بهترین لنز برای عکاسی خیابانی

این مطلب لنزک شما را با لنز های مناسب برای عکاسی خیابانی آشنا می کند. نویسنده مطلب، نیکولاس گودن (Nicholas Goodden) که پیش تر «گلایه اش در مورد عکاسان خیابانی» را مطالعه نمودید، این بار با یک مطلب آموزشی جهت انتخاب بهترین لنز برای عکاسی خیابانی برگشته است. مطالبی که نیکولاس می نویسد، علاوه بر آموزنده بودن، همچون یک داستان شیرین و خواندنی می باشند. بنابراین اگر به عکاسی خیابانی علاقه مند هستید، مطالعه این مطلب لنزک را به شما عزیزان توصیه می کنیم.

ساده بخواهم بگویم، انتخاب لنز و دوربین برای عکاسی خیابانی بسیار مسئله بزرگ و مهمی است. خب از کجا شروع کنیم؟ بهترین لنز برای این شاخه از عکاسی کدام است؟

با وجود اینکه خیلی از عکاسان خیابانی مستعد، از موبایل یا دوربین های کامپکت برای این کار استفاده میکنند، تمرکز این مقاله بر روی لنزهای پرایم (ثابت) با فاصله های کانونی مختلف است که مشخصا برای دوربین های پیشرفته تر (دارای قابلیت تعویض لنز) تولید میشوند. در ادامه به تاثیر انتخاب لنز بر روی فرآیند تولید عکس و در نتیجه بر روی شکل و ظاهر عکس نهایی خواهیم پرداخت.

چرا لنز های پرایم برای عکاسی خیابانی بهترند؟

شخصا این لنزها را برای عکاسی خیابانی و داخل شهری ترجیح میدهم و به نظرم بیشتر عکاس ها هم همین نظر را دارند. لنزهای پرایم یک فاصله کانونی ثابت دارند و این به آن معناست که با این لنز ها نمیشود زوم کرد و به جای آن مجبورید که به سوژه نزدیک تر یا دورتر بشوید تا کادر دلخواهتان را پیدا کنید. این مسئله محدودیت هایی را به همراه دارد و بعضا میتواند خسته کننده باشد، اما مزیت هایی هم به همراه دارد.

لنزهای با فاصله کانونی ثابت (لنز های پرایم)، به خاطر اینکه در تولید آنها از المان های کمتری استفاده شده است، اغلب کوچک تر و سبک تر از لنزهای زوم هستند و نتیجتا وقتی روی دوربین سوار میشوند، حجم چندان زیادی به آن نمی افزایند.

علاوه بر این، لنزهای پرایم معمولا عکس های شارپ تری تولید میکنند و به خاطر سادگی طراحیشان، از کیفیت بصری بهتری هم برخوردارند. به خاطر اینکه درون پرایم ها همه چیز ثابت است و نسبت به لنزهای زوم لایه های کمتری از عدسی در ساخت شان به کار رفته است، نور با کیفیت بهتری به سنسور تابیده میشود (با افت کم تر).

دیافراگم این لنزها (مثلا f/0.95) معمولا باز تر از لنزهای زوم است که اغلب بیشینه دیافراگم f/2.8 دارند. مزیت این دیافراگم باز تر، این است که نتیجتا میتوانید به عمق میدان کمتری دست بیابید که برای پرتره خیابانی ایده آل است به خاطر اینکه میتوانید سوژه را از پس زمینه کاملا جدا کنید (پس زمینه را کاملا مات کنید).

مزیت دیگر آن این است که میتوانید در نور کم و بی سه پایه، بدون نیاز به بالا بردن بیش از حد ISO که سبب پایین رفتن کیفیت عکس میشود و یا پایین آوردن سرعت شاتر که میتواند عکس را خراب بکند، میزان نور بیشتری به سنسور برسانید.

خب چه لنزی برای عکاسی خیابانی مناسب تر است؟

بهتر است در خیابان از لنز ثابت ۳۵ میلی متری استفاده کنم یا ۵۰؟ در این رابطه هم، مانند بقیه مسائل، نظرهای مختلفی وجود داشته و خیلی به نظر شخصی بستگی دارد. در واقع، مورد های اختلاف نظر تنها همین ۳۵ یا ۵۰ نیستند، بعضی از عکاس ها از لنزهایی با فاصله کانونی دیگر استفاده میکنند تا تصویر های جدید و خارج از عرف ثبت کنند.

هر چیزی کوتاه تر از ۳۵mm

لنزهای وایدی که فاصله کانونی شان کمتر از ۳۵ میلی متر است، در این ژانر از عکاسی ،معمولا چالش برانگیز ترند. چراکه وقتی سوژه شما انسان است و میخواهید مرکز توجه تصویرتان باشد و هم زمان از یک لنز واید هم استفاده میکنید، باید خیلی به سوژه نزدیک بشوید (طوریکه تقریبا دوربین نزدیک به صورت شخص است). اگرچه من با بعضی از عکاسان که معتقدند فاصله کانونی ۲۴ میلی متر مناسب عکاسی خیابانی است مخالفم، اما به امتحان کردنش می ارزد.

شخصا ترجیح میدهم که وارد حریم خصوصی سوژه نشوم و فاصله منطقی ای را با او حفظ کنم. این کار حتی خودم را هم راحت تر میکند.

البته این به آن معنی نیست که نتیجه کار جالب نخواهد شد. کماکه برای مثال ویلیام جانکرز (Willem Jonkers) معمولا با لنز چشم ماهی (fisheye) عکاسی خیابانی اش را انجام میدهد. نتیجه کار به خاطر کیفیت کار عکاس واقعا جالب از آب در می آید، ولی اصلا واقع گرایانه نیست. پیشنهاد میکنم که به سایتش سری بزنید.

۳۵mm

میشود گفت که این فاصله کانونی بیشترین استفاده را در بین عکاسان خیابانی دارد. البته به نظرم هنوز هم یک ذره زیادی عریض است و به خوبی ۵۰ میلی متری هم نیست. اگر برای پرتره از این لنز استفاده شود، به نظر من ترکیب واقعی چهره فرد را ثبت نمیکند. با این فاصله کانونی، هنوز هم به نظرم زیادی باید پُرتکاپو باشید و به مردم نزدیک شوید و به همین خاطر که «باید لنز رو بکنی تو دماغ مردم»، خیلی از استفاده از این لنز لذت نمیبرم.

با این وجود، من یکی از مجموعه عکس هایم به نام «لندنی ها» را، که عکاسی اش یک سال طول کشید، با همین فاصله کانونی عکاسی کردم.

وقت هایی که با این فاصله کانونی عکاسی میکنم و به خاطر اینکه از دوربین های بدون آینه استفاده میکنم، لنزهای مورد علاقم این ها هستند:

• لنز Voigtlander Nokton 17.5mm f.95 (معادل ۳۵mm روی دوربین فول فریم) برای دوربین های میکرو سه چهارم
• لنز M.zuiko 17mm f1.8 (معادل ۳۵mm روی دوربین فول فریم) برای دوربین های میکرو سه چهارم
• لنز ۳۵mm f1.4 Distagon FE برای دوربین بدون آینه Sony A7 مانند A7RII

این عکس ها با یک لنز ۳۵ میلی متری و تقریبا با دو متر فاصله از سوژه گرفته شده اند:

۵۰mm

برای من یک لنز با فاصله کانونی ۵۰ میلی متری برای عکاسی خیابانی ایده آل است. در واقع کلا یه لنز ایده آل هست.

به خاطر اینکه کاربردش از هر فاصله کانونی دیگری بیشتر است، اغلب به آن «۵۰ میلی متری به درد بخور» نیز گفته می شود. اگر کلا فقط می توانید یک لنز بخرید، پیشنهاد من به شما خرید یک لنز ۵۰ میلی متری است. در مقایسه با ۳۵، تقریبا هیچ اعوجاجی وجود ندارد و ترکیب چهره سوژه نیز مثل حالت واقعیش است. در کل وقتی عکس میگیرید احساس میکنید که بدون دستکاری در واقعیت کار میکند.

موارد مورد علاقه من این ها هستند:

لنز Pana Leica 25mm (معادل ۵۰mm روی دوربین فول فریم) و Voigtlander Nokton 50mm f/1.5 که این لنز مخصوص دوربین های لایکاست ولی با یک تبدیل می توانم از آن روی دوربین سونی ام استفاده کنم.

این عکس را با دوربین سونی ام (A7RII) و لنز Nokton 50mm گرفتم. موقع ثبت این عکس داخل یک کافه بودم و توانستم با این فاصله کانونی تقریبا یک کلوز آپ بگیرم که اگر از یک لنز ۳۵ میلی متری استفاده میکردم حاصل کار بیش از حد عریض میشد.

فراتر از ۵۰mm

معمولا وقتی از فاصله های کانونی بیشتر از ۵۰ استفاده میکنید، مدام باید عقب عقب بروید تا جایی که دیگر نمی توانید عقب تر بروید. قطعا برای هر کسی که از عکس گرفتن از غریبه ها ترس دارد، یک گزینه موثر می باشد، ولی شاید دیگر از آن ور بوم بیفتید چون خیلی از سوژه و محیط اطرافش دور میشود. درحالیکه هدف اصلی اینست که یک چیز جدید را تجربه کنید و از محدوده راحتی خود خارج شوید.

لنزک: منظور از عقب رفتن عکاس در پاراگراف فوق این است که هنگام استفاده از فاصله کانونی بیشتر از ۵۰ میلی متر سوژه در کادر بزرگ شده و عکاس مجبور می شود برای حفظ تعادل هنگام کادربندی، فاصله اش از سوژه را بیشتر کند. این می تواند هنگام عکاسی در یک محیط بسته مشکل ساز شود.

البته وقت هایی هم هست که به یک فاصله کانونی بلند تر نیاز دارید. مثلا وقتی که میخواهید از بالای یک مکان مرتفع عکس بگیرید (مثلا از پنجره آپارتمان تان) یا از طرف دیگر خیابان بدون اینکه ماشین زیرتان کند.

این عکس با یک لنز ۹۰ میلی متری گرفته شده. به خاطر اینکه نمیخواستم خیلی کراپ کنم و ماشین ها هم در حال رفت و آمد بودند، تنها راه گرفتن این عکس این بود که طرف مقابل خیابان باشم و از این لنز استفاده کنم که انتخاب خوبی هم بود.

و در این عکس بعدی هم به خاطر اینکه روی یک پل تقریبا بلند بودم، برای بستن چنین کادر بسته ای، یک فاصله کانونی بلند تر نیاز داشتم.

نتیجه گیری

در آخر لازم است که بگویم من مدام در حال تعویض بین دو لنز ۳۵ و ۵۰ میلی متری ام هستم. هر دو آن ها خیلی جالب اند و برای هر عکاس خیابانی ای بهتر این است که هر دو را داشته باشد.

نمی توانم دقیقا به خاطر بیاورم چه کسی این را گفت، ولی این نقل قول را خیلی دوست دارم:

«تو با دوربینت قرار عاشقانه می گذاری، ولی با لنزت ازدواج می کنی».

این جمله تمام حرفم را خلاصه می کند. حتی اگر دوربین تان را هر دو سه سال یک بار ارتقاء می دهید، لنزهایتان را با دقت بیشتری انتخاب کنید، چون لنزهای خوب همیشه خوب باقی می مانند.

درباره نویسنده: نیکولاس گودن (Nicholas Goodden) یک عکاس مقیم لندن است که تخصصش عکاسی خیابانی است. او همچنین سینماگراف و تایم لپس هم درست می کند. می توانید نمونه کارهایش را روی وب سایت وی یا صفحه اینستاگرامش مشاهده نمایید.

سپاس ویژه از مترجم میهمان: آقای سامان شریعتی (صفحه اینستاگرام).

منبع

برگرفته از: petapixel