یاد گرفتن کارایی تمام گزینه های drive mode دوربینتان می تواند به شما کمک کند تا در شرایط مختلف عکس های بهتری بگیرید، بنابراین اگر مطمئن نیستید که همه آن گزینه ها برای چه کاری هستند، بهتر است این مطلب لنزک را مطالعه نمایید.
عکاسی تکی – Single shooting
در این مُد، هر زمان که دکمه شاتر فشار داده می شود، دوربین یک تصویر تکی ثبت می کند. حتی اگر شما دکمه شاتر را پایین نگه دارید، دوربین تنها یک تصویر خواهد گرفت.
بسیاری از عکاسان از این مُد به طور پیش فرض استفاده می کنند، چون از گرفتن تصاویر اضافی جلوگیری می کند، به خصوص اگر کمی برای برداشتن انگشت خود از روی دکمه شاتر کُند باشند.
این یک گزینه مفید برای بسیاری از حالات عکاسی عمومی مانند منظره، اجسام بی جان و پرتره است، اما معمولا هنگام عکاسی از حرکت (اکشن) باید از آن اجتناب شود، چون برای گرفتن عکس های بیشتر مجبور می شوید بار ها انگشتتان را از روی دکمه شاتر بردارید و مجددا آن را فشار دهید.
عکاسی متوالی یا پیوسته – Continuous shooting
در این مد تا زمانی که شما دکمه شاتر را پایین نگه دارید یا تا وقتی که بافر دوربین (حافظه موقت) یا کارت حافظه پر شود، دوربین به ثبت تصاویر ادامه می دهد.
در مد فوکوس خودکار پیوسته (continuous autofocus) دوربین در بین عکس ها لنز را فوکوس مجدد می کند، اما در مد فوکوس خودکار تکی (single autofocus)، فوکوس در آغاز توالی ثابت می شود.
بسیاری از دوربین ها دو گزینه عکاسی پیوسته ارائه می دهند، سریع (High) و آهسته (Low). در مد عکاسی پیوسته سریع (high continuous)، دوربین معمولا با سریع ترین نرخ فریم موجود عکس می گیرد، اگرچه شاید سفارشی کردن آن از طریق منو امکان پذیر باشد.
این گزینه یک انتخاب متداول برای عکاسی ورزشی و اکشن (پُر جنب و جوش) است، با این حال، برخی از دوربین ها وقتی که بالاترین نرخ فریم انتخاب شده باشد نمی توانند به طور متوالی (پیوسته) فوکوس کنند، بنابراین باید با احتیاط از آن استفاده شود.
اگر سوژه در حال حرکت به سمت دوربین یا دور شدن از آن است، شاید بهتر باشد که یک سرعت عکاسی پیوسته پایین تر تنظیم شود به طوری که دوربین بتواند لنز را در بین عکس ها فوکوس کند.
بسیاری از عکاسان از مد عکاسی پیوسته آهسته (low continuous shooting) برای عکاسی روزمره استفاده می کنند. چراکه نگه داشتن انگشت بر روی دکمه شاتر و عکاسی متوالی به آن ها اجازه می دهد اگر حرکت غیرمنتظره ای پیش آید، آن را به تصویر بکشند.
با این حال، از آنجا که دوربین عکس ها را با سرعت کمتری نسبت به مد عکاسی پیوسته سریع (High) ثبت خواهد کرد، مُد آهسته ریسک کمتری برای ثبت تعداد زیادی تصاویر ناخواسته دارد.
همچنین اغلب مشخص کردن سرعت عکاسی در هنگام استفاده از مد عکاسی پیوسته آهسته (low continuous shooting mode) یک دوربین امکان پذیر است.
تایمر خودکار – Self-timer
وقتی دوربین بر روی مُد تایمر خودکار تنظیم می شود، به اندازه یک زمان مشخص بعد از اینکه دکمه شاتر فشار داده شد، گرفتن عکس را به تاخیر می اندازد.
این گزینه برای زمانی که شما می خواهید خودتان در عکس باشید، چون به شما فرصت می دهد تا قبل از اینکه عکس گرفته شود به داخل صحنه بروید، بسیار کاربردی است. اغلب زمان تاخیر قابل تنظیم است، اما ۲ و ۱۰ ثانیه متداول ترین آنها هستند.
مد تایمر خودکار همچنین یک جایگزین مناسب برای ریموت کنترل شاتر است. اگر می خواهید مختصر حرکت ایجاد شده بر اثر لمس دست با دوربین هنگام فشردن دکمه شاتر، باعث تار شدن عکستان نشود (زمانیکه ریموت کنترل ندارید)، از قابلیت تایمر خودکار دوربینتان استفاده کنید.
ریموت کنترل – Remote release
برخی از دوربین ها یک مُد ریموت کنترل (کنترل از راه دور) دارند که باید هنگام اتصال دوربین به یک ریموت کنترل مورد استفاده قرار گیرد. در برخی موارد گزینه هایی نیز برای انتخاب ریموت کابلی یا بیسیم وجود دارد.
ریموت کنترل به شما اجازه می دهد تا شاتر را از راه دور فعال کرده و عکس بگیرید، بدون اینکه واقعا به دوربین دست بزنید. مزیت این کار این است که مانع از ایجاد لرزش، که می تواند تصاویر شما را تار کند، می شود.
قفل کردن آینه – Mirror lock-up
اکثر دوربین های SLR این مد را ارائه می دهند، اما این مد همیشه در میان گزینه های drive mode دیگر یافت نمی شود و شما ممکن است مجبور باشید برای جستجوی آن به منو بروید.
وقتی این مد فعال می شود دوربین عکس را چند لحظه بعد از اینکه آینه دوربین بالا برده شد می گیرد، زمانی که ارتعاشات کوچک تار کننده تصویر که این حالت ایجاد می کند فروکش کردند.
این مورد برای وقتی که سرعت شاتر آهسته است و شما نهایت کیفیت تصویر را می خواهید، گزینه خوبی برای استفاده است؛ بسیاری از عکاسان منظره، اجسام بی جان، و ماکرو به صورت منظم از آن استفاده می کنند. بهتر است که این گزینه در هنگام اتصال یک ریموت کنترل و در حالتی که دوربین بر روی یک سه پایه محکم قرار دارد، مورد استفاده قرار گیرد.
در اغلب موارد، گرفتن یک عکس در این مد شامل دو بار فشار دادن ریموت کنترل شاتر می باشد. اولین فشار آینه را بالا می برد، درحالیکه دومی دکمه شاتر را فشار می دهد. برخی از دوربین ها تنها به یک فشار نیاز دارند و شاتر بعد از یک تاخیر کوتاه آزاد می شود.
برخی از دوربین های SLR نیکون هر دو مد قفل کردن آینه و تاخیر نوردهی (exposure delay) را دارند. قفل آینه به دو بار فشار دادن کنترل شاتر برای گرفتن یک عکس نیاز دارد، درحالیکه مد تاخیر نوردهی شاتر را مدت کوتاهی بعد از اینکه آینه به دنبال اولین فشار دکمه شاتر بالا برده شد، به طور خودکار فعال می کند.
براکت گذاری (براکتینگ) – Bracketing
رایج ترین شکل براکت گذاری، براکتینگ نوردهی خودکار (auto-exposure bracketing) است و زمانی استفاده می شود که در مورد تنظیمات نوردهی صحیح که برای یک صحنه مورد نیاز هستند، عدم اطمینان وجود داشته باشد.
در ساده ترین حالت وقتی این مد انتخاب می شود، دوربین سه عکس می گیرد، یکی با تنظیمات نوردهی مشخص شده به علاوه یکی با نوردهی بیشتر و یکی با نوردهی کمتر.
درجه نوردهی بیش از حد و پایین می تواند توسط عکاس تنظیم شود. بسیاری از دوربین ها به شما اجازه می دهند تا بیش از سه تصویر در یک توالی براکت گذاری شده بگیرید، اگرچه این عدد همیشه فرد است، و شما معمولا می توانید مشخص کنید که عکس ها با چه ترتیبی گرفته شوند.
گاهی اوقات دوربین می تواند بر روی عکاسی متوالی با براکتینگ تنظیم شود به طوری که درحالیکه دکمه شاتر پایین نگه داشته می شود دنباله تصاویر در یک توالی سریع ایجاد شوند. در غیر این صورت شما باید شاتر را سه بار فشار دهید تا توالی براکت شده کامل را بگیرید.
برخی از دوربین ها گزینه های براکتینگ بیشتری مانند مد شبیه سازی فیلم (Film Simulation) یا مد فیلتر هنری (Art Filter) ارائه می دهند. هنگامی که این گزینه ها انتخاب می شوند دوربین چندین نسخه از تصویر را تنها با یک بار فشردن دکمه شاتر ایجاد می کند.
منبع
برگرفته از: Digital Camera World
۷ مرداد ۱۳۹۵
مطالب بسیار عالی و مفید بود