اغلب برای عکاسان دشوار است که در نور کم نتایج سازگار به دست آورند. مشکلاتی که با آنها مواجه می شوند ممکن است شامل لرزش دوربین، عکس های خارج از فوکوس، و تصاویر نویزدار باشند. سه دلیل اصلی وجود دارد که این موارد اتفاق می افتند که در ادامه به آن ها اشاره خواهیم کرد. همچنین نکاتی برای عکاسی در نور کم و به دست آوردن نتایج سازگار مطرح خواهیم کرد.
۱- ممکن است از سرعت شاترهای به اندازه کافی سریع برای نگه داشتن دوربین در دست بدون لرزش دوربین استفاده نمی کنید.
۲- ممکن است دوربین شما تلاش کند تا در نور کم به درستی فوکوس کند.
۳- ممکن است عکس های شما به دلیل تنظیمات ایزوی بالا، نوردهی کم، یا ترکیبی از هر دو، نویزدار باشند.
با توجه به این مسئله، بیایید نگاهی به مراحل لازم برای به دست آوردن نتایج سازگار در هنگام عکاسی در شرایط کم نور بیاندازیم.
دوربین خود را از روی حالت تمام خودکار بردارید
اگر از دوربین خود در مُد نوردهی کاملا خودکار، مانند پرتره یا صحنه شب استفاده می کنید، وقت آن است که دست نگه دارید. شما با استفاده از این مُدها کنترل کمی بر تنظیمات دوربین خود دارید یا اصلا کنترلی بر آن ندارید. این امر شما را از به دست آوردن بهترین نتایج در نور کم بازمی دارد.
تنها مُدهایی که من توصیه می کنم همیشه از آنها استفاده کنید اولویت دیافراگم، اولویت شاتر، برنامه یا دستی هستند (مورد آخر فقط در صورتی که واقعا بدانید دارید چه کاری انجام می دهید).
برای به دست آوردن بهترین نتایج در نور کم از مُدهای نوردهی تمام خودکار دوربین خود اجتناب کنید!
از استفاده از فلاش توکار خودداری کنید
مُدهای نوردهی تمام خودکار ممکن است در نور کم فلاش توکار دوربین را نیز به کار گیرند. مشکل این است که فلاش توکار نور با کیفیتی ارائه نمی دهد.
اشتباه برداشت نکنید. همیشه شرایطی وجود خواهد داشت که در آن گرفتن عکس مهم تر از نگرانی در مورد ویژگی های زیبایی شناسی آن است. اگر شما در حال عکاسی از دوست یا عزیزی در تاریکی هستید، حتی اگر نور زشت باشد، باز هم بهتر است که از فلاش استفاده کرده و آن لحظه را ثبت کنید، تا این که اصلا آن را ثبت نکنید. اما اگر می خواهید عکس های زیبا ایجاد کنید، باید یاد بگیرید که از فلاش جدا از دوربین (اکسترنال) استفاده کنید یا از نور موجود بیشترین بهره ممکن را ببرید.
از تثبیت کننده تصویر استفاده کنید
تثبیت کننده تصویر به شما اجازه می دهد تا با استفاده از سرعت شاترهای طولانی تر از آنچه که می توانید با یک لنز تثبیت نشده انتخاب کنید، عکس های شارپ تری بگیرید. خوب است که بدانید آیا عکس های شما در نور کم از لرزش دوربین رنج می برند یا نه.
دو نوع تثبیت کننده تصویر وجود دارد. کانن و نیکون آن را در داخل لنزهای خود می سازند. این بدین معنی است که این تکنولوژی تنها در صورتی کار می کند که شما لنز مناسب داشته باشید.
سازندگان دیگر، مانند Olympus و Panasonic، مکانیزم تثبیت کننده تصویر را در بدنه دوربین قرار می دهند. مزیت این سیستم این است که با هر لنزی کار می کند. اگر مطمئن نیستید تثبیت کننده تصویر چگونه با دوربین شما کار می کند، برای جزئیات بیشتر دفترچه راهنمای دوربین خود را چک کنید.
اکثر سیستم های تثبیت کننده تصویر یک مزیت چهار پله ای به شما می دهند. بیایید ببینیم این مسئله در عمل به چه معناست.
بگذارید بگوییم که شما از یک لنز کیت ۱۸-۵۵mm بر روی یک دوربین APS-C استفاده می کنید. در حالت ایده آل، بدون تثبیت کننده تصویر، شما به یک سرعت شاتر حدود ۱/۱۲۵ ثانیه برای دستیابی به یک تصویر شارپ با در دست گرفتن دوربین نیاز دارید (برخی از عکاسان ممکن است استدلال کنند که شما می توانید از یک سرعت شاتر آهسته تر استفاده کنید). یک سیستم تثبیت کننده تصویر که یک مزیت ۴ پله ای به شما می دهد، به این معنی است که می توانید سرعت شاتر را به ۱/۸ ثانیه کاهش دهید و باز هم یک تصویر شارپ به دست آورید. این در نور کم بسیار مفید است.
به عنوان مثال، من این عکس را در یک موزه با نور بسیار کم با یک لنز تثبیت نشده ۱۸-۵۵mm در ۱/۶۰ ثانیه، f/5.6، ایزو ۱۶۰۰ گرفتم. اگر لنز دارای تثبیت کننده تصویر بود، من می توانستم از ایزو ۱۰۰ و ۱/۱۰ ثانیه استفاده کنم، که یک تصویر بسیار واضح تر با نویز کمتر به من می داد.
از ایزوی بالا نترسید
اکثر دوربین های دیجیتال مدرن در ایزوهای بالا عملکرد عالی به شما می دهند. کاملا امکان پذیر است که دوربین شما قادر به ارائه نتایج عالی در ایزو ۳۲۰۰، ۶۴۰۰، یا حتی بالاتر باشد. این مسئله را نمی فهمید تا وقتی که آن را امتحان کنید. این دلیل خوب دیگری برای برداشتن دوربین از روی حالت تمام خودکار است. اکنون می توانید تصمیم بگیرید از چه ایزویی استفاده کنید، به جای این که آن را به عهده دوربین بگذارید.
بهترین کار این است که دوربین خود را در تمام سطوح ایزوی بالای آن تست کنید تا سطح تحمل نویز خود را پیدا کنید. به عنوان مثال، ممکن است متوجه شوید که ایزو ۶۴۰۰ بالاترین تنظیماتی است که با استفاده از آن راحت هستید. هنگامی که این تصمیم را گرفتید، محدوده ایزویی که می توانید با آن کار کنید را برای دوربین خود می فهمید.
این عکس در ایزو ۶۴۰۰ گرفته شده است، بالاترین ایزویی که من با استفاده از آن بر روی دوربینم راحت هستم. من مجبور شدم از تنظیمات ایزوی بالا استفاده کنم چون عکس در فضای داخلی در نور کم گرفته شد.
از یک لنز پرایم استفاده کنید
اگر در حال حاضر یک لنز پرایم ندارید، ارزشش را دارد که خرید آن را در نظر بگیرید. به عنوان مثال، اکثر لنزهای کیت ۱۸-۵۵mm دارای حداکثر دیافراگم f/5.6 در انتهای ۵۵mm هستند. اما بر روی یک لنز پرایم ۵۰mm حداکثر دیافراگم می تواند f/1.8 (یا حتی بازتر) باشد. این تفاوت بیش از سه پله است (هشت برابر نور بیشتر)، که به این معنی است که می توانید در شرایط بسیار کم نورتر عکس بگیرید.
تنها نکته این است که عمق میدان بسیار کمتری در دیافراگم های باز وجود دارد. اما شما می توانید با استفاده از بوکه در عکس های کم نور خود، از این مسئله به نفع خود استفاده کنید. من این عکس را از یک فانوس چینی در شب با استفاده از لنز ۸۵mm تنظیم شده بر روی f/2 گرفتم.
از یک سه پایه استفاده کنید
سه پایه برای گرفتن عکس از چشم اندازها و مناظر شهری در نور کم واقعا مفید است. تمام روش های ذکر شده تا کنون، مانند استفاده از یک ایزوی بالا، تثبیت کننده تصویر، لنزهای پرایم و غیره، معایبی دارند. در ایزوهای بالا نویز افزایش می یابد، دیافراگم های باز عمق میدان زیادی نمی دهند، و حتی تثبیت کننده تصویر هم محدودیت های خود را دارد.
مزیت سه پایه این است که می توانید از دوربین خود در پایین ترین تنظیمات ایزوی آن (که کیفیت تصویر خوبی به شما می دهد)، و یک دیافراگم کوچک مانند f/8 یا f/11 (که عمق میدان بیشتری را میسر می سازد) استفاده کنید.
سرعت شاتر در این تنظیمات کم می شود. باز هم، از این مسئله به نفع خود استفاده کنید. سرعت شاترهای آهسته برای عکاسی منظره عالی هستند چون قسمت های متحرک منظره، مانند آب، مات و ابریشمی می شوند. در مناظر شهری، نور حاصل از عبور ترافیک به رگه های طولانی نور تبدیل می شود.
سه پایه تکنیک هایی مانند عکاسی با نوردهی طولانی (عکس های گرفته شده با سرعت شاترهای بین یک دقیقه و هشت دقیقه)، و نقاشی با نور (استفاده از فلاش یا چراغ قوه برای روشن کردن صحنه در طول یک نوردهی طولانی) را نیز میسر می کند.
من از سه پایه برای ایجاد این عکس منظره استفاده کردم، که به یک نوردهی ۳۰ ثانیه ای در f/8 و ایزو ۱۰۰ نیاز داشت. آب در طول نوردهی مات شد، که به اضافه کردن حالت و فضا (جو) به عکس کمک می کند.
نتیجه گیری
کلید به دست آوردن نتایج سازگار در هنگام عکاسی در نور کم، درک محدودیت های تجهیزات و در دست گرفتن کنترل دوربین است تا کاری که شما می خواهید را انجام دهد، نه کاری که خودش می خواهد. با کمی کار و تمرین، می توانید یاد بگیرید که در نور کم عکس های عالی بگیرید. اکثر مکان ها و مناظر در غروب خورشید زیبا به نظر می رسند. عکاسی در این زمان ها به شما کمک خواهد کرد تا عکس های جلوه داری بگیرید.
آیا ایده ای برای عکاسی در نور کم دارید؟ در قسمت نظرات آن را مطرح کنید.
نویسنده: اندرو گیبسون (Andrew S. Gibson)
لطفا نظرتان در مورد مطلب را در اینجا مطرح نمایید. اگر سوالی دارید، در بخش پرسش و پاسخ مطرح نمایید.