آموزش عکاسی: نوردهی هنگام ترکیب فلاش و نورهای ثابت

آیا تا به حال با شرایط کنتراست (تضاد بین روشنایی و تاریکی) بالا مبارزه کرده اید؟ شاید با سایه های بسیار تاریک یا بزرگی روبرو شده باشید که توجه را از سوژه دور می کنند؟ علت آن این است که گاهی اوقات شما باید یک منبع نور ثانویه را به تصاویر خود اضافه کنید. با این حال، اگر نورها انواع مختلفی داشته باشند، این کار می تواند دشوار باشد. در ادامه این آموزش عکاسی یک راهنمای مبتدی در مورد نحوه نوردهی هنگام ترکیب فلاش و نورهای ثابت را خواهید خواند – به این شرایط نورپردازی که نور دو منبع نور مختلف ترکیب می شوند، نورپردازی ترکیبی (mixed lighting) گفته می شود.

گرفتن یک عکس به معنی ثبت نور است، بنابراین درک نحوه انجام آن، کلید به دست آوردن یک نتیجه خوب است. در این آموزش عکاسی، من می خواهم در مورد نور ثابت و نورپردازی با فلاش، و این که چطور می توانید نوردهی خود را برای ثبت هر دوی آنها تنظیم کنید، صحبت کنم. اول، توضیح می دهم که منظور من از این اصطلاحات چیست.

انواع نورپردازی

نورپردازی پیوسته

نور پیوسته (که نور ثابت نیز نامیده می شود – Continuous light) نوری است که در تمام مدت گرفتن عکس روشن است. زمانی که بیرون هستید، این نور می تواند نور طبیعی باشد، اما زمانی که در فضای داخلی هستید می تواند نور پنجره نیز باشد. همچنین می تواند نور مصنوعی مانند یک چراغ مطالعه یا حتی نورپردازی عکاسی حرفه ای باشد. در واقع، از نور خورشید گرفته تا یک شمع، تا وقتی که ثابت باشد، نور پیوسته است.

نورپردازی با فلاش

نور فلاش، زمانی که تریگر یا زده می شود تنها برای یک لحظه سریع در دسترس است. این نور می تواند از یک استروب حرفه ای، فلاش دوربین، یا فلاش متصل به دوربین شما باشد.

شما می توانید از این دو نور مختلف به تنهایی یا با هم برای تکمیل نورپردازی خود استفاده کنید. می توانید از آنها برای ایجاد یک محیط خاص یا به دست آوردن یک جلوه ویژه استفاده کنید. در این آموزش عکاسی، من توضیح خواهم داد که وقتی از هر دو نور ثابت و فلاش در یک عکس استفاده می کنید، چطور می توانید نوردهی خود را تنظیم کنید.

لنزک: به شرایطی که نور دو منبع نور مختلف، یا دارای دو دمای رنگ رنگ مختلف، با یکدیگر ترکیب می شوند نورپردازی ترکیبی (mixed lighting) گفته می شود. یکی از سناریو های نورپردازی ترکیبی، ترکیب نور فلاش و نور ثابت است که در این آموزش نورپردازی در این شرایط را بررسی می کنیم.

ترکیب سبک های نورپردازی با یکدیگر

من می خواهم شرایطی را به شما نشان دهم که در آن از نور ثابت طبیعی به عنوان نور اصلی استفاده کرده و سپس سایه ها را با یک فلاش خارج از دوربین پُر کردم.

این عکس را تنها با نور خورشید که از یک پنجره در سمت چپ و پشت دوربین می تابید، گرفتم. تنظیمات دوربین مورد استفاده ایزو ۲۰۰، دیافراگم f/8، و سرعت شاتر ۰٫۳ ثانیه بود. این تنظیمات برای روشن کردن سبد میوه کافی است؛ با این حال، سایه های تاریکی که بر روی دیوار ایجاد می کند، جذاب نیستند.

عکاسی نشان دادن دنیای سه بُعدی ما به روش های دو بُعدی است. برای انجام این کار، ما از چیزهای مختلفی استفاده می کنیم. یکی از آنها سایه است، چون سایه ها به تصویر عمق می دهند. بنابراین نباید تمام سایه ها را از بین ببریم – باید کنترل کنیم که چقدر سایه وجود داشته باشد، چقدر تاریک به نظر برسند، و جهت آنها چگونه باشد. اگر من سرعت شاتر را آهسته کنم تا اجازه ورود نور بیشتری را بدهم و سعی کنم سایه های تاریک را «پُر کنم» تا نرمتر شوند، سوژه اصلی بیش از حد نوردهی (overexposed) خواهد شد.

اگر من سرعت شاتر را آهسته کنم تا اجازه ورود نور بیشتری را بدهم و سعی کنم سایه های تاریک را «پُر کنم» تا نرمتر شوند، سوژه اصلی زیاد نوردهی خواهد شد. این اتفاق در اینجا در ایزو ۲۰۰، دیافراگم f/8، و سرعت شاتر ۲ ثانیه رخ می دهد.

بنابراین، به منبع نور دیگری از سمت راست نیاز دارد. شما می توانید این منبع نور را یا با استفاده از یک نور ثابت دیگر یا با یک فلاش اضافه کنید. من این عکس را با ایزو ۲۰۰، دیافراگم f/8، و سرعت شاتر ۰٫۳ ثانیه گرفتم – از همین تنظیمات برای نوردهی صحیح تنها با استفاده از نور ثابت استفاده کردم. این کار مشکل یک سری از سایه ها را برطرف کرد، اما سایه های جدیدی در طرف مقابل ایجاد کرد، بنابراین من باید دوباره نوردهی را اصلاح کنم.

از آنجا که فلاش نوری است که تنها کسری از ثانیه طول می کشد، فرقی نمی کند که شاتر شما چه مدت باز باشد، درست مانند وقتی که با نور ثابت عکس می گیرید. شما می توانید سرعت شاتر را هر چقدر می خواهید آهسته یا هر چقدر که محدوده همگام سازی (Sync speed) به شما اجازه می دهد (برای من ۱/۲۵۰ ثانیه است) سریع تنظیم کنید. نوردهی با فلاش باید از طریق دیافراگم تنظیم شود.

من از ایزو ۲۰۰، سرعت شاتر ۱ ثانیه، و دیافراگم f/11 برای این تصویر استفاده کردم.

در این تصویر، من از ایزو ۲۰۰، سرعت شاتر ۱ ثانیه، دیافراگم f/16 استفاده کردم.

اگر سرعت شاتر را بر اساس نوری که از سمت چپ می آید، یعنی نور خورشید ثابت که از پنجره می تابد، و دیافراگم را مطابق با نوری که از فلاش در سمت راست می آید تنظیم کنید، می توانید روشنایی کل صحنه را کنترل کنید.

نتیجه گیری

شما می توانید تصمیم بگیرید که کدام سایه ها خوب هستند و باید نگه داشته شوند و کدام یک از آنها و چقدر باید پُر (Fill) شوند. به طور خلاصه، تصویری با عمق و اطلاعات کافی هم در هایلایت ها (قسمت های روشن) و هم سایه ها بگیرید تا بتوانید آن را نگه دارید یا در پس پردازش به دلخواه خود ویرایش کنید.

نوردهی با ایزو ۲۰۰، سرعت شاتر ۱۲۵/۱، دیافراگم f/8

نکته اضافی

همانطور که ممکن است از نمونه ها متوجه شده باشید، هر نوری یک دمای رنگ متفاوت دارد، به همین دلیل است که بعضی از عکس ها تُن های گرم تر یا سردتری دارند. این موضوع گسترده ای است که من نمی توانم آن را در این مقاله پوشش دهم، اما می خواستم به آن اشاره کنم. وقتی شما انواع مختلف نورپردازی را با هم ترکیب می کنید، ممکن است لازم باشد با این مسئله مقابله کنید. گاهی اوقات تراز سفیدی خودکار دوربین به تنهایی کار درست را انجام می دهد. اما اگر این کار را نمی کند، من توصیه می کنم که بیشتر در مورد آن تحقیق کنید.

بیشتر بیاموزید: چگونه منابع نوری مختلف را با هم ترکیب کنیم

نویسنده: آنا میرلس (Ana Mireles)