نحوه درک نوردهی برای مبتدیان عکاسی

شما سوژه خود را دارید، دوربین خود را دارید، و می خواهید کنترل کامل عکس خود را به دست گیرید. برای گرفتن بهترین عکس داخل دوربین ممکن باید نوردهی را درک کنید.

به بیان ساده، نوردهی نوری است که به سنسور برخورد می کند (یا به زبان قدیمی تر، یک فریم از فیلم است). شما نوردهی را با سه پارامتر کنترل می کنید، دیافراگم، سرعت شاتر، و ایزو. این چیزی است که مثلث نوردهی نامیده می شود:

با تنظیم هر یک از این تنظیمات، می توانیم نوردهی خود را تغییر دهیم تا تصویر را روشن تر یا تاریک تر کنیم. با این حال تنظیم هر یک از این کنترل ها نه تنها تصویر را روشن تر یا تاریک تر می کند، بلکه برخی از جنبه های دیگر تصویر را نیز تغییر می دهد.

بیایید به جزئیات هر یک از این موارد بپردازیم:

سرعت شاتر

سرعت شاتر اندازه زمانی است که یک سنسور یا فریم فیلم در معرض نور قرار می گیرد. شما با کنترل مدت زمانی که نور را به دوربین خود می تابانید، تصمیم می گیرید که زمان چگونه در آن تصویر نهایی متوقف شود. تفاوت بین یک صدم ثانیه و یک هزارم ثانیه می تواند تفاوت بین به دست آوردن یک عکس حماسی و به دست نیاوردن یک تصویر قابل استفاده باشد.

۲۰۰۰/۱ ثانیه؛ f/2.8؛ ایزو ۸۰۰؛ کانن ۷D؛ EF300mm f/2.8L IS USM

انتخاب سرعت شاتر به آنچه که شما در تصویر خود می خواهید بستگی دارد. آیا می خواهید سوژه شما طوری متوقف شود که بتوانید به وضوح تمام جزئیات را ببینید؟ یا چیزی انتزاعی تر می خواهید، که در آن خطوط تار حرکت را نشان می دهند؟ به یاد داشته باشید، سرعت شاترهای سریع به معنی زمان کمتر برای برخورد نور به سنسور می باشند، بنابراین هرچه سرعت شاتر سریع تر باشد، نور کمتری برای تصویر وجود دارد. اگر سرعت شاتر سریع لازم است، دیافراگم و ایزو به شما کمک می کنند تا تصویر مورد نظر خود را به دست آورید.

دیافراگم

گشایش (دهانه) لنز، که تحت عنوان دیافراگم شناخته می شود، یک ابزار تکنیکی و هنری برای شما به عنوان عکاس است. با تصمیم گیری در مورد این که ۱) با چه لنزی می خواهید عکس بگیرید ۲) چه ضریب افی (f-stop) را ترجیح می دهید و ۳) چقدر می خواهید از سوژه دور باشید، نوردهی و عمق میدان عکس را کنترل خواهید کرد.

بیشتر بخوانید: عمق میدان را عمقی یاد بگیرید

هنگامی که شما اندازه دهانه دیافراگم را تغییر می دهید، میزان نور و همچنین مسیری که نور در آن حرکت می کند را تغییر می دهید. این امر مقداری از صحنه که شارپ و در فوکوس خواهد بود را تغییر می دهد. ناحیه ای که در فوکوس قرار دارد تحت عنوان عمق میدان تعریف می شود. یک عمق میدان کم یک ناحیه فوکوس شده را از بقیه پس زمینه جدا می کند، یک عمق میدان زیاد اکثر صحنه را در فوکوس نشان خواهد داد. این که بخواهید ظاهر تصویر مورد نظر خود را به دست آورید، در حالیکه هنوز هم اجازه دهید آنچه که فکر می کنید میزان نور مناسب است به سنسور برخورد کند، جایی است که متوجه خواهید شد دیافراگم نقش مهمی در دید هنری شما ایفا خواهد کرد.

حداقل عمق میدان در مقابل حداکثر عمق میدان

ایزو

اگر از فیلم استفاده می کنید، انتخاب ایزو محدود به آن چیزی است که جعبه فیلم می گوید، اما زمانی که به صورت دیجیتالی عکس می گیرید، ایزو به ابزاری برای کار در داخل نوردهی تبدیل می شود. ایزو میزان حساسیت سنسور دوربین شما نسبت به نور را توصیف می کند. سنسور نوری که از طریق لنز وارد می شود، از میان دهانه دیافراگم عبور می کند و از واحد شاتر می گذرد را اندازه گیری می کند. تنظیمات ایزو را می توان برای تغییر حساسیت تنظیم کرد. در ایزوهای بالاتر نویز افزایش می یابد، یا اگر از فیلم استفاده می کنید، حالت زبری بیشتر می شود. هنگامی که شما از یک ایزوی بالاتر استفاده می کنید (مثلا حدود ۱۶۰۰ یا ۳۲۰۰)، دوربین عکس را با نور کمتری که وارد دوربین می شود ثبت می کند. سپس سطح نورِ کمتر، تقویت می شود، به طوری که تصویر نهایی روشنایی طبیعی دارد. شما می توانید از یک سرعت شاتر سریع تر با یک ایزوی بالاتر در یک سناریوی نور کم، به قیمت کیفیت تصویر پایین تر (به علت نویز) استفاده کنید.

با درک مثلث نوردهی و این که سرعت شاتر، دیافراگم، و ایزو چگونه با هم کار می کنند، می توانید در انواع سناریوهای روشنایی عکاسی کرده و بدانید چطور پارامترها را تنظیم کنید تا نیازهای تصویری که می خواهید ثبت کنید را برآورده کند.

نویسنده: جان گرینگو (JOHN GREENGO)