آموزش: ۱۰ مورد مهمی که هنگام عکاسی پرتره باید در نظر بگیرید – قسمت دوم

کارهای زیادی برای گرفتن یک عکس پرتره باید انجام شود – کار ساده ای نیست. شما باید مسائل فنی مانند نوردهی و فوکوس، و همچنین موارد غیر فنی مانند ژست دهی و ارتباط با سوژه یا مدل را در نظر بگیرید. در این آموزش عکاسی پرتره کار هایی که باید انجام دهید و نکته هایی که باید در نظر بگیرید را به ۱۰ قسمت مختلف تقسیم کرده ایم تا گام به گام پیش بروید و راحت تر یاد بگیرید. در این آموزش، قسمت دوم مقاله، به ۵ نکته نهایی از لیست مان می پردازیم. دو نکته اول یعنی نوردهی/نورسنجی و وضوح فنی بوده و سه نکته آخر به ژست دهی، نمای صورت و حالت سوژه پرداخته و مربوط به زیبایی شناسی هستند.

اینها ۱۰ المان مهمی هستند که هنگام انجام عکاسی پرتره باید در نظر بگیرید:

۱ – الگوی نورپردازی

۲ – نسبت روشنایی

۳ – کیفیت نور

۴ – انتخاب لنز

۵ – پس زمینه

۶ – نوردهی / نورسنجی

۷ – وضوح – به دست آوردن سوژه در فوکوس

۸ – نحوه قرار دادن سوژه (ژست دهی)

۹ – نمای صورت و موقعیت دوربین

۱۰ – حالت

در این مطلب، یعنی قسمت دوم آموزش عکاسی پرتره به ۵ شماره دوم پرداخته و تا شماره ۱۰ پیش می رویم.

نوردهی و نورسنجی

برای پرتره ای که در آن سوژه حرکت نمی کند، من تقریبا همیشه از تنظیمات دوربین زیر استفاده می کنم:

– مُد عکاسی دستی (M)

– مُد درایو تک شات (Single shot drive mode): وقتی من دکمه را فشار می دهم، فقط یک عکس می گیرد.

– فوکوس تک نقطه ای (Single point focus): نه چند نقطه ای یا ناحیه ای.

– مُد فوکوس تک شات (One-shot یا AF-S): برای فوکوس و قفل کردن، نه پیوسته یا continuous.

– پیش تنظیمات تراز سفیدی سایه (از آنجا که من معمولا در سایه کار می کنم، اگر شما در نور روشن خورشید هستید آفتابی را انتخاب کنید – اما گزینه ای را انتخاب کنید که مطابق با شرایط روشنایی شما باشد و دیگر آن را رها کنید، هر چیزی به جز تراز سفیدی خودکار یا AWB!)

– عکاسی با فرمت RAW

این تنظیمات بیشترین کنترل را برای انجام یک کار بسیار مهم به من می دهد – داشتن یک نوردهی ثابت از یک کادر به کادر دیگر. این ممکن است چیز مهمی به نظر نرسد، اما اگر شما تصمیم گرفته اید برای یک دوست عکاسی پرتره انجام دهید یا مشتری های واقعا دقیق و موشکافی دارید، باید بتوانید تصاویر را در پشت دوربین به آنها نشان دهید و نگران این که یک عکس در آن میان سیاه باشد چون فراموش کردید نوردهی را تنظیم کنید، نباشید.

کار دیگری که این تنظیمات انجام می دهد این است که ویرایش را در مرحله پس پردازش بسیار سریع تر می کند.

بنابراین در اصل باید نوردهی خود را تنظیم کنید، یک عکس آزمایشی بگیرید (نوردهی آن را با استفاده از هیستوگرام بررسی کنید)، سپس به آن دست نزنید، مگر این که یا به یک مکان جدید جابجا شوید، یا نور تغییر کند.

بیشتر بیاموزید: آموزش عکاسی با سیستم فوکوس خودکار دوربین (توضیح تنظیمات فوکوس بالا)

وضوح یا شارپنس – به دست آوردن سوژه در فوکوس

من قبلا در بالا به تنظیماتی که برای فوکوس استفاده می کنم اشاره کردم. تکنیک فوکوس دکمه پشتی نیز چیزی است که به شدت توصیه می کنم. این قابلیت به من اجازه می دهد تا فوکوس را بر روی سوژه قفل کنم، دقیقا بر روی چشمش اگر به اندازه کافی به او نزدیک باشم، و سپس عکس پرتره ام را مجددا ترکیب بندی کرده و عکس بگیرم. نیازی به فوکوس مجدد نیست، مگر این که من یا سوژه جابجا شویم، و فاصله بین ما تغییر کند.

در ادامه چند نکته دیگر در مورد فوکوس ارائه خواهم داد. واضح است که اگر شما از یک هدف در حال حرکت، مانند بچه ها در حال بازی کردن عکس می گیرید، باید تنظیمات فوکوس متفاوتی را انتخاب کنید. فوکوس پیوسته (Servo یا AF-C) و حالت عکاسی پشت سر هم یا متوالی (burst mode) را امتحان کنید.

ژست دادن به سوژه

دادن یک ژست راحت اما جذاب به سوژه یا مدل می تواند سخت باشد. افراد معمولا وقتی از آنها عکس گرفته می شود عصبی هستند و به شما نگاه می کنند تا آنها را راهنمایی کنید که چطور بایستند، بدن خود را نگه دارند، سرشان را بچرخانند، و دست هایشان را تنظیم کنند. بنابراین شما باید چند ایده آماده برای آنها داشته باشید، و مطمئن شوید که می توانند به راحتی آنها را انجام دهند و در عین حال خوب به نظر برسند.

چند نکته:

– احتمالا این را قبلا شنیده اید که اگر (عضوی از بدن) خم می شود، آن را خم کنید. یعنی آنها را از یک وضعیت بدنی سفت و سخت بیرون آورده و یکی از پاها، آرنج ها و کمر آنها را کمی خم کنید.

– به آنها بگویید که وزن خود را از دوربین دور کنند (آن را روی پای دورتر بیاندازند). اینگونه تصویر جذاب تر خواهد بود.

– برای خانم ها کمی سرشان را خم کنید تا یک حس زنانگی به آنها بدهید.

– برای این که افراد بدنشان را در هنگام ایستادن بچرخانند، به آنها بگویید پاهایشان را بچرخانند، بدن نیز به طور طبیعی به دنبال آن خواهد چرخید.

– شانه ها را کمی بچرخانید تا عرض بدن را باریک کنید، که برای اکثر افراد جذاب تر است.

– اجازه دهید به طور طبیعی ژست بگیرند و فقط کمی اصلاحات یا تنظیمات نهایی انجام دهید. ببینید که آنها خودشان چطور جابجا می شوند، تا شبیه خودشان باشند.

لنزک: این ها تعدادی از آموزش های ژست دهی در عکاسی مفید هستند:

آموزش ۱۹ ژست عکاسی آقایان – برگرفته از تاریخچه عکاسی و دنیای مُد و پرتره

آموزش ژست عکاسی حرفه ای به سوژه ناآشنا با مدلینگ

۳ هک زبان بدن برای بهبود عکاسی پرتره شما

ژست دهی ماهرانه با آگاهی از زبان بدن – ۳ نکته ساده برای بهبود عکاسی پرتره

سمت چپ – سفت و سخت و کسل کننده. سمت راست – قسمت هایی که خم می شوند را خم کنید و ژست پویاتری ایجاد کنید. این حالت جذاب تر، و در این مورد زنانه تر است.

نمای صورت و موقعیت دوربین

این که صورت سوژه را چطور قرار دهید عامل دیگری است که میزان جذابیت پرتره و حالت آن را تعیین می کند. بعضی از افراد در نمای تمام رخ (مستقیما رو به دوربین) واقعا عالی به نظر می رسند، در حالی که برخی دیگر بهتر است کمی به یک طرف بچرخند، تا صورتشان کمی باریک شود.

نمای نیم رخ چیزی است که افراد نمی توانند در آینه ببینند، بنابراین خیلی از آنها تا به حال نیم رخ خود را ندیده اند، و هیچ ایده ای در مورد این که از کنار چطور به نظر می رسند ندارند. شما تنها با امتحان کردن آن می بینید و متوجه می شوید که آیا نیم رخ برای آنها جذاب است یا نه.

کلید انتخاب زاویه مناسب برای صورت سوژه این است که او را مشاهده کنید. آیا او وقتی با شما صحبت می کند کمی می چرخد؟ توجه داشته باشید که این احتمالا طرفی است که ناخودآگاه آن را ترجیح می دهد.

سه نمای متفاوت از صورت یک دختر ( تصاویر بالا). او یک نیم رخ واقعا زیبا و فک مربعی دارد. من فکر می کنم که نیم رخ و تصویر آخر (نمای ¾ رخ) برای او جذاب تر هستند، اما او در هر تصویری زیبا به نظر می رسد. همه سوژه های پرتره های شما از این نعمت برخوردار نیستند، بنابراین باید با انتخاب هایی مانند این به آنها کمک کنید تا به بهترین شکل به نظر برسند. اگر شک دارید، هر سه عکس را بگیرید و بعدا انتخاب کنید، یا اجازه دهید آنها انتخاب کنند. شما از سوژه ها یاد می گیرید که چه چیزهایی را دوست دارند و چه چیزهایی را فکر می کنند جذاب است.

نکته: برای افرادی که یک برآمدگی روی بینی خود دارند که نمی خواهند در عکس نشان داده شود، سعی کنید از هر دو طرف از آنها عکس بگیرید. یک طرف برآمدگی را نشان می دهد، طرف دیگر آن را پنهان می کند. نحوه انجام کار به این صورت است که از یک طرف از او عکس می گیرید و نور را در سمت راست دوربین خاموش می کنید. سپس جای آنها را عوض کنید تا نور از طرف دیگر بتابد و یک عکس دیگر بگیرید. ببینید کدام یک از آنها برآمدگی را نشان داده و کدام یک آن را پنهان می کند – آن وقت آماده هستید.

این که کدام موقعیت دوربین را انتخاب کنید، تعیین می کند که بر چه چیزی در سوژه تاکید می کنید. زاویه دوربین پایین می تواند ارتفاع را نشان دهد (به خصوص اگر تمام قد عکس بگیرید) و باعث شود که شخص بلندتر به نظر برسد، اما بر بدن نیز بیشتر تاکید می کند. اگر کسی بخواهد لاغرتر به نظر برسد، این گزینه انتخاب خوبی نیست. پایین آمدن تا نزدیک سطح بچه ها شما را به فعالیت آنها نزدیک تر کرده و باعث می شود کمتر کوچک به نظر برسند.

زاویه دوربین کمی بالاتر از سطح چشم بر چهره تاکید کرده و تاکید بر بدن را به حداقل می رساند، که انتخاب خوبی برای اکثر افراد است. همچنین باعث می شود بچه ها کوچکتر به نظر برسند و اگر این ظاهری باشد که می خواهید می تواند موثر باشد. یک زاویه بسیار بالا پیشانی را برجسته می کند (شاید بهترین انتخاب برای پیشانی های بزرگ نباشد).

فقط آگاه باشید که جایی که دوربین خود را قرار می دهید بر ظاهر نهایی پرتره تاثیر خواهد گذاشت.

بیشتر بیاموزید: چگونه بهترین زاویه را برای هر چهره پیدا کنیم

حالت

با وجود این که من زیاد اسپانیایی بلد نیستم، اما توانستم با این دختر کوچولو صحبت کنم و این واکنش و حالت را به دست آوردم. او عکسی از سونوگرافی عمه اش و پسر عمه جدیدش را در دست نگه داشته بود که واقعا در مورد آن هیجان زده بود. من فقط از او خواستم پسرعمه اش را به من نشان دهد و او این کار را کرد.

بسیار خب، این آخرین نکته ای است که باید برای گرفتن پرتره های عالی، در نظر بگیرید. شما می توانید هر چهار نکته بالا و نکات قسمت اول مقاله را انجام دهید، اما اگر سوژه حالت بدی داشته باشد، عکس را دوست نخواهد داشت. یک نکته بسیار مهم برای به دست آوردن بهترین حالت ها در پرتره های شما وجود دارد – با سوژه صحبت کنید و با او تعامل برقرار کنید. یک مانع بزرگ برای انجام این کار وجود دارد که من می بینم همیشه اتفاق می افتد.

«دوربین همچون یک مانع بین شما و سوژه قرار دارد.»

این تمرین را امتحان کنید:

از یکی از دوستان، یا بچه ها یا نوه های خود بخواهید برای شما ژست بگیرد. اکنون دوربین را روی چشم خود قرار دهید و چند عکس بگیرید. چه حسی داشت؟ آیا با سوژه خود حس ارتباط داشتید؟ از او بپرسید چه احساسی داشت؟

اکنون دوربین را روی یک سه پایه قرار دهید – بله خیلی از ما آن را دوست نداریم – و با استفاده از یک ریموت کنترل شاتر برای فایر کردن دوربین، چند عکس بگیرید. چه احساسی داشتید؟ سوژه شما چطور؟ آیا توانستید کاری کنید که بخندد یا لبخند بزند؟ من حدس می زنم که شما دفعه دوم هم تجربه بهتری داشتید و هم حالت های بهتری در عکس ها به دست آوردید.

«کلید به دست آوردن یک حالت خوب، ارتباط چشمی است و شما نمی توانید این کار را با وجود یک دوربین بین خودتان انجام دهید.»

من بارها ار باب عکس گرفته ام. او در یک معدن ذغال سنگ قدیمی کار داوطلبانه انجام می دهد که من هر سال دو بار در آنجا ورکشاپ عکاسی برگزار می کنم. او در قدیم یک معدنکار بود و در سن ۷۰ سالگی مانند بسیاری از افراد ۴۰ ساله باهوش است! او عاشق داستان گفتن در مورد معدن و ارواح است، بنابراین من فقط از او خواستم صحبت کند و اجازه دادم کار خودش را انجام دهد. به ما خوش گذشت، او عاشق «مدل» شدن برای یک روز است، و این را می توان در تصاویر دید.

این کار را امتحان کنید و ببینید آیا تفاوتی ایجاد نمی کند. سه پایه نیز باعث می شود از سرعت کار خود کم کرده و در مورد دوربین، تنظیمات و همه چیز فکر کنید. سه پایه شیطان نیست، دوست شماست. با سه پایه خود دوست باشید و از آن استفاده کنید.

لنزک: مقاله «نمایی از سمت دیگر لنز – ۵ درسی که من به عنوان یک سوژه عکاسی یاد گرفتم» نکات مفیدی درباره ارتباط با سوژه و راحتی او به شما آموزش می دهد.

جمع بندی

اوه! دیدید گفتم در عکاسی پرتره باید به خیلی چیزها فکر کنید. اما شما می توانید این کار را انجام دهید. فقط کافی است هر بار یک قدم جلو بروید. اگر هنوز به مرحله ای نرسیدید که همه این ۱۰ نکته را انجام دهید، هر بار فقط یکی از آنها را انتخاب کرده و بر روی آن کار کنید. مدل های صبوری انتخاب کنید که به شما کمک کنند، و تمرین کنید. تنها راه بهتر شدن، انجام دادن است.

دانشجویان من اغلب از من می پرسند، «چطور کاری می کنید که اینقدر آسان به نظر برسد؟» و من پاسخ می دهم «من این کار را مدت بسیار طولانی انجام داده ام و بعد از صرف ساعت های زیاد برای من یک کار غریزی و ناخودآگاه شده است.

نویسنده: دارلین هیلدبرنت (Darlene Hildebrandt)