آموزش عکاسی از کنسرت

عکاسی فانتزی از گروه موسیقی مورد علاقه خود را دوست دارید؟ در این آموزش عکاس موسیقی حرفه ای، مت هیگز، اسرار خود را در زمینه گرفتن عکس های عالی در کنسرت ها فاش می کند. مطالعه این آموزش شما را برای عکاسی در شرایط کم نور و کار با سوژه های متحرک آماده می کند، از این رو مطالعه آن را به همه لنزکی های عزیز توصیه می کنیم.

اگر شما هم طرفدار موسیقی و هم عکاسی هستید، طولی نمی کشد که وسوسه می شوید علایق خود را با هم ترکیب کرده و شروع به تلاش برای عکس گرفتن از هنرمندان مورد علاقه خود بر روی صحنه در کنسرت ها بکنید.

این سفر شما چه با چند عکس از یک گروه موسیقی دو نفره در یک کافه محلی شروع شود و چه با عکاسی از یک کنسرت در یک سالن اجرای موسیقی یا جشنواره مشخص، ترفندها و نکات عکاسی از کنسرت ارائه شده در این آموزش به شما کمک خواهد کرد تا به سرعت در این کار پیشرفت کنید.

موسیقی زنده، با سوژه های به سرعت در حال حرکت در شرایط نور آزمایشی، مسلما یکی از سخت ترین ژانرهای عکاسی است، اما ثبت تصاویری که پر از انرژی و اتمسفر هستند، بسیار لذتبخش و سرگرم کننده نیز هست.

پیش از نمایش

انتخاب تجهیزات مناسب برای عکاسی از کنسرت می تواند کار شما را در جلوی صحنه – یعنی، فاصله بین صحنه و جمعیت برای تیم امنیتی و عکاسان – بسیار آسان تر کند.

به طور کلی، عکاسان تنها اجازه دارند در طول سه آهنگ اول، و بدون فلاش عکس بگیرند، بنابراین اگر تجهیزات قابل اطمینان نداشته باشید، دریچه فرصت شما برای گرفتن تصاویر خیره کننده می تواند به سرعت ناپدید شود.

دو عامل اصلی هنگام انتخاب دوربین برای عکاسی از یک گروه موسیقی وجود دارد که باید در نظر بگیرید: این که چقدر خوب تنظیمات ایزوی بالاتر و عملکرد فوکوس خودکار را مدیریت می کند.

تنظیمات ایزوی یک دوربین میزان حساسیت سنسور آن نسبت به نور را کنترل می کند، و در سطوح بالاتری که اغلب برای موسیقی زنده مورد نیاز است، مانند ایزو ۱۶۰۰ یا ایزو ۳۲۰۰، نویز تصویری که ایجاد می کند می تواند آنقدر قوی باشد که کیفیت تصویر را به طور قابل توجهی کاهش دهد.

شما احتمالا به تنظیمات ایزوی بالا نیاز خواهید داشت، بنابراین بهتر است دوربینی بگیرید که بتواند در این زمینه خوب عمل کند.

یک دوربین خوب برای عکاسی از موسیقی زنده می تواند این ایزوهای بالاتر را بدون ایجاد یک مقدار نویز غیر قابل استفاده، کنترل کند. گرچه استثنائاتی وجود دارد، اما به عنوان یک قانون، هرچه اندازه سنسور یک دستگاه بزرگتر باشد، و جدید (نو)تر باشد، عملکرد آن تمیزتر خواهد بود.

این اصل دوم معمولا در مورد سیستم فوکوس خودکار یک دستگاه نیز صادق است. در اینجا، شما باید دوربینی را انتخاب کنید که در سطوح نور کم مانند -۳EV یا کمتر از آن همچنان خوب عمل کند.

مدل های پرطرفدار فعلی در میان عکاسان موسیقی حرفه ای، گزینه های فول فریم مانند EOS 5D Mark IV و S-1D X Mark II کانن، و همچنین D750، D850 و D5 نیکون می باشند.

Nikon D750 گزینه محبوبی در میان عکاسان موسیقی است.

در مورد لنز، همه چیز به دیافراگم های باز بستگی دارد، و شما باید به دنبال اپتیک هایی بگردید که حداکثر دیافراگم f/2.8 یا سریع تر را ارائه می دهند.

برای شروع لنز پرایم ۵۰mm f/1.8 گزینه خوبی است، چون یک دیافراگم بسیار سریع برای جمع آوری حداکثر نور و یک فاصله کانونی خوب برای پرتره و عکس های نیم تنه ارائه می دهد، و قیمت آن هم نسبتا مناسب است.

بعد از آن می توانید لنز خود را به یک لنز زوم استاندارد حرفه ای مانند ۲۴-۷۰mm f/2.8 ارتقاء دهید، که انتخاب خوبی برای سالن های کوچک و متوسط است، و همچنین لنزهای زوم تله حرفه ای مانند ۷۰-۲۰۰mm f/2.8، که برای کنسرت ها و جشنواره هایی با صحنه های بزرگتر بهتر است.

یک لنز ۵۰mm f/1.8 پایه ارزان انتخاب خوبی برای عکاسی از موسیقی زنده است.

خرید تجهیزات عکاسی موسیقی دست دوم اغلب عاقلانه است، چون با وجود افرادی که روی دست جمعیت بلند می شوند، نوشیندنی هایی که پرتاب می شوند، و با حرکت در تاریکی، تمام تجهیزات در طول روند کار به ناچار کمی ضربه می خورند و خراش برمی دارند. در این زمینه، عملکرد تجهیزات است که اهمیت دارد، نه زیبایی بی عیب و نقص آنها.

شما همچنین می توانید قبل از حضور در نمایش با جستجوی عکس های موجود از تور یک گروه موسیقی، یا تورهای گذشته در اینستاگرام یا فیسبوک، یک مزیت اضافی به دست آورید. به عنوان مثال، آیا خواننده معمولا میکروفون را در یک دست خاص نگه می دارد؟ این ممکن است بدین معنی باشد که شما برای گرفتن عکس های واضح و غیر مبهم از چهره آنها باید در طول شب در سمت خاصی از آنها قرار بگیرید.

عکس گرفتن از فاصله دور نیز می تواند نتایج عالی به همراه داشته باشد، به خصوص زمانی که اجرا شامل آتش بازی باشد.

آیا یکی از اعضای گروه موسیقی به طور خاص عادت به ایجاد حالات چهره خنده دار یا پریدن در هوا دارد؟ شما باید برای گرفتن عکس های جالب، در طول نمایش به دقت آنها را زیر نظر داشته باشید. یا شاید در یک تاریخ دیگر نمایش آتش بازی هم وجود داشته باشد؟ آماده شوید تا در طول اجرا کمی عقب بایستید تا بتوانید عکس های هیجان انگیزی از شعله ها یا صحنه پوشیده از دود بگیرید.

بهترین تنظیمات دوربین برای عکاسی از موسیقی زنده

در عکاسی موسیقی، انتخاب تنظیمات مناسب گاهی اوقات می تواند یک چالش باشد، و اغلب، تنظیماتی که برای یک نمایش مناسب است برای یک نمایش دیگر به کمی تغییر نیاز دارد – حتی اگر هر دو در یک سالن باشند.

در اینجا تنظیمات اصلی دوربین را برای شما شرح خواهم داد.

مُد نوردهی

در محیط پر جنب و جوش کنسرت، مهم ترین چیز به نظر من این است که آنقدر با کنترل دوربینتان آشنایی داشته باشید که عملکرد آن طبیعی به نظر برسد. به همین دلیل، من تصمیم گرفتم همیشه در مُد نوردهی دستی عکس بگیرم، چون از این که خودم بتوانم سرعت شاتر، دیافراگم و ایزو را در واکنش به نور در حال تغییر تنظیم کنم، لذت می برم.

مُد اولویت دیافراگم یا دستی هر دو به طور معمول برای عکاسی از موسیقی زنده استفاده می شوند.

برخی از عکاسان کنسرتی که من می شناسم ترجیح می دهند با استفاده از مُد اولویت دیافراگم عکس بگیرند، که در آن می توانند دیافراگم و سطح ایزو را تنظیم کنند، و سپس در صورت لزوم از جبران نوردهی به جای آن استفاده کنند. هر دو روش می تواند نتایج خوبی داشته باشد.

مزیت استفاده از مُد دستی، کنترل کامل بر نوردهی است، به طوری که وقتی سیستم نورسنجی دوربین به اندازه کسری از ثانیه نور را اشتباه محاسبه کرد تعجب نکنید، اما عیب آن مدت زمانی است که طول می کشد تا تغییر ایجاد شود.

مزیت استفاده از مُد اولویت دیافراگم، کنترل نوردهی سریع تر و کمتر پیچیده است که اجازه می دهد شما بیشتر بر روی ترکیب بندی تمرکز کنید، اما عیب آن این است که گاهی اوقات کم یا زیاد نوردهی می کند.

دیافراگم

به طور کلی، من معمولا سعی می کنم دیافراگم را حدود f/2.8 نگه دارم که اجازه ورود مقدار زیادی نور به داخل سنسور را می دهد، در حالیکه عمق میدان را حفظ می کند که بخش عمده سوژه را در فوکوس نگه می دارد. در سالن های تاریک من دیافراگم را بر روی لنزهایی که این قابلیت را دارند تا f/1.8 باز می کنم، در حالیکه در سالن های روشن و در جشنواره های فضای باز، ممکن است آن را تا f/5.6 باریک کنم تا تصاویر شارپی به دست آورم که هنوز هم یک پس زمینه مات دارند.

سرعت شاتر

به عنوان حداقل مقدار، من سعی می کنم از کاهش سرعت شاتر به زیر ۱/۲۰۰ ثانیه جلوگیری کنم تا از واضح و شارپ شدن همه چیز در عکس ها به جز سوژه های به سرعت در حال حرکت مطمئن شوم. در جایی که اعضای گروه موسیقی به طور خاص فعال باشند، یا جایی که نور اجازه دهد، سعی می کنم این مقدار را به ۱/۵۰۰ ثانیه، و گاهی اوقات حتی بیشتر از آن افزایش دهم.

اگر قرار باشد برای به دست آوردن یک تصویر به خوبی نوردهی شده در ۱/۲۰۰ ثانیه تلاش کنم، ترجیح می دهم سطح ایزو را به قیمت ایجاد نویز تصویر افزایش دهم، به جای این که وضوح تصویر را به دلیل افزایش ماتی حرکتی از دست بدهم.

ایزو

هنگامی که من وارد اکثر سالن ها می شوم، با حساسیت ایزوی ۱۶۰۰ شروع به کار می کنم – تنظیماتی که می دانم مقداری نویز ایجاد می کند که از نطر من قابل قبول است – و در صورت لزوم آن را بیشتر می کنم تا من را به حداقل سرعت شاتر و دیافراگم ذکر شده در بالا برساند.

در شرایط روشن، که در آن می توانم دیافراگم را بسته تر کرده و سرعت شاتر را افزایش دهم، سعی می کنم ایزو را به ۴۰۰ یا ۸۰۰ کاهش دهم تا نتایج حتی تمیز (واضح) تری به دست آورم.

فوکوس کردن

به طور معمول، حساس ترین نقطه فوکوس خودکار یک دوربین نقطه مرکزی آن است، و به همین دلیل، من معمولا مُد فوکوس تک نقطه ای (single point) دستگاهم را فعال کرده، و بر روی نقطه مرکزی تنظیم می کنم. به این ترتیب، قبل از ترکیب بندی و گرفتن عکس، می توانم دکمه شاتر را تا نیمه فشار دهم تا بر روی چهره سوژه فوکوس کنم.

عکاسان دیگر گاهی اوقات تصمیم می گیرند سوژه خود را با فوکوس پیوسته دنبال کنند، یا بعد از این که اول در مورد ترکیب بندی تصمیم گرفتند، به سرعت نقطه فوکوس خود را تغییر دهند. این تکنیک ها هم می توانند کارساز باشند، اما در نور کم، گاهی اوقات می تواند به عکس هایی با فوکوس اشتباه منجر شود. همه این روش ها را امتحان کنید و ببینید کدام یک از آنها برای شما طبیعی تر به نظر می رسد، و کدام یک به نرخ عکاسی بهتری با دوربین خاص شما منجر می شود.

مُد نورسنجی

من معمولا همیشه دوربینم را بر روی گزینه نورسنجی نقطه ای (spot-metering) تنظیم می کنم، مگر این که بخواهم یک تصویر عریض یا واید از کل سالن یا صحنه بگیرم.

نورسنجی نقطه ای تنها از بخش کوچکی از کادر برای محاسبه نوردهی صحیح استفاده می کند.

با اعمال این گزینه به ناحیه فوکوس در مرکز کادر، زمانی که بر روی چشم یک هنرمند فوکوس می کنم، آن ناحیه با حداکثر دقت نوردهی می شود. بسیاری از سناریوها تفاوت های بزرگی بین هایلایت ها و سایه ها دارند، که می تواند سیستم نورسنجی دوربین را از کار بیاندازد، اما این روش به طور کلی برای من جواب می دهد.

لنزک: به عنوان یک آموزش تکمیلی دیگر برای مبحث نوردهی در کنسرت، مطلب «آموزش تنظیمات دوربین برای مبتدیان عکاسی از کنسرت» را مطالعه نمایید.

سرعت عکاسی پشت سر هم

من به طور کلی سرعت عکاسی پشت سر هم دوربینم را بر روی گزینه کم پیوسته (continuous low) تنظیم می کنم. این به من اجازه می دهد تا با پایین نگه داشتن دکمه شاتر به سرعت چند عکس پشت سر هم بگیرم، اما با سرعتی که کمی تفاوت در حرکات یا حالات سوژه دیده می شود، به طوری که در نهایت به ده عکس با ظاهر یکسان نمی رسم.

اگر ببینم که به نظر می رسد یک هنرمند می خواهد از روی چیزی بپرد، آن وقت سرعت عکاسی پشت سر هم دوربینم را به بالای پیوسته (continuous high) تغییر خواهم داد.

نوع فایل

Raw، Raw، Raw. اگر می خواهید در طول پردازش بهترین نتایج را به دست آورید، اطلاعات فایل بسیار بیشتری که در یک فایل Raw در مقایسه با یک فایل JPEG ذخیره می شود ضروری است.

برای به دست آوردن حداکثر انعطاف پذیری، فرمت فایل های خود را به Raw تغییر دهید.

مهم نیست چقدر عکاس موسیقی شایسته ای باشید، شما هیچ وقت نمی توانید تمام نوردهی هایی که ثبت می کنید را عالی به دست آورید. فایل های Raw محدوده بیشتری برای بازگرداندن جزئیات در هایلایت ها و سایه ها نسبت به یک فایل JPEG فراهم می کنند، و همچنین به شما اجازه می دهند تا برای به دست آوردن نتایجی که طبیعی به نظر برسند، میزان کاهش نویز اعمال شده به تصاویر را کنترل کنید.

آموزش کادربندی در عکاسی از کنسرت

خب شما چیدمان و تنظیمات خود را انتخاب کرده اید – اکنون وقت آن است که در مورد این که چه تصاویری باید بگیرید، و چطور عکاسی از کنسرت را کادربندی کنید، صحبت کنیم.

تنوع کلید کار است. مهم نیست از چه لنزی استفاده می کنید، سعی کنید در هر نمایش در تمام جهات و با انواع ترکیب بندی ها عکس بگیرید، به طوری که در نهایت مجموعه ای از عکس هایی به دست آورید که توجه بینندگان را جلب می کنند، و کاربردهای بالقوه زیادی در رسانه های دیگر دارند.

یک عکس نزدیک از چهره مرد یا زن جلویی ممکن است یک پرتره چاپی عالی شود، اما اگر تمام چیزی که شما می گیرید صدها تصویر مشابه باشد، چیز زیادی در مورد خود کنسرت، مانند جو یا مخاطبان آن نشان نخواهید داد. سعی کنید به سوژه ها نزدیک شوید تا عمق دراماتیک بیشتری به دست آورید، یا به صورت واید عکس بگیرید و تعامل کل گروه را نشان دهید.

تنها از گروه موسیقی عکس نگیرید؛ ثبت مخاطبان را نیز در نظر بگیرید.

فراموش نکنید مخاطبانی که از نمایش لذت می برند را نیز ثبت کنید، و چند تصویر با جزئیات از لیست آهنگ ها و آلات موسیقی هم بگیرید. اگر یک مجموعه عکس بگیرید که شامل تمام این چیزها باشد، چیزی خواهید داشت که برای همه جذاب است.

حواستان به درهم ریختگی های روی صحنه باشد، و سعی کنید از قرار دادن میکروفون ها و پایه های آنها، قسمت هایی از آلات موسیقی و اعضای دیگر در جلوی نقطه کانونی تصویرتان اجتناب کنید، چون آنها حواس پرتی ایجاد می کنند و باعث می شوند عکس ها نسنجیده و غیر حرفه ای به نظر برسند.

بیشتر بخوانید: تعریف ساده نقطه کانونی در عکاسی

نتیجه گیری

مانند تمام سوژه های عکاسی دیگر، هرچه بیشتر از موسیقی زنده عکس بگیرید، در این کار بهتر می شوید. با کسب تجربه، نه تنها می توانید هنگام انتخاب تنظیمات سریع تر به موقعیت ها واکنش نشان دهید، بلکه بهتر می توانید کاری را که یک هنرمند ممکن است بعد از آن انجام دهد احساس کنید، به این معنی که آماده خواهید بود تا به محض این که اتفاق افتاد یک عکس عالی از آن بگیرید.

انتظار نداشته باشید که در هر نمایش تصاویر برنده جایزه بگیرید، و اگر کسی عکسی گرفت که شما نگرفتید، افسرده نشوید. اگرچه عوامل زیادی خارج از کنترل شماست، اما همیشه هنگام عکاسی از موسیقی زنده یک عنصر شانس وجود دارد. از همه مهمتر این که از کار خود لذت ببرید!

نویسنده: مت هیگز (Matt Higgs)