۳۵ کاری که عکاسان اشتباه انجام می دهند و چگونگی جلوگیری از آن ها

یادگیری هنر عکاسی بدون انجام اشتباه در مسیر آموزش امکان پذیر نیست، اما ممکن است متوجه شوید که یک اشتباه را بارها در هنگام عکاسی تکرار کرده اید. در این حالت یافتن علت اصلی این مشکل بسیار ارزشمند است. در ادامه این مطلب لنزک به ۳۵ کاری که عکاسان اشتباه انجام می دهند خواهیم پرداخت و چگونگی جلوگیری از آن ها را مطرح می کنیم.

در این آموزش خواهیم دید که چرا عکس های شما تار می شوند، چرا تاریک تر یا روشن تر از حالت مورد انتظار می شوند و یا چرا ترکیب بندی عکس شما جالب نیست. همچنین تعدادی از اشتباهات در تنظیمات دوربین و خطاهای عکاسی که شما را کلافه می کنند، جمع آوری کرده ایم.

اگر کار با دوربین را به تازگی آغاز کرده اید و یا در کار با دوربین کهنه کار هستید، راهنمایی های مفیدی برای کمک به شما در رفع مشکلات چرخه کاری شما تدارک دیده ایم تا به درک درستی از امکانات دوربین خود دست یابید و اگر همچنان سوالی دارید در بخش پرسش و پاسخ سایت مطرح نمایید.

به دست نگرفتن کنترل نقطه فوکوس خودکار (AF)

اینکه نقطه فوکوس کجای تصویر باشد را به دست دوربین نسپارید. دوربین شما نمی داند هدف شما شارپ کردن کدام قسمت از صحنه است و اگر چیزی در جلوی سوژه اصلی قرار داشته باشد و یا اگر پس زمینه دارای جزئیات زیاد باشد، یا اگر کنتراست قابل توجهی میان سوژه اصلی و ما بقی تصویر وجود نداشته باشد، ممکن است دوربین بر روی اشیای دیگری جز سوژه اصلی فوکوس را انجام دهد.

اگر به دوربین بگویید که می خواهید روی کدام قسمت از کادر تصویر فوکوس کنید، نتایج دقیق تری خواهید گرفت. برای داشتن نهایت دقت، فوکوس اتوماتیک تک نقطه ای را انتخاب کنید. نقطه فوکوس مرکزی بیشترین حساسیت را دارد، ولی معمولا در ترکیب بندی های پویا این نقطه بهترین مکان فوکوس نیست.

برای فوکوس روی اشیائی که در مرکز کادر نیستند، لازم است از تکنیک فوکوس و ترکیب بندی مجدد استفاده کنید. به این صورت که نقطه فوکوس مرکزی را بر روی سوژه قرار دهید، شاتر را تا نیمه بفشارید، سپس مجددا کادربندی کنید و شاتر را کامل فشار دهید.

روش دیگر برای این کار استفاده از نقاط فوکوس غیر مرکزی است.

اگر در فاصله نزدیک به سوژه عکاسی می کنید روش دوم کارا تر است چرا که اگر به روش فوکوس و ترکیب بندی مجدد عمل کنید، تکان دادن دوربین باعث می شود نقطه ای که فوکوس را رویش قفل کرده اید اکنون در فاصله متفاوتی نسبت به موقعیت حسگر قرار بگیرد که باعث تار شدن سوژه می شود.

توجه نکردن به سرعت شاتر

قانونی که برای سرعت شاتر در حالت عکاسی دوربین در دست (بدون سه پایه) وجود دارد اینست که سرعت شاتر باید مساوی یا بیشتر از معکوس فاصله کانونی شما باشد. به طور مثال اگر با فاصله کانونی ۵۰ میلیمتری عکاسی می کنید، از سرعت ۱/۵۰ sec و در حالتی که در فاصله کانونی ۴۰۰ میلیمتری عکاسی می کنید، از سرعت شاتر ۱/۴۰۰ sec استفاده کنید.

لنزهای با قابلیت کاهش لرزش (Vibration Reduction) می توانند در سرعت های پایین شاتر موثر باشند، ولی بر روی اجسام متحرک هیچ تاثیری ندارند.

اگر شک دارید می توانید از سرعت شاتر دو برابر سریع تر از مقدار ذکر شده استفاده کنید. ممکن است در این صورت لازم باشد ISO را بالاتر ببرید، چون داشتن تصویری شارپ و نویز دار بهتر از عکسی تار است.

اگر سوژه شما متحرک است، حتی اگر قادرید لرزش دوربین را به خوبی بگیرید، ممکن است نیاز باشد سرعت شاتر را حتی بیشتر کنید. چرا که اگر سرعت شاتر به قدری زیاد نباشد که حرکت را متوقف (freeze) کند، سوژه شما تار خواهد شد.

بدون دست عکاسی نکردن

برای داشتن عکس هایی واضح و شارپ در سرعت شاتر پایین، بهترین روش، استفاده از سه پایه است. اما حتی مستحکم ترین سه پایه ها نیز در صورتی که دوربین به طور کامل، پایدار نباشد، ممکن است باعث شوند جزئیات لکه دار شوند.

عمل فشردن دکمه شاتر روی دوربین ممکن است باعث لرزش آن شود. بنابراین بهتر است از ریموت کنترل شاتر یا از تایمر خودکار (self-timer یا exposure-delay) برای عکس هایی که از نظر زمانی حساس نیستند استفاده کرد.

لرزش ایجاد شده توسط حرکت آینه نیز می تواند باعث به وجود آمدن عکس های مات شود. برای رفع این مشکل می توان از حالت قفل آینه (mirror lock) استفاده کرد. همچنین حالت نمای زنده (live view) به دلیل اینکه آینه در این حالت از سر راه کنار می رود، گزینه مناسبی است.

استفاده نکردن از دیافراگم بهینه

با اینکه در برخی موقعیت ها که می خواهید سوژه خود را توسط تار کرن پس زمینه از آن جدا کنید از دیافراگم باز استفاده می کنید، در موارد بسیاری لازم است کل صحنه شارپ شود.

در این موارد استفاده از کوچکترین دیافراگم موجود برای عکاسی وسوسه بر انگیز است، اما در این حالت به علت پدیده انکسار (diffraction)، عکس شما کاملا شارپ نخواهد شد- در واقع پرتوهای نور به علت برخورد به تیغه های دیافراگم منحرف می شوند. این پدیده در دیافراگم های کوچک بیشتر دیده می شود.

در اینگونه موارد لازم است اندکی از عمق میدان را قربانی کنیم تا جزئیات شارپ تری داشته باشیم. این حالت معمولا در میانه بازه دیافرگم به وجود می آید. – معمولا در f/8 تا f/11. البته بسته به نوع لنز این اعداد متفاوت هستند.

زوم کردن بعد از انجام فوکوس

اغلب لنزهای زومی که امروزه تولید می شوند، زوم واقعی نیستند. در واقع این لنزهای به جای «parfocal» بودن، «varifocal» هستند. یکی از معایب طراحی این نوع لنزهای اینست که پس از تغییر زوم لنز، فوکوس نیز تغییر می کند.

این بدین معناست که اگر برای قفل کردن فوکوس بر روی جزئیات صحنه، بزرگنمایی (zoom) انجام دهید و سپس برای بستن کادر کوچک نمایی (zoom out) کنید، به احتمال زیاد جزئیاتی که قصد داشتید فوکوس بر روی آن انجام شود، تار خواهد شد.

اگر بازه زوم لنز شما زیاد نباشد، این تغییر نامحسوس خواهد بود. استفاده از دیافراگم کوچک برای افزایش عمق میدان و شارپ شدن بازه بزرگتری از صحنه، می تواند این مشکل را تا حدودی رفع کند.

اما آسان ترین راه برای جلوگیری از به وجود آمدن این مشکل، انجام فوکوس بعد از زوم کردن است. اگر عادت کنید که به این روش عکاسی کنید، دیگر نیازی نیست حتی به آن فکر کنید.

استفاده نکردن از فوکوس دستی

هنگامی که از فوکوس اتوماتیک استفاده می کنید، حلقه های زیادی در زنجیره کار وجود دارند که شکستن یکی از آنها موجب می شود عکس های ماتی داشته باشید.

به طور مثال، ممکن است لنزی مشکل فوکوس جلو (front-focus) یا فوکوس عقب (back-focus) داشته باشد که در آن شارپ ترین فوکوس، در نقطه ای جلو یا عقب محلی که نقطه فوکوس روی آن قفل شده خواهد بود.

به همین دلیل، برای کارهایی مانند عکاسی ماکرو که در آنها فوکوس حرف اول را میزند، استفاده از فوکوس دستی بهترین راه حل است. استفاده از نمای زنده (Live View) شما را قادر می سازد به راحتی این کار را انجام دهید، زیرا می توانید در نمایشگر دوربین، برای مشاهده جزئیات، تصویر را ۱۰۰ درصد بزرگتر کرد.

با این حال، برخی دوربین ها برای ایجاد تصویر بزرگنمایی از یک نوع درون یابی یا interpolation استفاده می کنند که این باعث می شود تصویر Live View به اندازه کافی شارپ نباشد. در نتیجه تصمیم گیری در مورد فوکوس دقیق، سخت تر می شود. یکی از راه حل های موجود برای حل این مشکل اینست که بیش از حد بزرگنمایی نکنید.

در روشی دیگر، می توانید با فرمت RAW عکاسی کنید و سپس تنظیمات کنترل عکس (Picture Control) را برای داشتن تصاویر شارپ تر و پیش نمایش با کنتراست بالاتر جهت قضاوت بهتر بر روی فوکوس بهینه کنید. عکاسی با فرمت خام به جای JPEG بدین معناست که عکس، توسط تنظیمات Picture Control دستکاری نمی شود.

استفاده نادرست از مُد فوکوس اتوماتیک

اکثر دوربین های دیجیتال سه مُد فوکوس اتوماتیک دارد: یکی برای سوژه های ثابت، یکی برای سوژه های متحرک و یکی که بسته به اینکه دوربین حرکت یا سکون را تشخیص دهد، به طور اتوماتیک بین این دو انتخاب میکند.

با این حال، دوربین معمولا حالت درست را خود تشخیص نمی دهد و باید مُد مورد نیاز را خودتان تنظیم کنید.

استفاده نکردن از سیستم جبران نوردهی

نورسنجی ماتریسی (Matrix یا Evaluative) در اغلب اوقات نتیجه مناسبی را در نوردهی متعادل ایجاد می کنند.

با این حال در شرایط نوری بسیار تاریک یا روشن، نوردهی ممکن است به خوبی انجام نشود. بر خلاف اینکه نورسنجی ماتریسی معمولا حالت بهینه نوردهی را با استفاده از جبران نوردهی خود ایجاد می کند، اما دقت کار آن بالا نیست.

اینکه در هنگام عکاسی با استفاده شاسی چرخنده جبران نوردهی، نوردهی عکس خود را بهینه کنید بسیار بهتر از این است که در هنگام ویرایش، عکس های با نوردهی کم و نوردهی بیش از حد را اصلاح کنید.

افزایش نور عکسی که تاریک است، در فوتوشاپ باعث ایجاد نویز در قسمت های سایه می شود. همچنین اگر قصد دارید عکس بیش از حد روشن خود را اصلاح کنید، عکس شما در نهایت «دیجیتالی» به نظر خواهد رسید.

نادیده گرفتن هیستوگرام

ممکن است به دلیل اینکه ذهنتان درگیر ترکیب بندی و فوکوس می شود، چک کردن هیستوگرام را فراموش کنید. اما دست یابی به نوردهی صحیح در دوربین بسیار بهتر از اینست که بعدا آن را اصلاح کنید.

تنها به دیدن عکس هایتان در نمایشگر دوربین برای قضاوت در مورد نوردهی اکتفا نکنید، چرا که روشنایی خود نمایشگر به ویژه در نور آفتاب یا در تاریکی ممکن است باعث گمراه شدن شما در مورد چگونگی نوردهی عکس باشد.

اگر هیستوگرام از سمت راست یا چپ بریده شده باشد، به این معناست که قسمت های کاملا سفید یا کاملا سیاه در عکس وجود دارد که هیچ جزئیاتی در آن قسمت ها قابل مشاهده نیست. (به عبارت دیگر دارای قسمت های با نوردهی کم یا بیش از حد است.)

اگر سایز عکس پیشنمایش به همراه هیستوگرام به اندازه کافی برای بررسی بزرگ نیست، نمایش روشنایی ها (Highlights) را فعال کنید. در این حالت، نواحی بسیار روشن بر روی صفحه نمایش چشمک خواهند زد.

توجه نکردن به دامنه دینامیکی

گاهی اوقات دامنه یا گستره دینامیکی صحنه – اختلاف روشنایی بین روشن ترین و تاریک ترین نقطه صحنه – آنقدر زیاد است که حسگر دوربین قادر نیست آن را در یک نوردهی ثبت کند.

برای شناسایی این حالت، لازم است هیستوگرام را چک کنید: اگر نمودار از هر دو سمت راست و چپ بریده شده باشد، جبران نوردهی تاثیر چندانی بر روی کار نخواهد داشت.

این به ویژه در هنگامی که قصد گرفتن عکس پرتره با پس زمینه نورانی یا عکس طبیعت در هنگام طلوع و غروب را دارید اتفاق می افتد. روش های متعددی برای کاهش دامنه دینامیکی صحنه وجود دارد که موجب شود دامنه دینامیکی محیط با محدوده قابل قبول سنسور هماهنگ شود.

از جمله این راهکارها می توان به استفاده از فلاش برای روشن کردن چهره در عکاسی پرتره با پس زمینه روشن، یا استفاده از فیلتر کاهنده نور تدریجی (ND grad) برای کم نور کردن آسمان روشن در عکس طبیعت جهت نزدیک کردن روشنایی آن به محیط اطراف، اشاره کرد.

در عکاسی از سوژه های ساکن، می توان از چند عکس با نوردهی های متفاوت و ترکیب کردن آنها توسط نرم افزارهای ویرایش تصویر استفاده کرد (استفاده از قابلیت براکت گذاری – bracketing).

عدم توجه به پوشاندن چشمی دوربین

آیا می دانید که نور از طریق ویزور یا منظره یاب می تواند به دوربین وارد شود و نوردهی را تحت تاثیر قرار دهد؟

در اغلب موارد، مورد فوق به عنوان مشکل مطرح نیست چرا که صورت شما که به ویزور چسبیده است به عنوان پوشش آن عمل می کند. اما اگر از نمایشگر دوربین استفاده می کنید یا شاتر را با استفاده از ریموت کنترل می فشارید، احتمال نفوذ نور از ویزور به دوربین افزایش می یابد.

این اثر در عکس هایی که با نوردهی طولانی گرفته می شوند، به صورت شکل های شبح مانند و رگه های نورانی مشاهده می شوند.

کتاب های راهنمای عکاسی معمولا استفاده از پوشش ویزور در این شرایط را توصیه می کنند، اما شما ممکن است آن را در دسترس نداشته باشید. به جای آن می توانید از یک پوشش مشکی پارچه ای لنز بر روی دوربین استفاده کنید تا علاوه بر حل آن مشکل، دوربین شما نیز پاک بماند!

تنظیم نادرست فلاش

اگر از فلاش پر کننده یا تکمیلی (fill-flash) استفاده می کنید و مشاهده می کنید سوژه شما بیش از حد روشن شده است، احتمالا فاصله شما تا سوژه کم است یا سرعت شاتر مورد نیاز برای نوردهی عکس بیش از سرعت همگام سازی فلاش (sync speed) است. (بیشترین سرعت شاتر که در هنگام استفاده از فلاش می توان استفاده کرد، معمولا ۱/۲۰۰s است.)

کوچک کردن دیافراگم در این شرایط معمولا ساده ترین راه برای رفع این مشکل است. سایز دیافراگم، نوردهی فلاش را کنترل می کند. در واقع دیافراگم کوچک تر نوردهی فلاش را کمتر می کند.

در روزهای آفتابی بسیار روشن، این کار به این معناست که باید از سایز دیافراگم کوچک تر از دیافراگم مورد نظر استفاده کنید. در این شرایط، از یک فیلتر ND برای لنز خود استفاده کنید تا بتوانید بدون بیش از حد شدن نوردهی (overexpose)، دیافراگم را بازتر کنید.

چک نکردن نوع نورسنجی

نوع نورسنجی که انتخاب می کنید، تفاوت زیادی در روشنایی یا تاریکی عکس شما ایجاد می کند. اگر عکس شما بیش از حد روشن یا تاریک به نظر می رسد، چک کنید که نوع نورسنجی را اشتباه انتخاب نکرده باشید.

به طور مثال، نورسنجی نقطه ای تنها قسمت کوچکی از صحنه را جهت نورسنجی استفاده می کند و اگر به طور دستی نقطه اتوفوکوس را انتخاب کنید، نقطه فوکوس به عنوان نقطه نورسنجی هم استفاده می شود.

استفاده از خط افق نادرست

امروزه دیگر توجیهی برای این اشتباه وجود ندارد! برخی دوربین های امروزی دارای گزینه خط افق مجازی (virtual horizon) هستند که به شما این امکان را می دهد تا خطوط کاملا صافی در دریا، مناظر و معماری ها داشته باشید.

اگر دوربین شما فاقد این امکان است، از صفحه مشبک (grid) نمایشگر دوربین استفاده کنید- برخی دوربین های DSLR قادر هستند علاوه بر نمایشگر دوربین، در ویزور هم این خطوط را نمایش دهند. اگر هیچیک از این دو امکان را ندارید، از نقاط اتوفوکوس در ویزور برای صاف کردن خط افق استفاده کنید.

البته که می توانید خط افق کج را در فوتوشاپ اصلاح نمایید، اما هنگامی که از این ابزار استفاده کنید، قسمتی از عکس شما بریده خواهد شد. اگر اندکی وقت برای تصحیح این مشکل در داخل دوربین بگذارید، از زمان زیادی هنگام ویرایش صرفه جویی خواهید کرد.

چک نکردن لبه های کادر

هنگامی که شما در فرایند عکاسی تمرکز اصلی خود را بیش حد بر روی سوژه اصلی می گذارید، ممکن است المان های حواس پرتکن در لبه های کادر عکس را فراموش کنید.

البته می توانید در هنگام ویرایش زمان بیشتری صرف کنید و عکس را برش دهید یا اجسام ناخواسته ای را که در هنگام عکاسی فراموش کرده اید با ابزار clone stamp از میان بردارید، اما برای اینکه از زمان خود و پتانسیل سنسور دوربین خود بهترین استفاده را بکنید، (و عادت کردن به اینکه در هنگام عکاسی بهترین عکس ممکن را بگیرید و به ویرایش تکیه نکنید.) بهتر است در هنگام عکاسی دقت کافی را انجام دهید.

صحبت کردن در مورد این مساله از انجام دادن آن ساده تر است، چرا که ویزور برخی دوربین ها پوشش ۱۰۰ درصدی از تصویر نمی دهد. این بدین معناست که ممکن است پس از عکاسی وقتی عکس ها را بر روی نمایشگر دوربین مشاهده می کنید، از دیدن برگ ها و تیر چراغ خیابان ها بصورت ناخواسته در عکس هایی که به دقت کادر بندی کرده اید، متعجب شوید.

بنابراین، قبل از اینکه دکمه شاتر را بفشارید، نگاهی سریع بر اطراف لبه های عکس بیاندازید تا اجسام ناخواسته را شناسایی کنید- اندکی کوچک نمایی (zoom out) عکس قبل از ترکیب بندی نهایی عکستان، کمک می کند که اجسام پنهان را در عکس خود شناسایی کنید.

در روشی دیگر، می توانید از حالت Live View استفاده کنید، چرا که در تمامی دوربین ها این حالت پوشش ۱۰۰ درصدی ایجاد می کنند.

نداشتن نقطه کانونی

اگر در عکس هایتان یک نقطه کانونی (نقطه ای که مهم است و می خواهید توجه بیننده را بدان جلب کنید) ایجاد نکنید، ممکن است مانند عکس های فوری به نظر برسند. اگر المان های زیادی در عکس شما وجود داشته باشند که با یکدیگر هماهنگی نداشته باشند، چشم بیننده در سطح عکس حرکت خواهد کرد تا نقطه ای را برای تمرکز بر روی آن بیابد.

یک تکنیک جهت این منظور، قانون یک سوم برای جایدهی سوژه تان است – بخصوص در مواقعی که نقطه کانونی تصویرتان کوچک است. روش دیگر، استفاده از المان های با تعداد فرد در عکس است، که باعث می شود ترکیب بندی متعادل تری داشته باشید.

قرار دادن فضای مرده زیاد

یکی از تصمیمات اولیه ای که در هنگام ترکیب بندی عکس باید گرفت اینست که از فرمت افقی استفاده کنید یا عمودی. در حالت کلی، برای عکاسی از سوژه های بلند از حالت عمودی استفاده می کنیم، اگر چه شامل کردن کمی محیط اطراف در عکس عریض تر جذابیت بیشتری به عکس می دهد.

شما می توانید به وسیله برش دادن (crop)، از یک عکس افقی، عکس عمودی استخراج کنید، اما با این کار اندازه عکس کاهش می یابد.

اگر به اندازه کافی زمان و فضا روی کارت حافظه در اختیار دارید، می توانید مانند براکت گذاری نوردهی (bracketing)، برای ترکیب بندی هم براکت گذاری کنید. اگر نمی توانید کل صحنه را در یک کادر جای دهید، گرفتن چند کادر و ترکیب آن به یک عکس راه حلی خوب است.

نزدیک نشدن به اندازه کافی

رابرت کاپا عکاس خبری (فتوژورنالیست)، می گوید: «اگر عکس هایتان به اندازه کافی خوب نیستند، دلیل آن اینست که به اندازه کافی به سوژه تان نزدیک نشده اید.» با در نظر گرفتن این مطلب، ممکن است در شرایطی کمبود فاصله کانونی باعث دلسرد شدنتان بشود.

با اینکه پر کردن کادر عکس تاثیرگذاری خاصی دارد، این کار همواره بهترین گزینه نیست. برش عکس همواره می تواند یک کادر پُر به شما بدهد – ولی به هزینه قربانی شدن سایز عکس- اما چرا به جای اینکه سوژه را ایزوله کنیم، آن را همراه با محیط اطرافش کادر بندی نکنیم؟

عکاسی نکردن از بهترین لحظه

در هر مجموعه عکسی، یکی از آنها به عنوان بهترین عکس شناخته می شود؛ یک عکس که همه شرایط دست به دست هم داده اند تا بهترین حالت ایجاد شود.

لازم نیست که نقطه اوج خیلی بزرگ باشد مانند نقطه اوج پرش یک ژیمناستیک کار؛ این لحظه می تواند اندکی تغییر در حالت چهره یک فرد در هنگام عکاسی پرتره یا نحوه قرارگیری ابرها در عکس منظره باشد.

به طور طبیعی هر چه تعداد عکس هایتان از یک صحنه بیشتر باشد، احتمال موفقیتتان در ثبت بهترین لحظه بیشتر خواهد شد.

به بیان بهتر، زمان بندی مهمترین نکته است؛ اگر بخواهید لحظه را از طریق ویزور مشاهده کنید و عکس بگیرید، شانس از دست رفتن آن وجود دارد.

نکته کار، پیش بینی آن لحظه است و شروع کار قبل از زمان مقرر شانس شما را افزایش خواهد داد.

همواره استفاده از ارتفاع سر برای عکاسی

اگر ترکیب بندی های شما فاقد جذابیت است، ممکن است به این دلیل باشد که همه زوایا را امتحان نمی کنید. با تلاش برای عکاسی از زوایای پایین تر یا بالاتر از ارتفاع سر، عکس های جذاب تر و غیر معمول تری ایجاد خواهید کرد.

ریست نکردن دوربین

ساختن یک تنظیمات پیش فرض پرکاربرد که بعد از عکاسی در شرایط مختلف دوربین را به آن ریست کنید، ایده بسیار خوبی است..

به طور مثال، اگر فراموش کنید که جبران نوردهی قبلی را ریست کنید، و مجددا جبران نوردهی بیشتری را اعمال کنید، ممکن است تصاویری که بیش از حد روشن یا تاریک هستند را داشته باشید.

این اتفاق همچنین زمانی رخ می دهد که مد عکاسی یا الگوی نورسنجی را تغییر نداده باشید یا اگر عدد ایزو را روی اعداد بالا باقی گذاشته باشید.

چک نکردن حافظه و باتری

هر چند وقت یکبار این اتفاق برای شما می افتد که در می یابید تنها فضا برای گرفتن چند عکس دیگر باقی نمانده است؟ پاک کردن عکس های قبلی برای اینکه فضای بیشتری ایجاد کنید، زمانبر و ناخوشایند است.

عادت کنید که هر بار بعد از عکاسی به خانه برمی گردید، عکس های حافظه را بر روی کامپیوتر کپی کرده و آن را فرمت کنید!

اطمینان حاصل کنید که باتری شما شارژ کافی برای عکاسی را دارد. استفاده بیش از حد از Live View، نمایش عکس ها در نمایشگر دوربین و عکاسی در هوای سرد می توانند به طور قابل توجهی باتری و در نتیجه زمان عکاسی شما را کاهش دهند و بهتر است همواره در شرایط مختلف یک باتری اضافه به همراه داشته باشید.

استفاده نکردن از مُد عکاسی متوالی (continuous)

اگر چه ممکن است فکر کنید که عکاسی بصورت تک عکس (single shot drive mode) برای عکاسی عمومی گزینه بهتری است، اما گزینه های متوالی آهسته (continuous low) و متوالی سریع (continuous high)، نتایج شارپ تر و به موقع تری خواهند داشت.

با عکاسی تک عکس، نه تنها ممکن است به دلیل لرزش حاصل از فشردن دکمه، نتایج ماتی ایجاد شود، بلکه برداشتن دست و فشردن مجدد دکمه شاتر ممکن است باعث شود حتی نقطه فوکوس شما تغییر کند- اگرچه با اعمال تنظیماتی بر روی دوربین، می توان تغییر فوکوس اتوماتیک توسط دکمه شاتر را حذف کرد.

استفاده نکردن از ISO اتوماتیک

برخلاف اینکه برخی عکاسان با این بهانه که دوربین حساسیت بیش از حدی را به نسبت شرایط موجود انتخاب می کند، از به کار بردن ISO اتوماتیک اجتناب می کنند، اما این گزینه بسیار کاربردی است.

تنظیمات ISO اتوماتیک را می توان به گونه ای سفارشی سازی کرد که دوربین نتواند حساسیت را بیش از حدی که تعیین میکنید، بالا ببرد. همچنین می توانید کمینه سرعت شاتر را که نیاز دارید تنظیم کنید تا شانس گرفتن عکس های شارپ در حالت دوربین در دست افزایش یابد.

این گزینه همچنین به مُد دستی (Manual mode) انعطاف پذیری می دهد، که این امکان را می دهد تا ترکیبی از دیافراگم و سرعت شاتر مورد نظر را تعیین کنید، سپس دوربین ایزو را تنظیم می کند تا همانطور که نور تغییر می کند، نوردهی سازگاری داشته باشید.

استفاده نکردن از تنظیمات کنترل عکس (Picture Control)

تنظیمات Picture Control را برای حالت های مختلف عکاسی بدون تغییر باقی نگذارید. در عکاسی با فرمت خام (RAW) شما قادر خواهید بود تاثیر تنظیمات کنترل عکس را بر روی عکس در حالت Live View یا حالت نمایش عکس ها مشاهده کنید، اما عکس اصلی بدون تغییر باقی خواهد ماند.

این خاصیت به ویژه هنگامی که قصد دارید عکس سیاه و سفید بگیرید، بسیار مفید است: با استفاده از کنترل عکس تک رنگ (Monochrome Picture Control) می توانید حالت سیاه و سفید عکس اصلی خود را مشاهده کنید، در حالیکه عکس خام اصلی بدون تغییر باقی می ماند و اگر مایل باشید، می بایست بعدا در کامپیوتر آن را ویرایش و سیاه و سفید کنید.

اگر با فرمت JPEG عکاسی می کنید، کارکرد این تنظیمات متفاوت خواهد بود؛ به این دلیل که تغییرات بر روی عکس اعمال خواهد شد. اگر تغییراتی که توسط Picture Control اعمال شده است را نمی پسندید می توانید این تغییرات را در نرم افزار فوتوشاپ تصحیح کنید ولی از کیفیت عکستان کاسته خواهد شد.

در هنگام فیلمبرداری HD باید توجه ویژه ای به تنظیمات کنترل عکس داشته باشیم، چرا که هر فریم از ویدئو در واقع یک عکس JPEG است، پس رنگ، کنتراست و شارپ بودن آن ها در هنگام ضبط کردن تعیین می شوند.

فیلمسازان معمولا از تنظیم خنثی (Neutral or Flat) که نتایجی با کنتراست کمتری می دهد که در نرم افزارهای ویرایش فیلم بهتر قابل ویرایش هستند، استفاده می کنند.

استفاده نکردن از تنظیمات شخصی

برخی از دوربین های دیجیتال DSLR این امکان را به شما می دهند تا تنظیمات شخصی خود (user-settings) را بسازید تا در مواقع لازم با فشردن یک دکمه آن ها را فراخوانی کنید.

اگر شما هم از آن دسته افرادی هستید که در ۹۹ درصد موارد از اولویت دیافراگم استفاده می کنید، احتمالا این گزینه را استفاده نکرده اید؛ اما با این کار یکی از مهمترین و کاربردی ترین امکانات دوربین خود را نادیده گرفته اید.

یک عملکرد پر کاربرد این تنظیمات برای فیلمبرداری است که اجازه می دهد فوکوس اتوماتیک و دیگر تنظیمات کلیدی را بدون رفتن به منو و هر بار تغییر آن هنگام ضبط ویدئو، به راحتی فراخوانی کنید.

استفاده نکردن از فاصله کانونی صحیح

با اینکه لنزهای واید (عریض) در مواردی تصاویر بسیار جذابی تولید می کنند، به دلیل اینکه ممکن است نتایج عجیبی تولید کنند، لازم است با احتیاط به کار برده شوند. به ویژه در هنگام عکاسی کلوزآپ پرتره، می توانند باعث اعوجاج در اعضای چهره سوژه شوند. همچنین این نوع لنزها می توانند باعث شوند پس زمینه در تصاویر منظره کوچک و ناچیز به نظر برسند.

ممکن است گاهی اوقات بخواهید پرتره های جالب و خاصی از سوژه هایتان بسازید، ولی به عنوان قانون کلی چیزی نیست که مطلوب همه افراد باشد. برای عکاسی پرتره و هم منظره، بهتر است اندکی فاصله کانونی را افزایش دهید و یا از فاصله دورتری عکاسی کنید.

صبر نکردن برای دستیابی به نور مناسب

انتظار برای بهترین نور – از نظر کیفیت، مقدار و جهت – یکی از مهمترین مواردی است که باید رعایت شود، اما در مواردی که لازم است در زمان مفیدمان صرفه جویی کنیم و از شرایط موجود بهترین خروجی را بگیریم.

حتی در اینصورت، تغییرات مختصری در شرایط نوری، می تواند تاثیر زیادی بر روی عکس داشته باشد، پس ارزش دارد که چند دقیقه بیشتر در موقعیت بمانیم تا اطمینان حاصل کنیم که صحنه مهمی را از دست نمی دهیم.

در صورتی که شرایط نوری مناسبی وجود نداشته باشد، می بایست از ابزارهای مختلفی مانند پخش کننده (diffuser) برای نرم کردن نور در عکس های کلوزآپ یا رفلکتور یا بازتاب دهنده یا فلاش تکمیل کننده برای نورپردازی متعادل تر در عکس های پرتره استفاده کنیم.

استفاده از فلاش در فاصله زیاد

استفاده از دیافراگم باز و افزایش ایزو باعث تقویت سیگنال وارده به سنسور می شود که موجب می شود نور فلاش از فواصل دورتری به سنسور برسد اما این نور جلوه زیبایی نخواهد داشت.

فراتر از این فاصله کاری، فلاش به یک منبع نور نقطه ای تبدیل می شود که در نتیجه سایه های شدید و پدیده قرمزی چشم اتفاق می افتد. یا به سوژه نزدیک تر شوید یا آن را خاموش کنید.

استفاده نادرست از فیلترها

همه ما می دانیم که بی عیب بودن و تمیز بودن فیلترها چه اهمیتی دارد، اما حتی با کیفیت ترین فیلترها نیز اگر به درستی استفاده نشوند، نتایج مناسبی نخواهند داشت.

اگر از فیلتر پیچی استفاده می کنید، لازم است که در شرایط آفتابی، از یک هود (lens hood – آفتابگیر یا سایبان لنز) مناسب نیز استفاده کنید. در غیر اینصورت این ریسک وجود دارد که بازتاب پرتوهای داخلی باعث کاهش کیفیت عکس شود.

این کار در هنگام استفاده از فیلترهای مربعی مشکل خواهد بود، چرا که به هود خاصی نیاز خواهید داشت.

استفاده از دست یا بدنتان جهت سایه انداختن بر روی لنز نیز می تواند ایده خوبی باشد، اما حتی در این شرایط نیز اگر فیلتر به خوبی نصب نشود، ممکن است به دلیل انعکاس پرتوهای داخلی، هاله هایی در عکستان ایجاد شود.

همواره از نزدیکترین شیار به لنز دوربین استفاده کنید، فراموش کردن این مسئله به ویژه در نور کم و هوای نامساعد ساده تر است.

اشتباه در محل قرار دادن فیلتر کاهنده نور تدریجی

با اینکه فیلتر کاهنده نور تدریجی (ND grad) برای عکس های منظره و دریا و دیگر شرایطی که مرز مشخصی بین آسمان و پیش زمینه وجود دارد، مفید است، استفاده از آنها در حالتی که مشخصه ای از پیش زمینه به آسمان نفوذ کرده است، کمتر کاربرد دارد. به این دلیل که اگر فیلتر را طوری تنظیم کنیم که آسمان را تیره کند، آن مشخصه نیز تیره خواهد شد و توجه بیننده را به استفاده از این فیلتر جلب خواهد کرد.

امکان پیش نمایش عمق میدان (depth of field preview) در دوربین شما، کمک خواهد کرد تا فیلتر را با دقت بیشتری قرار دهید، با کوچکتر شدن قطر دیافراگم، گذار بین تاریکی و روشنایی در فیلتر واضح تر خواهد بود.

با این حال، هنگام مواجهه با صحنه هایی که شامل ساختمان، فانوس دریایی یا صخره هستند، یا از یک فیلتر ND تدریجی ملایم استفاده کنید یا این فیلتر را کنار بگذارید و از براکت گذاری نوردهی (exposure bracketing) استفاده کنید تا بعدا بتوانید عکس ها را در فوتوشاپ ترکیب کنید.

ویرایش نکردن عکس

کمتر اتفاق می افتد که عکس JPEG ای که گرفته می شود، نیازی به ویرایش نداشته باشد. برای اینکه عکس، بهترین حالت خود را داشته باشد، اغلب لازم است Levels را تغییر دهید، هاله های رنگی را تصحیح کنید، آن را شارپ تر کنید و یا برای ترکیب بندی بهتر آن را برش دهید (crop).

اگر به صورت RAW عکاسی کنید، وظیفه پردازش عکس به عهده خود شماست، که باعث می شود زمان بیشتری از شما گرفته شود، ولی در عوض با باکیفیت ترین فایلی که دوربینتان می تواند تولید کند، مواجه خواهید بود و تغییرات شما بر روی عکس اصلی اعمال نخواهد شد.

فراموش کردن مشکلات لنز

اعوجاج در لنز (lens distortion) مشکلات زیادی را در پی خواهد داشت، بنابراین رفع این مشکل را در هنگام ویرایش در اولویت کار قرار دهید. اگر اعوجاج را رفع نکنید، عکس هایتان شارپ نخواهند شد؛ خطوط عکس، مانند خط افق، صاف دیده نمی شوند و قوس دار می شوند و گوشه های عکس از مرکز آن تیره تر خواهند شد.

شما در داخل دوربین نیز می توانید برخی از این اصلاحات را انجام دهید، مانند کنترل وینیت (Vignette Control) که تاریکی گوشه های عکس را نسبت به مرکز کمتر می کند (معمولا این مشکل لنز های سریع است). اما انجام این تغییرات در کامپیوتر کنترل بهتری را بر روی عکس به شما خواهد داد.

اگر قصد دارید اصلاحات لنز را در کامپیوتر انجام دهید، به خصوص در لنز های واید، ترکیب بندی بازتر یا وایدتری را انتخاب کنید، چرا که انجام این اصلاحات باعث بریده شدن قسمت هایی از لبه های عکس خواهد شد.

استفاده بیش از حد از نرم افزارهای ویرایش عکس

با اینکه اغلب عکس ها از ویرایش بهره می برند، اما لطافت در ویرایش کلید کار است. تلاش برای بهبود عکس های بیش از حد نوردهی شده یا بیش از حد تاریک باعث می شود ویرایش شما بر روی عکس مشخص شود، همچنین افزایش اشباع رنگ (saturation) و شارپ کردن بیش از حد باعث می شوند عکس هایتان دیجیتالی به نظر برسند.

در مجموع، بهترین عکاسی آنست که جهان را آنگونه که می بینید به تصویر بکشید نه آنگونه که تصور می کنید می خواهد باشد…

مشاهده نکردن عکس ها در سایز ۱۰۰ درصد

هرگاه که قصد ویرایش عکس هایتان را دارید، در قسمت هایی که نیاز به دقت بیشتری دارید، مانند شارپ کردن، کاهش نویز و پاک کردن لکه های سنسور، زوم کنید و عکس را در حالت ۱۰۰ درصد مشاهده کنید.

در برخی موارد، تغییرات انجام شده تنها زمانی قابل مشاهده است که مقداری بزرگنمایی انجام داده باشید.

همچنین پس از اعمال تغییرات در اشباع رنگ (colour saturation) یا کنتراست عکس، بهتر است بزرگنمایی انجام دهید تا اطمینان حاصل کنید که جزئیات همچنان آشکار هستند و رنگ ها بصورت نرم تغییر می کنند.

منبع

برگرفته از: Digital Camera World