دهم پر از علامت تیک شود.

من می خواهم چیزی ایجاد کنم. چیزی که کاملا متعلق به خودم باشد. مخلوقی که هیچ کس دیگری نتواند داشته باشد، چون آنها من نیستند.

عکاسی این خواسته را به ما می دهد، و به همین دلیل من عاشق آن هستم. عکاسی می تواند فرصتی برای دیدن، احساس کردن و تجربه کردن بیشتر جهان به ما بدهد.

بدون عکاسی، زندگی به این اندازه که اکنون هست، غنی و معنادار نبود.

من وقتی با انتخاب بین خوابیدن یا شانس ثبت یک طلوع آفتاب شگفت انگیز روبرو می شوم، بلند می شوم تا از طلوع آفتاب عکس بگیرم.

زندگی ما به سرعت در حال گذر است. اگرچه ما از این مسئله آگاهیم، اما گاهی مغرور می شویم. ما در بخش ناخودآگاه وجودمان عمیقا باور داریم که برای همیشه زندگی می کنیم. احتمال وجود نداشتن برای ما درست به نظر نمی رسد.

زمان ما در این سیاره محدود است. اگر ما اذعان کنیم که موجودات فانی هستیم، این می تواند ما را تحریک کند تا آنچه که واقعا از زندگی خود می خواهیم را بیشتر طلب کنیم.

چیزی که من از زندگی می خواهم، کاوش کردن و عکس گرفتن است. خلق هنر و به اشتراک گذاری آن با دیگران یا نشان دادن چیزهای زیبایی که در اطرافم می بینم است.

البته، سفر عکاسی شما با سفر من متفاوت است.

شما ممکن است سفر نفسگیر فرزندان خود را از زمان نوزادی تا بزرگسالی ثبت کنید یا رنگ های شاداب گل ها را به تصویر بکشید.

یا ممکن است از کوه های برفی صعود کنید و مناظر پر هیبت الهام بخشی که شاهد آن هستید را به جهان نشان دهید. شما ممکن است کارهای عجیب و غریبی را ثبت کنید که ما انسان ها وقتی بیرون هستیم انجام می دهیم، وقتی در خیابان ها راه می رویم، بدون توجه به دنیایی که ما را تماشا می کند.

راه های بسیار زیادی برای عکاسی وجود دارد. و چیزهای زیادی برای ثبت کردن، کشف کردن و دیدن. مسیر خودتان را دنبال کنید.

فقط کنجکاو باشید و با دید باز عمل کنید. به اطراف خود نگاه کنید و ذهن خود را به روی هر چیزی که معمولا متوجه آن نمی شوید، باز کنید.

با نشان دادن آنچه که در این دنیا می بینید به خودتان و دیگران، دید افراد دیگر را نسبت به جهان اطرافشان باز می کنید. شما آنها را از حباب سردرگمی بیرون می آورید – اخبار همیشگی، لیست کارهایی که باید انجام دهند، ایمیل ها و خواسته های زندگی روزمره.

شما هدیه دیدن را به آنها می دهید – هدیه یک لحظه ایستادن و خیره شدن به هیبت آنچه که دنیا پیش از ما به نمایش گذاشته است.

این نوع عکس گرفتن بسیار هیجان انگیز و شگفت آور و فوق العاده زندگی بخش است.

آیا این ایده ها روح خلاق شما را تغذیه کردند؟ اگر آنها به شما کمک کرده اند تا چیزهای بیشتری از عکاسی خود بخواهید، و زمان بیشتری از زندگی خود را به انجام این کار فوق العاده اختصاص دهید، در قسمت نظرات به من بگویید. شنیدن حرف های شما همیشه عالی است.

نویسنده: آنتونی ایپز (Anthony Epes)