آموزش عکاسی خیابانی: بهترین تنظیمات دوربین برای عکاسی خیابانی چیست و چرا

آیا تا به حال تعجب کرده اید که عکاسان گذشته چه کار می کردند؟ تمام چیزی که آنها داشتند، دوربین های دستی بود و با این حال به نوعی یک روش داشتند که حتی بهتر از آخرین تکنولوژی فوکوس خودکار امروزی بود! در عجبید که آن روش چه بود؟ بیایید اول بفهمیم که چه بود و پس از آن در مورد آنچه که اکثر افراد آن را بهترین تنظیمات دوربین برای عکاسی خیابانی می دانند بحث کنیم. در ادامه این آموزش لنزک با ما همراه شوید.

بهترین تنظیمات برای عکاسی خیابانی

اکنون، قبل از پرداختن به این موضوع، اجازه دهید یک چیز را مشخص کنیم. اگر شما دارید کاری در عکاسی خیابانی خود انجام می دهید و آن کار برای شما جواب می دهد، آن وقت به تمام معنا، تنظیماتی را که بهتر از همه مناسب شماست و احتمالا می خواهید به آن بچسبید را پیدا کرده اید. چیزی که من در اینجا ارائه می دهم، روش های آزمون و خطا شده ای است که نه تنها عکاسان گذشته از آنها استفاده کرده اند، بلکه اکثر عکاسان خیابانی این روزها نیز آنها را ترجیح می دهند. اما این روش ها به هیچ وجه جادو نیستند. با این حساب، اجازه دهید با تمرکز بر عکاسی خیابانی شروع کنیم.

چه چیزی سریع تر از فوکوس خودکار است؟

می دانم که احتمالا تعجب می کنید که چطور چیزی می تواند سریع تر از آخرین تکنولوژی فوکوس خودکار باشد، به خصوص وقتی که هر دوربین جدید می خواهد که شما باور کنید سریع ترین AF (فوکوس خودکار) دنیا را دارد. پاسخ این است – «پیش فوکوس». آنچه که عکاسان گذشته انجام می دادند از پیش فوکوس کردن دوربین هایشان بر روی یک منطقه خاص و سپس عکس گرفتن بود، و توجه به این که سوژه هایشان در داخل آن منطقه قرار گیرد.

اگر شما به مثال زیر نگاه کنید، می بینید که عکاس می توانسته بر روی منطقه آبی یا منطقه قرمز از پیش فوکوس کند. آن وقت هر چیز یا هر کسی که به منطقه آبی یا قرمز می آمد (بسته به این که کدام را انتخاب می کردند) در فوکوس قرار می گرفت.

مناطق پیش فوکوس

فوکوس خودکار مشکلات خاص خود را نیز دارد، چرا که حتی اگر شما سریع ترین فوکوس خودکار جهان را هم داشته باشید، تنها می تواند حدس بزند که شما می خواهید آن «کجا» فوکوس کند. هنگامی که افرادی به سمت شما می آیند، به احتمال زیاد بر روی شخصی که از همه به شما نزدیک تر است فوکوس خواهد کرد. شما می توانید نقاط فوکوس خود را تغییر دهید، اما اگر می خواهید خارج از آن نقطه عکس بگیرید، باید فوکوس کرده و دوباره ترکیب بندی کنید. اما در عکاسی خیابانی همیشه این فرصت را ندارید. مناطقی که از پیش روی آن ها فوکوس شده، مشکل را از بین می برند. آنها مانند یک میدان نیرو هستند که شما در مقابل دوربین خود دارید، هر کسی که وارد آن میدان نیرو می شود در فوکوس خواهد بود. آن میدان ها معمولا به دیافراگم های کوچکتر نیاز دارند، از این رو عکاسان خیابانی معمولا بر f/5.6 یا f/8 تکیه می کنند.

آماده سازی میدان نیرو

به منظور آماده سازی میدان نیروی خودتان، لازم است بدانید که چه نوع عکس هایی را می خواهید. آیا می خواهید تصاویر کلوزآپ (نزدیک) از سوژه های خود بگیرید، یا دور؟ این مسئله تعیین خواهد کرد که کجا باید فوکوس کنید. اجازه دهید بگوییم که شما می خواهید چند عکس با کمتر از یک متر فاصله از سوژه خود بگیرید. تمام کاری که باید انجام دهید این است که لنز خود را اینطور قرار دهید:

دیافراگم من f/16 است، بنابراین من علامت را در سمت چپ بر روی ۰٫۷ قرار می دهم، و به علامت دیگر در سمت راست نگاه می کنم. این به من می گوید که هر چیزی بین ۰٫۷ تا ۱٫۲ متر در فوکوس خواهد بود. دیافراگم اینطور عمل می کند که هر چه شما دورتر باشید، عمق میدان بیشتر می شود، بنابراین با قرار دادن آن بر روی یک متر، فضای زیادی در فوکوس خواهد داشت.

اما، می گویید «لنز من آن علائم را ندارد»! اینجاست که ابزاری مانند DOFmaster به کار می آید:

در این سایت به عنوان مثال، می گویید که یک کانن ۷D دارید. آن را از منوی کشویی دوربین (Camera) انتخاب کرده و در فاصله کانونی لنز قرار دهید (مثلا ۳۵mm). اگر در یک متر فوکوس کنید، هر چیزی از ۰٫۸۹m تا ۱٫۱۴m در فوکوس خواهد بود. اما این ابزار همچنین به شما می گوید که چطور بزرگترین منطقه را به دست آورید، و به شما می گوید که فاصله ابر کانونی شما چیست. بنابراین اگر در ۸٫۰۹m فوکوس کنید، هر چیزی از ۴m تا بی نهایت در f/8 در فوکوس خواهد بود.

لنزک: فاصله ابرکانونی (Hyperfocal ) به فاصله ای گفته می شود که با فوکوس در آن فاصله با مقدار معینی از دیافراگم می توانید بزرگترین عمق میدان را تا بینهایت داشته باشید، به عبارت دیگر با فوکوس کردن در فاصله ابرکانونی عمق میدان شما مقداری خواهد بود از بینهایت تا نزدیک ترین فاصله ممکن تا دوربین.

اکثر عکاسان خیابانی که من می شناسم آن را بر روی فاصله ابر کانونی تنظیم می کنند. اما زمانی که نور شروع به کم شدن می کند، اگر آنها بخواهند بخشی از تصویر در فوکوس نباشد، یا اگر بخواهند سوژه هایشان واقعا نزدیک باشند، از مناطق کوچکتر (و دیافراگم های باز تر) استفاده می کنند و بین آنها جابجا می شوند.

اما اگر دوربینتان حتی به شما نگوید که کجا فوکوس کرده اید چطور؟ آن وقت شما تنها به یک اپلیکیشن برای آن نیاز دارید. می توانید EasyMeasure (iOS) یا Smartmeasure (Android) را دانلود کنید. پس از آن در مقابل یک دیوار بایستید تا فاصله خود از آن را به دست آورید، به جلو و عقب بروید تا وقتی که فاصله مورد نظر خود را به دست آورید، سپس بر روی دیوار فوکوس کرده و بفرمایید منطقه شما تنظیم شده است!

تنظیمات دیگر

هنگامی که فوکوس و دیافراگم خود را تنظیم کردید، تنظیمات دیگر را باید چه کنید؟ شما چند انتخاب دارید. اول از همه، می توانید همه آنها را بر روی حالت دستی قرار دهید (عکاسی در مُد نوردهی Manual) و در حین کار آنها را تنظیم کنید. یا می توانید سرعت شاتر را بر روی حالت خودکار قرار دهید (دوربین در مد اولویت دیافراگم) و ایزو را به صورت دستی تنظیم کنید.

یک انتخاب خوب این است که سرعت شاتر را سریع تر از ۱/۱۲۵ ثانیه نگه دارید چون اتفاق ها در خیابان معمولا سریع رخ می دهند و آهسته تر از این مقدار ریسک ثبت لرزش دوربین و تار شدن عکس وجود دارد. البته همین مسئله در مورد وقتی که شما به صورت دستی عکاسی می کنید نیز صادق است، بهتر است که زیر ۱/۱۲۵ ثانیه نروید، اما اگر آهسته عکس می گیرید، این مسئله ممکن است برای شما متفاوت باشد.

تنظیمات دیگری که باقی مانده ایزو است. شما می توانید آن را بر روی ایزو خودکار نیز قرار دهید، اما یک سقف برای آن تعیین کنید. من فکر می کنم اکثر دوربین های مدرنی که قابل تنظیم هستند نباید با سقف ۱۶۰۰ مشکلی داشته باشند. اما باید مراقب باشید، برخی از دوربین ها ایزوی خودکار خوبی ندارند و در نور روز بر روی ایزو ۱۶۰۰ قرار خواهند گرفت.

لنزک: ایزو خودکار (Auto ISO) یکی از قابلیت های بسیار خوب و مفید برخی دوربین های دیجیتال است. شما می توانید دوربین را روی مُد نوردهی دستی (M) قرار دهید و برای حفظ تعادل نوردهی ایزو را روی خودکار تنظیم کنید. البته ممکن است شرایط نوری یا تنظیمات شما (سرعت شاتر و دیافراگم) به نحوی باشد که دوربین ایزو را بیش از حد بالا ببرد که منجر به نویز در تصویر شود. اگر دوربین شما قابلیت تنظیم بیشینه (maximum) ایزو را در حالت ایزو خودکار داشته باشد، می توانید بیشترین ایزویی که مایلید دوربین از آن فراتر نرود (برای مثال ۱۶۰۰) را وارد کنید.

تنظیمات نیمه خودکار

تنظیمات زیر به شما کمک خواهند کرد تا تمرکزتان فقط روی عکس باشد و تنها نگرانی شما این باشد که آیا شخصی در منطقه فوکوس شما هست یا نه:

• دیافراگم خود را بر روی f/8 تنظیم کنید
• در فاصله ابر کانونی فوکوس کنید
• سرعت شاتر خودکار (مُد اولویت دیافراگم)، پایین تر از ۱/۱۲۵ ثانیه نروید
• ایزوی خودکار، تنظیم کنید که بالاتر از ۱۶۰۰ نرود

یکی از نقاط قوت تنظیمات فوق انعطاف پذیری در تغییر شرایط نوری است. تصور کنید که دارید در یک ساختمان راه می روید، که از آنجا داخل تاریک تر از بیرون است، که فوق العاده آفتابی است.

اگر قرار باشد سرعت شاتر و ایزو را به صورت دستی تنظیم کنید، ممکن است یک لحظه ناب را از دست بدهید. در حالیکه دارید سرعت شاتر را تغییر می دهید، ممکن است وقت برای تغییر ایزو نداشته باشید و کنترل نوردهی را از دست بدهید. با این حال، اگر حداقل یکی از آنها خودکار باشد، این کار به صورت خودکار برای شما انجام می شود.

نتیجه گیری

اینها تنظیمات عکاسی خیابانی بود که عکاسان گذشته از آنها استفاده می کردند (البته بدون مُد خودکار) و بسیاری از عکاسان خیابانی امروزه هنوز هم از آنها استفاده می کنند. اما چیزی که از همه مهمتر است این است که بفهمید چه چیزی بهتر از همه برای شما و سبک عکاسیتان جواب می دهد. این تنظیمات را امتحان کنید. آنها آزمون و خطا شده اند، اما هیچ کس نگفته که شما «باید» از آنها استفاده کنید. آنچه را که برای شما کارساز است انجام دهید! خودتان باشید، تمرکز خود را حفظ کنید، و به عکاسی ادامه دهید.

آیا می توانید نکته ای به این مطلب اضافه نمایید؟ لطفا در بخش دیدگاه ها، پایین صفحه، مطرح نمایید.

نویسنده: اولیویه دونگ (Olivier Duong)

منبع

برگرفته از: digital-photography-school