آموزش ۵ تنظیمات دوربین مهم در عکاسی از پرندگان

اگر می خواهید عکس های شگفت انگیز از پرنده ها بگیرید، قطعا باید بر تنظیمات دوربین خود مسلط شوید. چون تنظیمات دوربین تعیین می کنند که عکس های پرندگان شما تار یا شارپ به نظر برسند، به خوبی نوردهی شوند یا فاقد جزئیات باشند. به عبارت دیگر، تنظیمات دوربین شما می تواند تفاوت بین یک عکس عالی و یک عکس متوسط باشد. به همین دلیل این آموزش عکاسی از پرنده ها به ارائه پنج تنظیمات دوربینی که هر عکاس پرنده باید بداند، اختصاص داده شده است. از آنجا که این آموزش عکاسی نکات مهمی را در بر دارد که در شاخه های دیگر عکاسی نیز مفید می باشند، مطالعه اش را به همه لنزکی های عزیز توصیه می کنیم.

این آموزش کمک می کند هیچ وقت دوباره در انتخاب تنظیمات صحیح دچار مشکل نشوید.

بیایید شروع کنیم.

از مُد اولویت دیافراگم یا مُد دستی برای تنظیم نوردهی خود استفاده کنید

اول از همه:

اگر می خواهید عکس های زیبا از پرندگان ثبت کنید، باید مطمئن شوید که به خوبی نوردهی شوند. این به این معنی است که شما به دیافراگم مناسب و سرعت شاتر مناسب برای ایجاد یک عکس روشن و دارای جزئیات نیاز دارید.

چطور باید مطمئن شوید که یک عکس پرنده به خوبی نوردهی شده می گیرید؟

از مُد اولویت دیافراگم یا مُد دستی استفاده کنید.

هر دو مُد از طریق دکمه چرخان مُد بر روی اکثر دوربین ها قابل دسترس هستند. اولویت دیافراگم (علامت Av یا A) ساده ترین مُدی است که می توانید استفاده کنید: این مُد به شما اجازه می دهد تا یک دیافراگم انتخاب کنید، در حالی که دوربین شما بر اساس ارزیابی خود از میزان نور محیط، یک سرعت شاتر انتخاب می کند.

مُد نوردهی دستی (M) شما را مجبور می کند تا هم دیافراگم و هم سرعت شاتر را انتخاب کنید. با این حال، بر روی منظره یاب دوربین نواری وجود دارد که نشان می دهد آیا انتخاب های شما به نوردهی ناکافی، نوردهی بیش از حد، یا نوردهی مناسب منجر خواهند شد. اگر از مُد دستی استفاده می کنید، باید این نوار را به دقت نگاه کنید تا بهترین دیافراگم و سرعت شاتر را برای هر عکس مشخص کنید.

اگر مبتدی هستید، یا اگر از صحنه های پر سرعت عکس می گیرید، اولویت دیافراگم عموما بهترین انتخاب است. شما می توانید یک دیافراگم باز (معمولا بین f/5.6 و f/7.1) تنظیم کنید، سپس به دوربین خود اجازه دهید تا یک سرعت شاتر انتخاب کند. اگر سرعت شاتر خیلی پایین بود (بعدا در این مورد صحبت خواهیم کرد!)، می توانید برای جبران ایزو را بالا ببرید.

استفاده از مُد دستی کمی سخت تر است و باید به آن عادت کنید. هنگامی که از مهارت های نوردهی خود مطمئن شدید، مُد دستی ممکن است انتخاب خوبی باشد. همچنین اگر پس زمینه به سرعت در حال تغییر است، اما نور بر روی پرنده یکسان باقی می ماند (مانند وقتی که از یک پرنده در حال پرواز عکس می گیرید)، مُد دستی انتخاب خوبی است. در چنین مواقعی، مُد دستی مانع از این می شود که نورسنج دوربین در واکنش به پس زمینه در حال تغییر، سرعت شاتر را تغییر دهد.

حرف آخر این است:

برای به دست آوردن یک نوردهی عالی، باید کنترل تنظیمات دوربین خود را به دست گیرید.

مُد اولویت دیافراگم و مُد دستی هر دو خوب هستند. با مُد اولویت دیافراگم شروع کنید، و اگر دوست داشته باشید همیشه می توانید برای استفاده از مُد دستی تمرین کنید.

بیشتر بیاموزید: چطور همیشه نوردهی را درست به دست آوریم – توضیح تنظیمات نوردهی دوربین شما

از فوکوس دکمه پشتی برای ثبت عکس های شارپ استفاده کنید

فوکوس دکمه پشتی (back-button focus) یکی از قابلیت های دوربین مورد علاقه من است، چون به طرز شگفت انگیزی مفید است.

علت آن این است:

فوکوس خودکار دکمه پشتی به شما اجازه می دهد تا فوکوس دوربین خود را از طریق یک دکمه در پشت دوربین (که گاهی اوقات برچسب AF-ON دارد) کنترل کنید. به جای این که برای فوکوس کردن دکمه شاتر را تا نیمه فشار دهید، و سپس آن تا آخر فشار دهید تا یک عکس بگیرید، فوکوس دکمه پشتی به شما اجازه می دهد تا این دو عملکرد را از هم جدا کنید.

دکمه شاتر برای عکس گرفتن استفاده می شود.

و دکمه AF-ON برای فوکوس کردن استفاده می شود.

اگر بخواهید فوکوس کرده و دوباره ترکیب بندی کنید، پس از آن یک سوژه در حال حرکت را ردیابی کنید، و سپس دوباره فوکوس کرده و ترکیب بندی کنید، این قابلیت بسیار ارزشمند است.

(شما باید مطمئن شوید که مُد فوکوس خودکار خود را بر روی AI-Servo، که تحت عنوان AF-C نیز شناخته می شود، تنظیم کنید – مد فوکوس متوالی یا پیوسته که یک حالت فوکوس خودکار برای سوژه های متحرک است و مثلا برای عکاسی از دوچرخه سوار ها مفید است.)

می دانید، اگر شما دکمه AF-ON را فشار داده و نگه دارید، فوکوس خودکار پیوسته (متوالی) را فعال می کند، که یک سوژه در حال حرکت را ردیابی خواهد کرد.

اما هنگامی که دکمه AF-ON را رها کنید، فوکوس خودکار در جای خود قفل می شود. اکنون فوکوس خودکار مانند one-shot AF (فوکوس خودکار تک عکس) عمل می کند، که فوکوس را قفل کرده و فوکوس شده باقی می ماند.

بنابراین اگر به پرنده ای برخورد کردید که در حال حرکت بود، می توانید آن را از طریق فوکوس دکمه پشتی ردیابی کنید. اما به محض این که پرنده از حرکت ایستاد، می توانید دکمه AF-ON را رها کرده، و ترکیب بندی های مختلف را امتحان کنید، با دانستن این که فوکوس تغییر نخواهد کرد.

لک لک گرمسیری در عکس زیر داشت در امتداد لبه آب حرکت می کرد، اما سپس ایستاد، بنابراین من توانستم این عکس را بگیرم. من بر روی چشم پرنده فوکوس کردم، اما پس از آن دوباره کادربندی کردم (یک موقعیت عالی برای استفاده از فوکوس دکمه پشتی!).

جالب است، نه؟

به علاوه، اگر شما به طور اتفاقی دکمه شاتر را رها کنید، مجبور نیستید دوباره فوکوس کنید. فوکوس دکمه پشتی در جای خود قفل شده باقی می ماند.

این قدرت فوکوس دکمه پشتی است!

برای تنظیم فوکوس خودکار دکمه پشتی، باید کمی با تنظیمات دوربین بازی کنید، که خارج از بحث این مقاله است. بنابراین نگاهی به دفترچه راهنمای دوربین خود بیاندازید (یا کمی گوگل کنید!). ارزشش را دارد، قول می دهم.

آموزش های مرتبط:

بهترین تکنیک های فوکوس (شامل فوکوس با دکمه پشتی)

آموزش عکاسی با سیستم فوکوس خودکار دوربین

از عکاسی پیاپی برای دست یافتن به عکس های اکشن استفاده کنید

عکاسی از پرندگان اغلب فرصت ثبت عکس های اکشن (دارای تحرک) شگفت انگیز را به شما می دهد. عکس های پرندگانی که در هوا در حال پرواز هستند، پرندگانی که به زیر آب فرو می روند، پرندگانی که ماهی می گیرند.

اما نکته اینجاست:

اگر آماده نباشید، به راحتی ممکن است آن حرکت یا اکشن را از دست بدهید.

به هر حال، پرنده ها سریع حرکت می کنند.

به همین دلیل است که عکاسی پیاپی به کار می آید.

این روزها تقریبا همه دوربین ها یک مُد عکاسی پیاپی دارند. عکاسی متوالی یا پیاپی به شما اجازه می دهد تا چندین عکس پشت سر هم بگیرید، عموما بین ۵ تا ۱۵ فریم بر ثانیه.

لنزک: عکاسی متوالی یا پیاپی با نام continuous shooting mode یا burst mode.

بنابراین هر موقع که بیرون می روید تا از پرندگان عکس بگیرید، مُد عکاسی خود را به عکاسی پیاپی تغییر دهید.

و آن وقت، هنگامی که اکشن اتفاق افتاد، به جای یک عکس شروع به گرفتن چندین عکس پشت سر هم کنید.

این کاری است که من برای عکس این حواصیل آبی کوچک انجام دادم. زمانی که پرنده شروع به شکار کرد، من چندین عکس پشت سر هم گرفتم، تا مطمئن شوم که عکس های شارپ از پرنده با منقار نزدیک به آب می گیرم!

در این صورت تعداد زیادی تصاویر به دردنخور خواهید گرفت؟ البته.

اما شانس بسیار بیشتری نیز برای گرفتن یک تصویر عالی خواهید داشت. بنابراین بدون شک ارزشش را دارد!

با این حال، باید مراقب باشید، چون بافر دوربین شما می تواند به سرعت پُر شود. وقتی این اتفاق بیافتد، دیگر نمی توانید عکس های پشت سر هم بگیرید، تا وقتی که دوربین چند تا از تصاویر را پردازش کند.

فقط مراقب بافر دوربین خود باشید.

مطمئن باشید چند عکس ماندگار خواهید گرفت.

آموزش های مرتبط:

۲۵ اصطلاح عکاسی رایج که همه مبتدیان باید بدانند

تکنیک های فوکوس – نکاتی برای عکاسی لحظه‌ای از سوژه‌ها

یک سرعت شاتر حداقل ۱/۵۰۰ ثانیه (و احتمالا سریع تر) انتخاب کنید

اگر می خواهید عکس های شارپ از پرندگان بگیرید، باید از یک سرعت شاتر سریع استفاده کنید.

چون سرعت شاتر چیزی است که تعیین می کند صحنه فریز یا ثابت شود، یا به صورت یک تاری ناخوشایند درآید.

هیچ سرعت شاتر ایده آلی وجود ندارد. اگر پرنده در صحنه شما ثابت است، به یک سرعت شاتر بسیار آهسته تر از وقتی که پرنده در صحنه بال هایش را محکم به هم می زند، نیاز دارید.

اما من می توانم چند توصیه به شما بکنم که تضمین می کند همیشه عکس های شارپ بگیرید.

اول از همه، اگر از یک پرنده بی حرکت عکس می گیرید (به عنوان مثال، پرنده ای که خوابیده یا بی حرکت ایستاده)، توصیه می کنم از یک سرعت شاتر حداقل ۱/۵۰۰ ثانیه استفاده کنید. این برای جبران طول لنز شماست، چون لنزهای بلندتر پتانسیل بیشتری برای لرزش دوربین دارند.

دوم، اگر از پرنده ای عکس می گیرید که با سرعت آهسته تا متوسط حرکت می کند، حدودا ۱/۱۰۰۰ ثانیه انتخاب خوبی است. این سرعت شاتر حرکت را متوقف می کند، اما شما را مجبور نمی کند که برای جبران نوردهی کم ایزو را بالا ببرید.

سوم، اگر از پرنده ای که به سرعت در حال حرکت است عکس می گیرید، باید یک سرعت شاتر حداقل ۱/۲۰۰۰ ثانیه انتخاب کنید. اگر پرنده با سرعت بالا پرواز می کند، آن وقت ۱/۲۵۰۰ ثانیه، ۱/۳۲۰۰ ثانیه، یا حتی ۱/۴۰۰۰ انتخاب خوبی است. پرنده ها سریع حرکت می کنند، و شما نمی خواهید به خاطر این که سرعت شاترتان بسیار آهسته بوده، در آخر با یک عکس تار مواجه شوید.

آموزش های مرتبط:

بهترین تنظیمات دوربین جهت فریز یا ثابت کردن حرکت

نحوه استفاده خلاقانه از سرعت شاتر در عکاسی پرندگان

آموزش عکاسی شارپ – چگونه عکس شارپ بگیریم [۵ و نیم نکته]

برای به دست آوردن عکس های بدون نویز، از پایین ترین ایزوی ممکن استفاده کنید

در عکاسی از پرندگان، سرعت شاتر و ایزو معمولا یکدیگر را متعادل می کنند.

اگر شما یک سرعت شاتر آهسته انتخاب کنید، نیازی به یک ایزوی بالا ندارید؛ اگر یک ایزوی بالا انتخاب کنید، نیازی به یک سرعت شاتر آهسته ندارید.

اما، ایزو یک عیب بزرگ دارد: هرچه ایزو بالاتر باشد، نویز بیشتری در عکس های خود خواهید داشت. و نویز تقریبا همیشه بد است.

از طرف دیگر، ایزوی بالا میزان روشنایی عکس های شما را بیشتر می کند، که به شما این امکان را می دهد تا بدون نگرانی از یک سرعت شاتر سریع استفاده کنید.

پس باید چه کار کنید؟ چطور باید ایزوی خود را انتخاب کنید؟

من توصیه می کنم با تعیین یک سرعت شاتر قابل قبول شروع کنید. اگر این کار برایتان سخت است، از دستورالعمل های نکته قبل استفاده کنید.

سپس ایزو را بالا ببرید تا وقتی که به سرعت شاتر تعیین شده خود برسید – اما از آن بالاتر نروید.

چون نکته اینجاست:

بهتر است که یک تصویر نویزدار به دست آورید تا یک تصویر تار. اما جام مقدس (هدف والای) عکاسی، به دست آوردن عکس های واضح یا شارپ بدون نویز است.

بنابراین ایزوی خود را بر روی حداقل مقدار نگه دارید، تا بهترین عکس ممکن را به دست آورید.

مطلب معرفی شده در قسمت پایین کمک می کند درباره انتخاب ایزو بیشتر بیاموزید:

آموزش بیشتر

برای یادگیری بیشتر آموزش های عکاسی زیر را به شما عزیزان پیشنهاد می کنیم:

آموزش ۵ نکته عکاسی خلاقانه از پرندگان

آموزش ۵ نکته برای عکاسی بهتر از پرندگان جنگل

آموزش ایجاد ترکیب بندی های عالی در عکاسی از پرندگان

برای مشاهده کلیه مطالب لنزک در زمینه عکاسی از پرنده ها، روی برچسب «عکاسی از پرندگان» در پایین مطلب کلیک نمایید.

نتیجه گیری

انتخاب بهترین تنظیمات برای عکاسی از پرندگان ممکن است سخت به نظر برسد، اما لزومی ندارد که اینطور باشد.

فقط کافی است پنج تنظیمات دوربینی که در این آموزش به اشتراک گذاشتم را به یاد داشته باشید.

آن وقت همیشه عکس های شگفت انگیزی خواهید گرفت!

اگر نکته دیگری در مورد تنظیمات دوربین در عکاسی از پرندگان مد نظر دارید، لطفا در قسمت نظرات با ما به اشتراک بگذارید.

نویسنده: جیمیز دمپسی (Jaymes Dempsey)