برای اکثر ما، ردپای فعالیت های انسانی در عکس هایمان حواس پرت کننده و اغلب ناخوش آیند است. با این حال، برخی از عکاسان المان های انسانی را به عنوان بخشی از منظره در کادرهای خود می گنجانند.
یکی از دلایلی که ما به دنبال عکاسی منظره هستیم، ارتباط با طبیعت است. بسیاری از عکاسان وقتی با مناظر خیره کننده احاطه می شوند، سکوت، احساس آرامش، و الهام گرفتن از آن را ستایش می کنند. من هم یکی از آنها هستم. متاسفانه، به طور فزاینده ای رایج شده است که این تجربه توسط برخی المان های ساخته دست بشر دچار تغییر می شود.
از این گذشته، تاثیر ما بر منظره یک مسئله همگانی است. برای اکثر ما، ردپای فعالیت های انسانی در عکس هایمان حواس پرت کننده و اغلب ناخوش آیند است. با این حال، برخی از عکاسان المان های انسانی را به عنوان بخشی از منظره در کادرهای خود می گنجانند.
«یک سطل زباله گاهی اوقات می تواند زیبا باشد»
این المان های اضافی، که فراتر از یک منظره معمولی می روند، راه های غیرمعمولی برای ایجاد روایت تصویری به عکاس ارائه می دهند – یک ابزار اضافی در میان تجهیزات ترکیب بندی معمولی. اگرچه یک تصویر منظره مرسوم معمولا شامل اجزای ارگانیک و طبیعی است، اما اضافه کردن المان های ساخته دست بشر مانند یک سطل زباله یا تیر چراغ برق باعث ایجاد کشش و یک المان شگفتی می شود.
البته، واکنش اولیه به گنجاندن این المان ها در تصویر ممکن است منفی باشد، چون صحنه DNA خالص و طبیعی خود را از دست می دهد – که مطمئنا یک نکته معتبر است. از این گذشته، این یک مبادله بصری است. پاداش آن چیست؟ قرار دادن هوشمندانه چیزی که به نظر می رسد یک آیتم نامناسب و نابجاست، ممکن است واکنش اولیه را ارتقا داده و بیننده را درگیر کند، که در غیر این صورت تصویر را نادیده می گرفت. این کار باعث ایجاد کشش می شود.
چیزی که غیر منتظره باشد، توجه شما را جلب می کند.
@
السابو، اسمالند – عکس از Jan Töve
یک نقل قول عالی از واکر ایوانز به ذهنم می رسد:
«یک زباله، گاهی اوقات، حداقل برای من، می تواند زیبا باشد. علت آن این است که شما دارید می بینید. برخی از مردم می توانند آن را ببینند – آن را ببینند و احساس کنند. من به افسون، یعنی قدرت بصری سوژه ای که از نظر زیبایی شناسی رد شده، تمایل دارم.»
کلمه «رد» کلید است. به عنوان کسی که هنر عکاسی را مطالعه کرده و آموزش داده، متوجه شده ام که تعهد بیش از حد به یک ژانر خاص، بسیاری از شاگردانم را از انجام ریسک های بصری بازمی دارد. عکاسی منظره معاصر به عکاسی نیاز دارد که فراتر از منظره طبیعی را ببیند و دائما به دنبال المان هایی باشد که ممکن است حداقل در نگاه اول به آن تعلق نداشته باشند.
اینطور نیست که این رویکرد بدون خطر باشد. من متوجه شده ام که گنجاندن یک المان ساخته دست بشر در یک منظره بکر، معمولا جواب نمی دهد. رایج ترین تَله این است که المان را در تصویر بگنجانید، اما بعدا متوجه می شوید که نه تنها با ترکیب بندی سازگار نیست، بلکه آن را خراب می کند. بنابراین، پیدا کردن یک ارتباط بصری بین منظره طبیعی و المان ساخته دست بشر یکی از بزرگترین چالش ها در این نوع عکاسی است.
این عکس و سایر عکس های بدون زیر نویس از Olaf Sztaba نویسنده همین مقاله
متعادل کردن ارتباط بصری
اینها چند ایده هستند که می توانید در نظر داشته باشید:
۱ – بین المان ها تبعیض قائل نشوید. اگر علامت جاده یا یک نیمکت است، به طور خودکار آن را نادیده نگیرید، حتی اگر یک المان طبیعی نیست.
۲ – به دنبال یک ارتباط روایی باشید. آیا یک جاده ناتمام یا یک بادبادک رها شده می تواند الگوی بصری را بشکند و باعث ایجاد یک گفتگو شود؟ از منظر شگفتی بصری فکر کنید.
۳ – به دنبال پیوند بصری بین المان های اضافی و محیط طبیعی باشید. ممکن است یک ارتباط روایی وجود نداشته باشد، اما یک پیوند بصری وجود داشته باشد. به عنوان مثال، شکل یک شیء ممکن است ترکیب بندی شما را کامل کند.
۴ – اگر ترکیب بندی اولیه کارساز نباشد، تبادل بین احتمالات سیاه/سفید و رنگی ممکن است مفید باشد.
۵ – در آخر، تاثیر آموزشی عکاسی را نیز در نظر بگیرید. تصاویر ادوارد برتینسکی باعث گفتگوی صادقانه و متفکرانه در مورد تاثیر ما بر سیاره زمین شده است.
حتی اگر تنها بر روی عکاسی منظره مرسوم تمرکز دارید، به نظر من گنجاندن چند المان ساخته دست بشر در کادر می تواند یک تمرین بصری عالی باشد. البته، ما همیشه در حاشیه عکاسی منظره حرکت می کنیم و با خطر زیاده روی در آن مواجه هستیم. با این حال، من معتقدم که ریسک کردن ارزشش را دارد.
نویسنده: اولاف ستابا (Olaf Sztaba)
لطفا نظرتان در مورد مطلب را در اینجا مطرح نمایید. اگر سوالی دارید، در بخش پرسش و پاسخ مطرح نمایید.