راهنمای ساده: آموزش جامع عکاسی با فلاش اکسترنال

این آموزش لنزک، فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین (off-camera flash) را به ساده ترین شکل ممکن توضیح داده، اطلاعاتی برای شروع آزمایش با آن، و کشف اینکه چگونه می تواند به عکاسی شما کمک کند، ارائه خواهد داد. ما در این راهنما نشان می دهیم که استفاده از فلاش اکسترنال آنقدر ها که فکر می کنید ترسناک نیست. به ادامه مطلب مراجعه کرده و دوستی با فلاش اکسترنال را آغاز نمایید.

فلاش

کلمه «فلاش» به تنهایی پتانسیل ایجاد ترس را دارد، حتی در میان عکاسان با تجربه، چون تصاویر چهره های بیش از حد نوردهی شده و چشم های قرمز را در ذهن تداعی می کند. به همین دلیل، بسیاری از عکاسان کلا از فلاش صرف نظر کرده، و همیشه یک فاصله ایمن را حفظ می کنند. من فکر می کنم این خیلی بد است.

این یک فرصت از دست رفته است. مطمئنا، فلاش ممکن است همیشه برای شرایط شما قابل استفاده نباشد – اما در صورت نیاز، داشتن یک ابزار دیگر در مجموعه ترفندهایتان بسیار مفید است.

فلاش جدا از دوربین یا اکسترنال (Off-camera flash) میزان باورنکردنی کنترل به شما می دهد. بله، درک نور طبیعی بخش مهمی از عکاس بودن است – اما کار کردن با فلاش اکسترنال به شما اجازه می دهد تا شرایط نورپردازی خودتان را ایجاد کنید. شما حتی می توانید ساعت طلایی گریزان را نیز شبیه سازی کنید.

لنزک – انواع فلاش: فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین (off-camera flash)، فلاش روی دوربین (on-camera flash) و فلاش توکار یا داخلی دوربین (in-camera flash). عبارت فلاش روی دوربین به نوعی فلاش اشاره دارد که می تواند مستقیما به دوربین متصل گردد. اگرچه به این فلاش «روی دوربین» گفته می شود، اما الزامی وجود ندارد که حتما به صورت فیزیکی روی دوربین قرار گیرد. فلاش های روی دوربین می توانند، و اغلب اینگونه است که، به صورت جدا از دوربین (off-camera) مورد استفاده قرار گیرند. آن ها با فلاش های استودیویی و نور های ثابت که قرار نیست به صورت فیزیکی به دوربین متصل شوند (مگر در مواقع نادر به کمک روش ها و تبدیل های پیچیده) متفاوتند.

چیزی که برای شروع به آن نیاز دارید

هنگامی که من در مورد فلاش اکسترنال صحبت می کنم، شما ممکن است چیزی مانند این را در ذهن تصور کنید:

اگر اینطور است، من شما را سرزنش نمی کنم که کمی عصبی و نگران باشید. در واقع، تمام چیزی که شما برای شروع کار عکاسی با فلاش اکسترنال نیاز دارید عبارت است از:

• یک دوربین
• یک واحد فلاش مستقل
• راهی برای همگام سازی آن با دوربین
• چیزی برای نگه داشتن فلاش شما، مانند یک پایه منبع نور یا یک دوست

هنگامی که شما واحد فلاش تان را از دوربین جدا می کنید، نمی داند که وقتی شما دکمه شاتر را فشار می دهید باید فلاش بزند. خوشبختانه، راه های مختلفی وجود دارد که شما می توانید فلاش خود را با دوربین همگام (سینک – sync) کنید.

کنترل فلاش توکار: برخی از دوربین ها یک تنظیمات توکار دارند که از فلاش پاپ آپ برای اینکه به فلاش اکسترنال شما بگوید کی باید فلاش بزند، استفاده می کند (مُد فرمانده یا Commander mode نیکون). اکثر واحدهای فلاش یک سنسور در جلوی خود دارند که شدت نور ناگهانی را تشخیص می دهد (سنسور نوری)، و مطابق با آن فلاش می زند.

سیم همگام سازی فلاش: این سیم از دوربین شما به فلاش وصل می شود. به آن مانند یک سیم رابط فکر کنید. این سیم ها مفید و قابل اعتماد هستند، اما میزان فاصله فلاش از دوربین شما را نیز محدود می کنند.

فرستنده های رادیویی بی سیم: گزینه ارجح، یعنی فرستنده های رادیویی می توانند فلاش شما را با شاتر همگام کنند، حتی اگر در فاصله زیادی از دوربین قرار داشته باشند.

تریگر های ریموت برند کاکتوس

یک ریموت بر روی کفشک دوربین قرار می گیرد، دیگری به فلاش متصل می شود. هنگامی که دوربین عکس می گیرد، ریموتی که روی دوربین است یک سیگنال به ریموت دیگر می فرستد تا فلاش را فایر کند (زده شود).

اصول اولیه – کنترل فلاش اکسترنال

هنگامی که شما از یک فلاش روی دوربین (متصل به دوربین) استفاده می کنید، این فلاش می تواند تنظیمات قدرت صحیح را تعیین کرده و مطابق با آن فلاش بزند (فلاش TTL). با این حال، هنگامی که شما فلاش را از دوربین جدا می کنید، لازم است که به صورت دستی هم به دوربین و هم به فلاش بگویید که چه کاری باید انجام دهند.

لنزک – نورسنجی فلاش TTL چیست: TTL مخفف Through The Lens است که به معنی «از میان لنز» می باشد و تقریبا در همه دوربین های دیجیتال امروزی قرار دارد. کانن تکنولوژی E-TTL خود و نیکون تکنولوژی i-TTL خودش را دارد. کاری که کمپانی های دوربین سازی انجام داده اند این است که نورسنج های دستی را به درون دوربین منتقل کرده اند تا دوربین خود بتواند روشنایی، رنگ و … صحنه را «از میان لنز» اندازه بگیرد.

اگر این کار ترسناک به نظر می رسد، تنها یک نفس عمیق بکشید – با هم این مشکل را حل خواهیم کرد.

خوشبختانه، کنترل فلاش کاملا ساده است. در مد دستی (بر روی فلاش)، شما میزان قدرتی را که فلاش در آن فایر یا زده می شود انتخاب می کنید. این میزان به صورت نسبی بیان می شود: ۱/۱ به این معنی است که فلاش در قدرت کامل زده می شود، ¼ یعنی فلاش در یک چهارم از کل قدرت خود زده می شود، و به همین ترتیب. ساده است، نه؟

بسیار خب، حالا می دانیم که چطور فلاش را کنترل کنیم. در مورد تنظیمات دوربین چطور؟

این بخش جالب کار است. شما می توانید اثرات فلاش را با استفاده از ایزو و دیافراگم خود کنترل کنید. تنظیم این دو مورد میزان حساس بودن سنسور دوربین شما، و اینکه چقدر نور می تواند جمع آوری کند را کنترل می کند.

M مد دستی است، و ۱/۱ قدرت کامل است. سطح زوم ۳۵mm را نشان می دهد. کتابچه راهنمای فلاش خود را بخوانید تا ببینید این موارد را چگونه تنظیم کنید.

اینها چهار راه برای قوی تر کردن فلاش (فلاش بیشتر) در تصویر شما هستند:

• قدرت فلاش را بیشتر کنید
• فلاش را به سوژه خود نزدیک تر کنید
• ایزو را بیشتر کنید
• دیافراگم را بازتر کنید (ضرایب اف کوچک تر)

مثل آب خوردن است! آیا فلاش شما در تصویر بیش از حد قوی است؟ خب، تنها برعکس هر یک از موارد بالا را انجام دهید (قدرت فلاش را کم کنید، آن را از سوژه دور کنید، ایزو را کم کنید، از یک دیافراگم کوچک تر استفاده کنید).

حتما متوجه شدید که من هنوز به سرعت شاتر اشاره ای نکرده ام. علت آن این است که سرعت شاتر شما هیچ تاثیری بر فلاش ندارد.

خب، تقریبا هیچ تاثیری. هر دوربینی دارای یک سرعت همگام سازی با فلاش (sync-speed) است. علت آن این است که اگر سرعت شاتر بیش از حد سریع باشد، به خوبی با فلاش همگام نمی شود (قبل از این که فلاش زده شود، شاتر باز و بسته خواهد شد). در نتیجه، بخشی از تصویر شما اثرات فلاش را نخواهد دید – که به یک نوار سیاه در میان بخشی از عکس منجر می شود. برای اغلب دوربین ها، حداکثر سرعت همگام سازی فلاش شما حدود ۱/۲۰۰ یا ۱/۲۵۰ خواهد بود. سرعت شاتر خود را زیر این مقدار (آهسته تر از ۱/۱۲۵ یا ۱/۶۰ ثانیه) نگه دارید، در این صورت مشکلی نخواهید داشت.

سرعت همگام سازی صحیح از نور فلاش در کل تصویر استفاده کرده است

اگر سرعت شاتر بیش از حد سریع باشد (بیشتر از سرعت همگام سازی) چیزی مانند این به دست خواهید آورد، که در آن بخشی از تصویر با فلاش نورپردازی نشده و تاریک، یا حتی سیاه می شود.

دو نوردهی: نور محیط و نور فلاش

این کلید درک عکاسی با فلاش اکسترنال است.

اینطور فکر کنید که هر تصویر گرفته شده با فلاش دو نوردهی دارد، که بر روی یکدیگر قرار گرفته اند. این که شما چطور تصمیم می گیرید بین نور محیط و نور فلاش تعادل برقرار کنید، تُن رنگ تصویر را تنظیم می کند. اجازه دهید در یک زمان فقط یک لایه را در نظر بگیریم، و آن وقت خواهید دید که ایجاد یک تصویر با استفاده از فلاش اکسترنال چقدر آسان خواهد بود.

لایه اول: نور محیط

نور محیط نوری است که در حال حاضر در فضا وجود دارد، مانند نور خورشید، نور پنجره، نورهای خیابان، و غیره. در زمان های خاصی از روز، نور محیط شما خیلی خوب و دلپذیر می شود، مثلا در ساعت طلایی. در زمان های دیگر، ممکن است زیاد خوش شانس نباشید.

به عنوان مثال، عکاسی در غروب آفتاب به ویژه نیازمند مهارت است. علت آن این است که برای خوب از کار درآوردن رنگ و بافت غروب آفتاب، شما باید نوردهی را تاریک نگه دارید – و در نتیجه، سوژه شما کاملا سیلوئت خواهد شد.

این اولین مرحله برای عکس گرفتن با فلاش اکسترنال است – فلاش خود را کاملا نادیده بگیرید. آن را خاموش کنید.

نوردهی معمول و صحیح را برای نور موجود (نور محیط یا نور در دسترس) پیدا کرده، و سپس تنظیمات خود را طوری انتخاب کنید که تصویر به عمد بیش از حد تاریک شود. هرچه نوردهی محیط شما تاریک تر باشد، نور فلاش شما چشمگیرتر و دراماتیک تر خواهد شد.

این نوردهی من برای نور محیط است (عکس بالا). ما یک شروع خوب را پشت سر گذاشتیم! برای این عکس، من می خواهم آسمان تاریک و دراماتیک در پس زمینه را نگه دارم، و برای نورپردازی بازیکن تنیس بر فلاش خودم تکیه خواهم کرد.

لایه دوم: فلاش

بسیار خب، حالا فلاش خود را روشن کنید. من با استفاده از فلاش برای نورپردازی سوژه ام، می توانم از دو مزیت بهره مند شوم – آسمانم تاریک و دراماتیک باقی می ماند در حالی که سوژه ام به خوبی نورپردازی می شود.

احتمالا باید چندین عکس بگیرید تا نورپردازی مناسب را به دست آورید. این کاملا طبیعی است! از نکات ذکر شده در بخش قبل این مطلب برای بیشتر یا کمتر کردن قدرت فلاش خود استفاده کنید.

هنگامی که ما فلاش ها را اضافه می کنیم، می توانیم همزمان با مزیتِ داشتن نور مناسب بر روی سوژه خود، پس زمینه دراماتیک را نیز حفظ کنیم. گرفتن این عکس بدون فلاش امکان پذیر نیست.

اگر شما سطح نور محیط خود را بالا نگه دارید، فلاش تنها کمی نور اضافه خواهد کرد. اگر با یک تصویر دارای نور محیطی بسیار کم (تاریک) شروع کنید (مانند عکس بالا)، فلاش شما یک تصویر بسیار قوی تر را شکل داده و مشخص خواهد کرد.

این پشت صحنه چیدمان نورپردازی ماست. از آنجا که نور دارد به صورت زاویه دار بر روی سوژه می تابد (به لطف فلاش های اکسترنال یا جدا از دوربین)، دراماتیک بوده و اَشکال را بسیار موثرتر از وقتی که فلاش بر روی دوربین باشد، نشان می دهد. یک فلاش در سمت راست دوربین است، که نور را به داخل یک چتر می تاباند تا آن را نرم کند، فلاش دیگر در سمت چپ دوربین (و پشت سوژه) است تا یک نور تاکیدی (accent light) اضافه کند.

لنزک: نور تاکیدی یا accent light یک منبع نور خیلی کنترل شده است که قسمت های خاصی از سوژه را روشن یا هایلایت می کند. این می تواند یک نور مو باشد که به شما مقداری تمایز از پس زمینه می دهد یا یک نور پهلو که قطرات عرق روی ورزشکاری را بعد از تمرینی سخت روشن می نماید.

عملی کردن کار

این یک مثال دیگر است، که این بار از فلاش برای کمی روح بخشیدن به یک پرتره استفاده شده است.

عکس چپ بدون فلاش گرفته شده، و نوردهی به طور صحیح بر اساس تُن پوست انجام شده است. سپس در عکس سمت راست، ما نوردهی را کاهش داده ایم تا پس زمینه به درستی نوردهی شود، اما سوژه تاریک شده که در مرحله بعد با اضافه کردن فلاش سوژه را روشن می کنیم.

مرحله اول کاهش نوردهی صحیح، و تاریک تر کردن کل تصویر است، به طوری که بتوانیم از فلاش برای روشن کردن سوژه استفاده کنیم (همانطور که در تصاویر بالا مشاهده نمودید).

در تصویر بالا (سمت چپ)، نور فلاش از سمت چپ دوربین می آید. این نور سوژه را روشن می کند (در مقایسه با پس زمینه)، و باعث می شود که تصویر سه بعدی تر به نظر برسد. پس زمینه نیز برجسته تر از حالت نوردهی صحیح شده است.

اگر بخواهیم، می توانیم با اثرات یک فلاش دیگر نیز امتحان کنیم (تصویر بالا سمت راست)، و شاید اجازه دهیم که مستقیما رو به سمت دوربین باشد تا یک لنز فِلِیر یا درخشش خیره کننده ایجاد کند؟

این یک چیدمان نورپردازی ساده است.

شکل دادن و اصلاح نورتان

آفرین! شما این کار را از طریق اصول عکاسی با فلاش اکسترنال انجام دادید. پس از آن، شما می توانید با یادگیری نحوه اصلاح نور یا شکل دادن به نور، مهارت های جدید خود را به یک سطح کاملا جدید ببرید.

اگر با اینکه چگونه نور در یک روز ابری نرم تر از نور در یک روز آفتابی است آشنا هستید، پس در حال حاضر تقریبا هر چیزی که لازم است در مورد اصلاح کننده های نور فلاش (شکل دهنده های نور فلاش) بدانید را می دانید.

قانون پایه این است: هرچه منبع نور بزرگتر باشد، نور نرم تر است.

واحد فلاش یک منبع نور کوچک است که سایه های تند و شدید ایجاد می کند. این منبع نور همیشه چندان مطلوب و خوشایند نیست.

هدف چترها، سافت باکس ها، و دیگر اصلاح کننده های نور، این است که منبع نور را بزرگتر کنند. اینها نور را نرم می کنند، که به خصوص برای پرتره ها مفید است.

لنزک: با اصلاح کننده های نوری مختلف و تاثیر آن ها روی عکس های پرتره بیشتر آشنا شوید.

یاد گرفتن این که چطور نور را اصلاح کنید، به شما اجازه می دهد سبکی ایجاد کنید که با تصویر شما مطابقت داشته باشد.

به دنبال یک عکس خشن هستید؟ با یک فلاش «بدون اصلاح کننده/شکل دهنده نور» عکس بگیرید و سایه های واضح و شارپ به دست آورید. به دنبال نور نرم تر و دلپذیرتر هستید؟ از یک سافت باکس استفاده کنید.

تمرین، تمرین تمرین

هنگامی که نحوه استفاده از فلاش اکسترنال را یاد گرفتید، یک دنیای عکاسی کاملا جدید برای اکتشاف خواهید داشت. امتحان کنید. بدترین چیزی که احتمالا می تواند اتفاق بیفتد این است که شما چیزی یاد خواهید گرفت.

عکاسی دیجیتال توانایی امتحان کردن موارد مختلف را بدون هیچ گونه عواقب مالی به شما می دهد. در زمان عکاسی با فیلم، یادگیری عکاسی با فلاش از طریق آزمون و خطا احتمالا بسیار گران بود؛ امروزه شما می توانید برای یادگیری، هر تعداد عکسی که دوست دارید بگیرید، بدون این که ورشکست شوید.

هیچ کس تا کنون در اولین تلاش خود عکاسی با فلاش اکسترنال را درست انجام نداده است – آزمایش کنید و به آن بچسبید، و آن وقت ابزار جدید ارزشمندی به مجموعه ترفندهای خود اضافه خواهید کرد.

نویسنده: فرانک مایرلند (Frank Myrland)

منبع

برگرفته از: digital-photography-school