پروژه عکاسی ترسیم امید: عکاسی که نقاشی کودکان بیمار را به واقعیت نزدیک می کند

گاهی اوقات عکس هایی را می بینیم که ما را تحت تاثیر قرار می دهند و باعث گریه و یا خنده ما می شوند. این عکس های جادویی که از کودکان بیمار گرفته شده اند، هر دوکار را می کنند. بهترین قسمت عکس ها این است که این کودکان می توانند در رویا پردازی های خود زندگی کنند. از آویزان شدن از گردن زرافه گرفته تا دریانوردی به شکل یک دزد دریایی.

شاون ون دیلا (Shawn Van Daele) عکاسی است که این تصاویر را به وجود آورده و نامش را «پروژه ترسیم امید – The Drawing Hope Project» نهاده است. تخصص، مهارت و قلب بزرگ او باعث شده تا لذت و امید وارد زندگی این کودکان و خانواده هایشان شود.

در این مصاحبه اختصاصی توسط ۵۰۰px، شاون در مورد داستان این عکس ها، توصیه های شخصی برای کار با کودکان و تکنیکش برای ما صحبت خواهد کرد. البته نگرش ها در مورد فتوشاپ می تواند متفاوت باشد، اما این روشی الهام بخش در استفاده از ابزاری است که در اختیار داریم.

سلام شاون! چگونه وارد عکاسی شدی؟

شاون: من در رشته ترسیم و نقاشی در دانشگاه OCAD تورنتو تحصیل کرده ام. بعد از آن برای یک سال کارهای طراحی گرافیکی می کردم که در حین آن به دستکاری عکس ها (photo manipulation) و بعدا به عکاسی علاقه مند شدم. این علاقه مندی کم کم به شور و اشتیاق بزرگی تبدیل شد! من همچنین یکی از مالکین و عکاسان استودیوی عکاسی رنسانس هستم که تخصص ما در آنجا عکاسی از مراسم ازدواج و نامزدی است.

آیا عکاسی برای شما یک کار تمام وقت است یا تنها یک سرگرمی است؟

شاون: تمام وقت! من نمی توانم حتی فکر انجام کار دیگری را بکنم. پروژه «ترسیم امید» یک کار جانبی است که اخیرا آن را شروع کرده ام. این رضایت بخش ترین کاری است که تاکنون انجام داده ام. هدف من این است که راهی پیدا کنم تا بتوانم این پروژه را به صورت تمام وقت و برای همه کودکان و خانواده های آنها انجام بدهم.

معمولا با چه دوربینی عکاسی می کنید؟

شاون: من طرفدار کانن هستم و عاشق دوربین ۵D Mark II ! معمولا با لنز ۲۴-۱۰۵ mm عکس می گیرم. همچنین لنز مورد علاقه من برای پرتره ۷۰-۲۰۰ mm است. ابزار مورد علاقه ام هم یک تبلت Wacom است.

دلیل شما برای شروع پروژه عکاسی «ترسیم امید» چه بوده است؟

شاون: من به نقطه ای از زندگی رسیده بودم که احساس می کردم باید برای قدردانی از داشته هایم در زندگی کاری انجام بدهم. می خواستم با توانایی هایی که داشتم کاری بکنم که باعث خنده و الهام گرفتن مردم شود و در عین حال از خلاقیت برخوردار باشد. به نظرم اینکه بتوانید کاری را انجام دهید که دوستش دارید و زندگی مردم را در جهت بهتر شدن تغییر بدهید، بهترین نوع استفاده از مهارت ها و داشته هایتان است. می خواستم در مورد بیماری های خاص اطلاع رسانی کنم. می خواستم الهام بخش جادوی دوران کودکی باشم و اجازه دهم که این کودکان و خانواده هایشان کمی شاد باشند و ببینند که هه چیز امکان پذیر است.

چگونه این کار را شروع کردید؟

شان: من با یکی از نقاشی های خودم که در ۶ یا ۷ سالگی برای مادر بزرگم کشیده بودم کار را آغاز کردم. این نقاشی را به یک عکس واقعی تبدیل کردم. مفهوم کلی این کار از همین نقطه سرچشمه گرفت.

چطور با کودکان و خانواده هایشان برای عکاسی آماده می شوی؟

شاون: خیلی اتفاقی! خانواده ها یک نقاشی از کودکشان را به همراه مشکل و داستان شخصی او برایم می فرستند. به این ترتیب وارد پروژه می شوند. سپس با آنها تماس می گیرم تا جلسه عکاسی را معین کنم و کمی در مورد علایق فرزندشان پرس و جو کنم. چون معمولا از این اطلاعات در ویرایش نهایی عکس ها استفاده می کنم. روز عکاسی بسیار عادی است، فقط من و دوربینم و تعداد زیادی وسیله برای صحنه پردازی! من با کیفی پر از وسایل جالب برای کودکان به استودیو می روم تا به این ترتیب بتوانم آنها را تشویق به خلاقیت کنم! مرحله عکاسی شامل بالا و پایین پریدن، بازی، پرتاب کردن چیزهای مختلف به هوا و به هم ریختن همه چیز می شود، ما سعی می کنیم کودک باشیم! گاهی از لباس های مخصوص استفاده می کنم. معمولا کمی زودتر از زمان عکاسی با والدین در مورد لباس ها صحبت می کنم و از آنها می خواهم که لباس خاصی را برای فرزندشان بیاورند. هر چیز دیگری که لازم باشد را خودم تهیه می کنم و البته هیچ هزینه ای را از هیچکدام از آنها برای این کار دریافت نمی کنم. تمام این پروژه را رایگان انجام می دهم.

در عکس های شما ژست گرفتن تا چه حد اهمیت دارد؟

شاون:خیلی زیاد، اما باید باز هم بگویم که این مورد هم اتفاقی است! معمولا قبل از عکاسی در ذهنم برنامه ریزی می کنم. بنابراین زوایای عکس ها، پرسپکتیو و نورپردازی را در ذهن و آماده دارم تا بتوانم بعدا آن ها را به طور مناسبی ترکیب کنم. مساله ای که بسیار مهمتر از ژست گرفتن است، حالت چهره کودکان می باشد. بهترین عکسی که می توانم از آنها بگیرم زمانی است که در حال خنده هستند. برای من بسیار مهم است که بتوانم شادی را در این عکس ها نمایش دهم، خصوصا برای کودکانی که سختی های زیادی را تحمل کرده اند. دیدن شادی و رهایی این کودکان برای خانواده های آنها ارزش زیادی دارد.

آیا توصیه ای برای کار با کودکان به عنوان سوژه های عکاسی دارید؟

شاون: اجازه دهید که بچگی کنند! من معمولا آنها را در این فرایند شرکت می دهم و از آنها ایده هایشان را می پرسم. این کار آنها را به هیجان می آورد و من با گفتن این جمله که «تو بهترین مدلی هستی که تا به حال داشته ام» مدام تشویق می کنم. علایق آنها را در عکس شرکت می دهم. اگر اسباب بازی یا چیز دیگری را دوست دارند، آن را در عکس می آورم. هرچیزی که به آن افتخار می کنند! من معمولا از پدر و مادرها می پرسم که چه چیزی باعث خنده فرزندشان می شود، چون اگر قصه آنها را بدانید باعث می شود که کودک از حالت ناآشنایی و اضطراب بیرون بیاید و به شما اعتماد کند. به این ترتیب شرایط برای گرفتن عکس های زیبا فراهم می شود.

در این ویدیو شاون ایمیلی دریافت می کند و چهار روز بعد برای عکاسی از ۶ کودک ۱۲۰۰۰ کیلومتر سفر می کند تا به رویاهای آنان جان بخشد:

دانلود

مهمترین درسی که از کودکان در حین عکاسی گرفته اید چه بوده است؟

شاون: زندگی کوتاه تر از آن است که شاد نباشیم. همه این کودکان به خاطر شرایط سخت و مشکلات سلامتی ای که دارند، خاص هستند. نباید تسلیم چیزهایی شوید که شما را از بین می برند. باید همیشه خودتان باشید، نه چیزهایی که برایتان اتفاق می افتد.

واقعا درس الهام بخشی است! بیایید کمی درمورد تکنیک کاری شما صحبت کنیم. چگونه عکس هایتان را در مرحله پس پردازی ویرایش می کنید؟

شاون: معمولا قبل از عکاسی راجع به ترکیب عکس فکر می کنم، بنابراین پیشاپیش می دانم که دقیقا چه کاری را می خواهم انجام دهم و به چه لوازمی احتیاج دارم. وقتی به خانه برمی گردم با انتخاب عکس مناسب از میان عکس هایی که گرفته ام کار را آغاز می کنم. بعضی وقتها دو یا سه عکس را باهم ترکیب می کنم تا به بهترین میکس برسم. برای مثال حالت آنها در باد، حرکت لباس هایشان یا حالت و زاویه قرارگیری اعضای بدن آنها. با لایه لایه کردن عکس شروع میکنم و ماسک لایه هایی (layer masks) می سازم و سپس رنگ می کنم. معمولا این کارها را با زوم ۵۰۰% و با قلم پرزدار (fuzzy) با اندازه ۶px انجام می دهم تا کودک و چیزهای دیگر را ایزوله کنم. گاهی از اوقات یک عکس نهایی شامل ۲۰۰ لایه مختلف می شود. مرحله نهایی پیش از تحویل عکس ها نقاشی سایه ها در زیر تمامی لایه ها است. همچنین روی هایلایت های اشیاء مختلف با ابزار dodge می کشم تا عکس باورکردنی تر شود. پس از آن تصویر را کمی مات و شارپ می کنم تا عمق میدان بیشتری ایجاد شود. من همیشه سعی می کنم در عکس ها سه فضا داشته باشم: پیش زمینه جایی که اشیا کمی مات و تار هستند و عکس را ترک می کنند، میان زمینه که کودک در آن قرار می گیرد و همه توجه ها باید به آن جلب شود (فوکوس اصلی روی اوست) و پس زمینه دور که مجددا اشیا در آن بیشتر محو و کم رنگ می شوند. پرسپکتیو و نورپردازی همه چیز است!

از چه ابزار و نرم افزاری برای ویرایش عکس ها استفاده می کنید؟

شاون: همه چیز در فتوشاپ انجام می شود! ابتدا عکس را می گیرم و سپس آن را برای تصحیح و ویرایش اساسی به فتوشاپ منتقل می کنم. من با سیستم عامل مک کار می کنم و درحال حاضر نسخه فتوشاپ cc را دارم. هر عکس حدودا ۶ تا ۸ ساعت برای ویرایش زمان نیاز دارد و بیشتر کارها به وسیله تبلت Wacom من انجام می شود.

یک ویدیو تایم لپس از مراحل ویرایش عکس در فتوشاپ:

دانلود

ما چگونه می توانیم در این پروژه شرکت کنیم؟

شاون: من این پروژه را کاملا رایگان انجام می دهم. تمام هزینه و وقت صرف شده به وسیله من اهدا می شود. اخیرا در این صفحه GoFundMe.com/DrawingHope از افراد علاقه مند برای کمک به من درجهت جبران برخی هزینه ها حمایت مالی (donate ) می گیرم. البته همچنان بدون توجه به اهدا کردن ها این کار را انجام می دهم، اما این اهدا کردن ها واقعا در جهت انجام این کار کمک می کنند و هدف من این است که بتوانم به نحوی این کار را به صورت تمام وقت انجام دهم.

مردم همچنین می توانند «ترسیم امید» را به اشتراک بگذارند. هرکسی که می شناسید و می دانید که نیازمند امید در زندگی است مطلع سازید. اگر خانواده هایی را میشناسید که فرزندانشان مشکل سلامتی دارند به آنها اطلاع دهید که می توانند نقاشی های فرزندشان را برای من بفرستند تا بتوانم با آنها تماس بگیرم و از آنها عکاسی کنم.

در انتها، هدف این پروژه اطلاع رسانی درمورد نیاز به اهداء عضو می باشد. اگر به خاطر اهدا کنندگان نبود، بسیاری از این کودکان امروز زنده نبودند. ثبت نام در سایت BeADonor.ca بسیار ساده است و زمان کمی می خواهد. نیاز به اهدای خون نیز به همین مقدار مهم است.

آیا برای آینده پروژه خاصی دارید که بخواهید با ما درمیان بگذارید؟

شاون: عمدتا تعداد زیادی از پروژه های ترسیم امید در دست انجام می باشد. در هفته آینده برای نشان دادن یکی از عکس ها در برنامه تلویزیونی گفتگو با استیو هاروی (Steve Harvey) شرکت خواهم کرد. من دارم با Isaac McFadyen در بیمارستان کودکان بیمار تورنتو کار می کنم. او در MTV اجرا داشته است. اخیرا این پروژه در شبکه ABC با Diane Sawyer و برنامه The today show در شبکه NBC نمایش داده شده است. در اواخر تابستان امسال، برخی از این عکس ها در بیمارستان دانشگاه Cleveland به نمایش در خواهند آمد.

اگر در دنیا می توانستید تنها از یک چیز عکس بگیرید، چه چیزی را انتخاب می کردید؟

شاون: حتما پروژه «ترسیم امید» را انتخاب می کردم. هیچ چیز در دنیا بهتر از انجام کاری که دوست دارید نیست و بهتر اینکه بتوانید با امید دادن به مردم به آنها کمک کنید. اینکار بهتر از هر دستمزدی است. مخصوصا وقتی که بتوانید با استعدادهای خود به کودکان کمک کنید، احساس بسیار خوبی خواهید داشت. این نقل قول از رالف والدو (Ralph Waldo) منظور من را بهتر بیان می کند:

«اینکه همیشه بخندید، احترام مردم و علاقه کودکان را جلب کنید، قدردانی منتقدین را بدست آورید و از خیانت دوستان ظاهری در امان بمانید، برای قدر دانی از زیبایی ها، دیدن خوبی در دیگران و اینکه دنیا را بهتر ترک کنید، خواه با داشتن یک فرزند سالم یا یک تکه باغچه و یا بهبود شرایط اجتماعی، اینکه بدانید حتی یک نفر به خاطر وجود شما راحت تر نفس می کشد. این موفقیت و خوشبختی واقعی در دنیا است».

اینها سخنان محکم و زیبایی بودند. از شما به خاطر وقتی که دراختیارمان گذاشتید ممنونیم.

داستان عکس های جادویی شاون

یک دستمال کاغذی بردارید و کسی را که دوستش دارید در آغوش بگیرید. این داستانها الهام بخش هستند، اما ممکن است باعث ریختن اشک های شما گردند.

متاسفانه مارکو در اکتبر گذشته از دنیا رفت. در واقع مارکو الان قلب و روح این پروژه است. او با مشکل قلبی متولد شده بود، اما زندگیش به وسیله یک اهدا کننده نجات یافته بود. او بعدا دچار سرطان شد ولی توانست آن را شکست دهد. در زمانی که این عکس گرفته می شد، او سالم و سلامت بود، اما حدود یک سال بعد سرطان دوباره برگشت و به سرعت پخش شد. مارکو همچنان الهام بخش من است و در روح هر عکسی که می گیرم وجود دارد.

دومنیک فوق العاده است! او با یک مشکل قلبی سخت متولد شده است و در سه سال اول زندگیش چندین عمل جراحی قلب را تجربه کرده است. او عاشق قلعه هاست.

آیزاک از یک بیماری نادر به نام MPS VI رنج می برد. درمان او ۱ میلیون دلار در سال هزینه دارد. او عاشق رمان های مرموز، هری پاتر و اختراع چیزهای مختلف است. او فوق العاده است. او روزی یک کتاب می خواند و نه فقط کتاب های کودکانه. بهترین دوستش برادرش گابریل است، که در عکس نیز دیده می شود. قهرمان او خواننده ای به نام جان مایر است. آنها واقعا دوستان خوبی هستند. گابریل در این عکس از یک بند گیتار جدید استفاده کرده که آنها می خواهند برای جان مایر بفرستند و جان مایر هم فقط از بند گیتارهایی که این خانواده برایش می فرستند استفاده می کند.

کالی و خواهرش مکنا، هر دو جزو خانواده ترسیم امید هستند. کالی عاشق پرنسس ها و قلعه ها است. او با وجود مشکل ورم مفاصل روحیه و انرژی فوق العاده ای دارد.

در واقع من برای ملاقات و کار با چنس برای این عکس به آلبرتا (Alberta ) سفر کردم. چنس از سرطان خون رنج می برد و هنوز تحت شیمی درمانی است. او عاشق کشتی ها، قایق ها و هر چیز دریایی است!

کایلا علاقه فراوانی به اسب سواری دارد و در آن نیز ماهر است، ما یک روز کامل را در اسطبل کنار خانه او گذراندیم و او توانایی هایش در سوارکاری را به ما نشان می داد.

در ادامه داستان برخی از عکس های جالب شاون را مطالعه می کنید.

گروه Walk off the Earth به تازگی و به خاطر یکی از آهنگ هایشان در YouTube معروف شده اند. آنها در برنامه تلویزیونی الن (Ellen Show) نیز شرکت کرده اند. چند روز بعد به استودیوی آنها رفتم تا تعدادی عکس از آنها بگیرم. عکس بالا یکی از آنها است.

این هم من هستم که با سه تا از چهار سگم در عکس دیده می شوم! البته چهارمی در زمان گرفتن این عکس هنوز به جمع خانواده اضافه نشده بود. آنها کوچک هستند ولی قدرت زیادی دارند! این یکی از عکس های پروژه ۳۶۵ روز من بود که زمانی روی آن کار می کردم.

این یکی از مورد علاقه ترین عکس های پرتره من است. همکارم کلینت در این عکس به من کمک می کرد. او صندلی ها را در صد حالت و مکان مختلف نگه می داشت تا از آنها عکس بگیرم. ایده پشت این عکس این است که گاهی وقتی که به دنبال چیزی می گردید، در جلوی چشمان شما است و بسیار راحت آن را گم می کنید. احساسات سورئالی (surreal) این عکس را خیلی دوست دارم.

منبع

برگرفته از: ۵۰۰px