عکاسی انتزاعی یا آبستره: ۴ دلیل برای عکاسی از بتن

وقتی مردم از من می پرسند آیا سوژه مورد علاقه ای برای عکاسی دارم، اغلب از پاسخ من شگفت زده می شوند. می دانید، من واقعا از عکاسی انتزاعی یا آبستره (abstract) از محیط های شهری لذت می برم، و بیش از هر چیزی، عاشق عکاسی از بتن هستم. بله، درست است! بتن ساده و قدیمی.

بتن به عنوان رایج ترین مصالح شهری، ساختمان ها را شکل می دهد، گذرگاه ها و مسیرها را می پوشاند، و لوله ها، ستون ها، پل ها، و مسیرهای رفت و آمد را می سازد. شما به هر جایی نگاه کنید بتن می بینید، تنوع بتن به همان اندازه که من عاشق عکاسی از آن هستم، بی نهایت است. می توان گفت که پارک ها برای من سرزمین عجایب هستند.

این تکه از بتن، شکل یک تست رورشاخ (یک آزمون روانی فرافکن است که در آن افراد مورد معاینه، تلقی خودشان را از لکه‌های عجیب و غریب جوهر می‌گویند) را به خود گرفته است.

با این حال، به دلیل وجود سوژه های واضح تر یا چشم نوازتر، بتن اغلب نادیده گرفته می شود. اگر شما «عکاسی شهری» را در گوگل جستجو کنید، هزاران عکس زیبا از آسمان خراش ها و خیابان ها، الگوهای شهری، و خطوط قطار زیرزمینی وجود دارد. اما به ندرت عکس هایی از خود بتن می بینید.

و اصلا چرا به خودتان زحمت بدهید؟ عکاسی از بتن بسیار خسته کننده به نظر می رسد، درست است؟ نه اشتباه است! در ادامه این مطلب لنزک برای این که چرا بتن می تواند یک سرزمین عجایب عکاسی باشد، البته اگر شما برای دیدن آن وقت بگذارید، چند دلیل ارائه خواهیم کرد.

این علامت کاملا برجسته بر روی این تکه بتن، از یک ماشین قرمز به جا مانده است که از فاصله بسیار نزدیک گرفته شده است.

بتن یک کپسول زمان است

بتن در ساخت و ساز محبوب است چون سازه های بادوام و با عمر طولانی می سازد که دچار زنگ زدگی، پوسیدگی و سوختگی نمی شوند. به طور خلاصه، بتن از آزمون زمان سربلند بیرون آمده است. این بدین معنی است که ساختمان بتنی همواره در بر گیرنده نشانه های محیط اطراف و افرادی است که آگاهانه یا ناآگاهانه با آن تعامل برقرار می کنند.

بتن یک کپسول زمان است. عکاسی از آن به معنی مستندسازی داستانی است که می گوید چه چیزی یک محیط شهری را می سازد. از یک دیوار تازه چیده شده گرفته، تا پایه تقریبا ریخته شده یک پارکینگ زیرزمینی، یا دیوارنگاری ها و خراش های رنگی به جا مانده از ماشین ها، همه یک داستان می گویند.

اکسپرسیونیسم انتزاعی

به نظر من بتن یک بوم نقاشی شهری محکم است. یکی از دلایل دیگری که من اینقدر از عکاسی از بتن لذت می برم این است که شباهت هایی با شیوه هنری اکسپرسیونیسم انتزاعی (abstract expressionism) دارد. هنر انتزاعی یا آبستره، به هنری اطلاق می‌شود که هیچ صورت یا شکل طبیعی در جهان در آن قابل شناسایی نیست و فقط از رنگ و فرم‌های تمثیلی و غیر طبیعی برای بیان مفاهیم خود بهره می‌گیرد. نقاشان سبک اکسپرسیونیسم انتزاعی از طریق نقاشی های خود، صحنه ای خلق می کنند که جنبش ها، طرز تفکر و روند کار یک هنرمند را بدون تکیه بر اشکال طبیعی دارای نمود در دنیای واقعی، مستندسازی می کند.

لنزک: هیجان نمایی یا اکسپرسیونیسم (Expressionism) شیوه‌ای نوین از بیان تجسمی است که در آن هنرمند برای القای هیجانات شدید خود از رنگ‌های تند و اشکال کج و معوج و خطوط زمخت بهره می‌گیرد. اکسپرسیونیسم به نوعی اغراق در رنگها و شکلهاست، شیوه‌ای عاری از طبیعت گرایی که می‌خواست حالات عاطفی را هرچه روشنتر و صریح تر بیان نماید. هیجان‌نمایی انتزاعی یا اکسپرسیونیسم آبستره (Abstract Expressionism) شیوهٔ هنری نوینی است که از دههٔ ۱۹۴۰ در نیویورک، متأثر از دو شیوهٔ اکسپرسیونیسم و فراواقع‌گرایی (سورئالیسم) پا گرفت؛ در این طرز بیان تلاش می‌شود تا شکل و فضا از قید بازنمایی عینی و سنتی رها شود. از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

مانند هنر انتزاعی، بتن نیز فاقد اشکال و صورت های طبیعی (نشانه های فیگوراتیو) است که اجازه می دهد بیننده تصویر را با عمق بیشتری کاوش کند و خودش به آن معنی بدهد – که ارتباط عمیق تری با مخاطب ایجاد می کند.

فقدان نشانه های فیگوراتیو، ظاهر یک منظره تقریبا بیگانه را ایجاد می کند.

زیبایی مینیمالیستی

خود بتن مانند یک بوم نقاشی اکسپرسیونیستی انتزاعی است، اما عمل عکاسی از چنین سوژه جسورانه ای در واقع بسیار مینیمالیستی و ساده گرایانه است. وقتی به اصول اولیه عکاسی بازگردید به مواردی چون نور، سایه، تُن ها و خطوط می رسید، و عکاسی از سطوح بتنی نه تنها از این اصول خارج نیست، بلکه روی آن ها تاکید می کند.

عکاسی از یک سوژه به ظاهر معمولی مانند بتن نه تنها توجه بیننده را به سمت زیبایی آن جلب می کند، بلکه توجه به ظرافت های ساده عکاسی با مستندسازی ضربه های قلم عمدی و غیر عمدی محیط شهری است.

تنوع!

هیچ دو پنل بتنی یکسان نیستند. بتن مانند یک بوم نقاشی برای هزاران حباب هوا، رنگ، خش، نقاشی دیواری، پوشش، چاپ سفید، چسب باقی مانده، و غیره عمل می کند. خود بتن زمانی که ریخته می شود، امواج و قوس هایی را تشکیل می دهد. پرداخت بتن، بسته به نوع بتن و روش ریختن آن خیلی زود اثر می کند. هر بخش از بتن، با حلقه های مسحورکننده و بافت ساینده خود، تاریخ یک زمان و مکان خاص را ترسیم می کند.

اغلب، همانطور که من در حال عکاسی از یک دیوار یا مسیر هستم، عابران توقف می کنند تا ببینند من دارم از چه چیزی عکس می گیرم. شاید آنها قبلا هیچ وقت چیزی که من از آن عکس می گیرم را به عنوان چیزی که ارزش عکاسی داشته باشد در نظر نمی گرفتند، به خاطر همین برای آنها جالب است. زیبایی آنجاست، در انتظار کسی تا توجه ها را به سمت آن جلب کند. بینندگان اغلب می گویند که تا به حال هیچ وقت نمی دانستند بتن می تواند اینقدر زیبا باشد!

نتیجه گیری

بتن یک سوژه فوق العاده متنوع و پویاست، و از همه مهم تر، بی حرکت باقی می ماند! از آنجا که بتن تقریبا به طور ثابت و دائمی در طول تاریخ وجود داشته است، طرز استفاده از آن توسط انسان ها برای شکل دادن به محیط پیرامون ما تکامل یافته است. بتن یک کپسول زمانی از جزئیات پیچیده و داستان های پنهانی است که نحوه تعامل ما با جهان را نشان می دهد.

بتن یک سوژه اغلب نادیده گرفته شده، اما به طور لذت بخشی در دسترس است، که همیشه برای یک عکاس آماده و محیاست. دفعه بعد که با یک دوربین بیرون رفتید، وقت بگذارید و به چیزی که بتن برای عرضه دارد، دقت کنید. ممکن است از این که بوم نقاشی منظره شهری می تواند اینقدر جذاب باشد، غافلگیر شوید!

نویسنده: مگان کندی (Megan Kennedy)

منبع

برگرفته از: digital-photography-school