اسپیدلایت ها در مقابل استروب ها یا فلاش های استودیویی

در این مطلب لنزک قصد داریم اسپیدلایت ها (speedlights) را با استروب های استودیویی (فلاش های استودیویی – studio strobes) مقایسه کنیم. هر دو این فلاش ها (اسپیدلایت ها و فلاش های استودیویی) کاربرد خاص خود را دارند و ما در این مطلب کوتاه علاوه بر تعریف هر یک از آن ها، به مزایا و معایبشان اشاره خواهیم کرد.

توجه: کلمه استروب (strobe) به معنی فلاش است. در این مطلب «استروب استودیویی» و «اسپیدلایت» دو نوع فلاش با یکسری تفاوت هستند که در مقابل نورهای ثابت (Continuous lights) قرار دارند.

اسپیدلایت (speedlight) چیست؟

اسپیدلایت (که گاهی اوقات فلاش گان یا flash gun نامیده می شود) یک فلاش قابل حمل است که می تواند بر روی کفشک دوربین (hot shoe)، یا به صورت بی سیم شلیک یا زده شود. مزیت واقعی اسپیدلایت این است که قیمت کمتری دارد و بسیار قابل حمل تر است. از آنجا که اسپیدلایت تقریبا همیشه با باتری های AA کار می کنند، به راحتی می توانید آن ها را در کیف دوربینتان بگذارید، بنابراین هر زمان که لازم باشد در دسترس هستند.

اشکال استفاده از اسپیدلایت ها این است که به اندازه استروب استودیویی (studio strobe) قوی نیستند. یک استروب استودیویی معمولا می تواند حداقل دو برابر نور را در مقایسه با یک اسپیدلایت منتشر کند. همچنین، اسپیدلایت ها زمان بازیابی (recycle time) کندی دارند، که به این معنی است که شما اغلب باید بین ۱٫۵ تا ۵ ثانیه بین هر بار فلاش زدن صبر کنید تا فلاش دوباره به قدرت کامل برسد و شارژ مجدد شود.

استروب استودیویی (studio strobe) چیست؟

یک استروب استودیویی (فلاش استودیویی) نور بزرگتری است که با برق AC کار می کند. شما یا باید آن را به پریز برق روی دیوار وصل کنید، یا یک بسته باتری بزرگ با خود حمل کنید (یک باتری ماشین کوچک را تصور کنید). استروب استودیویی زمان بازیابی سریعی دارد، بنابراین عکاس هیچ وقت مجبور نیست برای شارژ مجدد یا بازیابی فلاش صبر کند.

کلمه «استروب» روی کاغذ عالی به نظر می رسد، اما استفاده از آن می تواند کمی پر زحمت تر از اسپیدلایت باشد، چون تقریبا زیاد قابل حمل نیست. همچنین، استروب های استودیویی (فلاش های استودیویی) بسیار گران قیمت هستند. قیمت یک استروب استودیویی با کیفیت بین ۱,۸ تا ۶ میلیون تومان است. این قیمت وقتی شما تعدیل کننده های نوری (مانند چترها و سافت باکس ها) را برای استروب خود در نظر بگیرید، حتی بیشتر از این می شود. شما همچنین باید خرید یک بسته باتری را نیز در نظر بگیرید تا بتوانید وقتی هیچ پریز برقی در دسترستان نیست، از استروب خود استفاده کنید.

نتیجه گیری

به طور کلی، من از اسپیدلایت برای عکاسی از مراسم عروسی، عکس های کاندید (بی هوا) از خانواده ام در داخل خانه، و نیز عکس های دارای ۳ یا ۴ نور در داخل یا خارج از خانه استفاده می کنم، وقتی که نمی خواهم یک استروب استودیویی سنگین را با خودم به این طرف و آن طرف حمل کنم.

من هر بار که در استودیو عکاسی می کنم از استروب استفاده می کنم، و اغلب برای عکاسی پرتره وقتی بیرون هستم و با مقدار زیادی نور خورشید رقابت می کنم، آن را همراه خود می برم.

اگر در مرحله شروع و یادگیری عکاسی با فلاش هستید و نمی خواهید برای اصلاح کننده های نور (مثل سافت باکس) هزینه زیادی بکنید، مطلب «ساده ترین و موثرترین چیدمان نورپردازی پرتره تک نوری که تا کنون استفاده کرده ام» را مطالعه نمایید.

منبع

برگرفته از: improvephotography