پائول ویکس (Paul Weeks) یک عکاس فریلنسر و نویسنده ای مشتاق اهل سیاتل واشینگتن است. او یک مهندس هوا فضا و عکاس حرفه ای است. زمان هایی که بیکار باشد وقتش را صرف کاوش در طبیعت، سفر کردن، نوشتن، دویدن و تلاش برای یادگیری چیزهای جدید می کند. در ادامه این مطلب لنزک صحبت های پائول را در مورد رشد فکری عکاسان و موفقیت در عکاسی خواهید خواند.
زیبایی عکاسی در این است که هر اتفاقی ممکن است رخ دهد. در برخی از سفرهای عکاسی به نظر می رسد که هیچ چیز درست پیش نمی رود. مشکلات مختلف زیادی ممکن است رخ دهد. دوربین خراب شود، هوا خوب نباشد، ماشین خراب شود، باتری ها تمام شوند، شما راه را گم کنید و . . .
موانع زیادی در راه گرفتن یک عکس خوب وجود دارد. مغز آدم منفجر می شود! به همین دلیل از کارهای جدید عکاسان دائما شگفت زده می شوم و آنها را تحسین می کنم.
دست آوردهای موفق دیگران باعث می شود تا در مورد تلاش هایی که برای رسیدن به آنها شده فکر کنم. می توان به راحتی به آدم های موفق در هر رشته ای نگاه کرد و موفقیت آنها را به حساب استعداد طبیعی یا شانس گذاشت. به نظر می رسد که آنها همیشه اینقدر موفق بوده اند و این موفقیت منصفانه نیست. اما مساله ای که آن را نمی بینیم این است که موفق ترین آدم ها بیشتر شکست را تجربه کرده اند.
این موضوع در عکاسی کاملا حقیقت دارد. تنها تفاوتی که میان افراد وجود دارد این است که عکاسانی که به رشد فکری رسیده اند به دلیل شکست خود روز بعد دوباره به تلاش کردن می پردازند در حالی که عکاسان متوسط در نهایت تسلیم می شوند و در خانه می مانند.
عکاسی صبر کردن را به من آموخته است. در حقیقت نام اصلی این بازی همان صبر است. بسیاری از عکاسان موفقی که می شناسم افرادی هستند که موانع زیادی بر سر راه خود داشته اند. شما هم مجبورید که اینگونه باشید. در این راه حتما مشکلات و موانعی وجود دارند، اما مساله اصلی این است که قادر باشید تا در زمان شکست نا امید نشوید و به سراغ نقشه و برنامه ای دیگر بروید. باید بتوانید که در همه شرایط به جلو حرکت کنید.
همانطور که گفتم برنامه ریزی یکی از مهارت ای اصلی در عکاسی است. اما قبل از آن شما نیاز به آمادگی های زیادی دارید و باید بتوانید از ورود اضطراب جلوگیری کنید.
با توجه به تجربه من، اضطراب خلاقیت را از بین می برد. وقتی زیاد مضطرب می شوم، افکارم با ترس از تکرار شکست های گذشته مغشوش می شود. همچنین متوجه شده ام که وقتی استرس دارم، جریان افکارم متوقف می شود. این مساله برای فرایند شکل گیری خلاقیت مضر است و جلوی دید خلاق فرد را می گیرد. اگر در کارمان فقط انتظار پیشرفت و توسعه داشته باشیم، حرکت رو به جلو سخت تر می شود. بخشی از زمینه سازی ذهنی این است که برای سازگاری با هر شرایطی از جمله شکست آماده شویم.
نتیجه کلی اینکه هر از چند گاهی ممکن است خوش شانس باشیم. یک طلوع خورشید زیبا، یک توده مه فوق العاده یا یک باتری فراموش شده در ته کیف دوربین و . . . گاهی از اوقات همه چیز دست به دست هم می دهد تا به نتیجه دلخواه برسیم. ستاره ها هم در یک موقعیت مناسب قرار می گیرند (گاهی از اوقات بسیار دقیق کنار هم قرار می گیرند). اینها لحظه های شیرینی هستند که همه چیز را درست می کنند. گاهی از اوقات به این شانس نیاز داریم، چون مدت ها بوده که به دنبالش می گشتیم و آن را بدست آورده ایم. بعد از بیدار شدن در صبح خیلی زود و جستجوهای هر روزه سزاوارش هستیم.
خیلی راحت فراموش می کنیم که گاهی از اوقات همه چیز خوب پیش می رود. این طبیعت ما است که در مورد اتفاقات مثبت حافظه کوتاهی داریم، ولی رویدادهای بد را هیچوقت فراموش نمی کنیم. البته برای حل این مشکل راهی وجود دارد. به طور مداوم اتفاقات خوب و خوش شانسی ها را به یاد آورید. برای قبول اتفاقات منفی تمرین کنید. یاد بگیرید و به سرعت از آنها عبور نمایید. برای شروع دوباره آماده شوید، این بار کمی بیشتر دقت کنید و انعطاف داشته باشید. اگر بتوانید به چنین رشد ذهنی در عکاسی یا هر جنبه دیگر زندگی برسید آنگاه همه چیز ممکن خواهد شد.
بهبود در کارها، ناشی از تمایل به رو در رویی با شکست ها و بدست آوردن موقعیت های جدید می باشد. در کارتان بهتر خواهید شد، زیرا عکاسانی که به بلوغ فکری رسیده اند فردا دوباره برای عکاسی بیرون می روند و این بار کمی بهتر از روز گذشته عکس خواهند گرفت و امید دارند که در آینده کمی خوش شانس تر شوند.
منبع
برگرفته از: ۵۰۰px
۲۸ اسفند ۱۳۹۳
متشکرم واقعا از سایت خوبتون
من هر روز سعی می کنم آخر وقت به سایت سر بزنم. علاقه مند به عکاسی هستم.
چون خودم هم در فضای مجازی فعالیت می کنم، می دونم که خیلی برای سایت زحمت می کشید تا اینطور به کاربران سرویس بده.
خسته نباشید و متشکرم!